Sahg

Memento Mori

Indie Recordings (2016)
Από τον Σπύρο Κούκα, 13/09/2016
Η πιο αρτιστική κυκλοφορία τους έως σήμερα
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Οι περίπτωση των Νορβηγών Sahg είναι αρκετά ιδιάζουσα. Η πορεία τους μέχρι και το τρίτο τους άλμπουμ, εκείνο το υπέροχο "III", όπου μεταλαμπάδευε το πνεύμα των Black Sabbath καταφέρνοντας να στέκει μερικώς αυτόφωτο, θεωρούνταν ξεκάθαρα ανοδική, σε σημείο, εκείνοι οι λίγοι που είχαμε ασχοληθεί με την περίπτωση τους, να τους έχουμε ψηλά στις συνειδήσεις μας, ως μια από τις νέες ελπίδες του doom/heavy rock χώρου.

Κι έπειτα, ήρθε το "Delusions Of Grandeur". Το οποίο, δίχως να είναι κακό άλμπουμ, τους εμφάνιζε αρκετά διαφοροποιημένους, να παρουσιάζουν ένα πρόσωπο που έφερνε σε μια μίξη των Orchid (ή των Black Sabbath, αν θέλετε) με τους Mastodon της "Crack The Skye" περιόδου. Σαφώς, η εξέλιξη τους έμοιαζε να παίρνει έναν δρόμο άκρως ενδιαφέροντα, μα το αποτέλεσμα ήταν, ποιοτικά, τουλάχιστον αμφιλεγόμενο, γεγονός που λειτούργησε αρνητικά για τη νορβηγική μπάντα. Έτσι, το 2015 υπήρξε μια χρονιά μεγάλων αλλαγών στα ενδότερα της, οι οποίες και είχαν σαν αποτέλεσμα την παρουσία του Olav Iversen ως το μοναδικό εναπομείναν μέλος από εκείνη την πρώτη σύνθεση, που μας έδωσε τα τρία πρώτα τους άλμπουμ.

Μπορώντας, λοιπόν, να μιλήσουμε για μια νέα, στην ουσία, μπάντα, οι απαιτήσεις και οι προσδοκίες μοιάζουν να αλλάζουν. Με τον δίσκο, μάλιστα, να είναι επηρεασμένος, τόσο στον τίτλο του, όσο και σε άλλα επίπεδα της δημιουργίας του, από τους πρόσφατους θανάτους δύο τεράστιων μορφών του rock, του Lemmy και του David Bowie, η αύρα που εξέπεμπε το (ας μην κρυβόμαστε) project του πρώην τραγουδιστή των Manngard, παραήταν μελαγχολικά θελκτική για να αγνοηθεί.

Θα πιστέψει κανείς με όλα αυτά, πως ο δίσκος είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από τις προηγούμενες δουλειές που έφεραν το όνομα της μπάντας. Κάτι τέτοιο, πάντως, δεν αληθεύει, τουλάχιστον πλήρως. Σίγουρα, έχουμε να κάνουμε με το πιο αρτιστικό και πολυδιάστατο άλμπουμ του συνόλου της καριέρας των Νορβηγών doomsters, με επιρροές που ξεκινούν από το παραδοσιακό heavy/doom και καταλήγουν σε ψυχεδελικές δίνες, στις οποίες οι σχεδόν ambient παρυφές των πλήκτρων μοιάζουν να αποτίνουν έναν υφέρποντα φόρο τιμής στην spacey περίοδο του David Bowie, μα ταυτοχρόνως και στον παγερό μινιμαλισμό των Burzum.

Συγχρόνως, όμως, ο πιο περιεκτικός και σύντομος χαρακτηρισμός για τον δίσκο θα ήταν πως αποτελεί ένα πιο εστιασμένο, πολυσυλλεκτικό "Delusions Of Grandeur". Αυτό που προσπαθεί ο mainman σε τούτη τη νέα περίοδο της μπάντας, είναι να της προσδώσει έναν ψυχεδελικό πλουραλισμό, ώστε η ταυτότητα της να αρχίσει να ξεφεύγει από την Black Sabbath ταμπέλα που της προσδίδουν οι περισσότεροι, τόσο λόγω του ύφους της όσο και λόγω των ομοιοτήτων της φωνής του Iversen με εκείνη του Ozzy. Στο προηγούμενο άλμπουμ, αυτή η προσπάθεια δεν απέδωσε τα αναμενόμενα και αναπόφευκτα σταμάτησε την ανοδική, μα ίσως και συγκεκριμένων προοπτικών, πορεία μέχρι τότε. Φέτος, η νέα συνθετική προσέγγιση μοιάζει να κερδίζει το στοίχημα της αντοχής στον χρόνο, με συνθέσεις που έχουν την κλιμάκωση ώστε να διατηρήσουν το ενδιαφέρον μέχρι τέλους.

Είτε σαν νέο ξεκίνημα, είτε σαν επαναπροσέγγιση της πορείας τους από το 2004 κι έπειτα, το "Memento Mori" στέκεται ανταγωνιστικά στην έως τώρα δισκογραφία των Sahg, κοντά (ποιοτικά) στα "II" και "III" άλμπουμ τους, αλλά σαφώς μπροστά από οτιδήποτε άλλο έχουν κάνει. Προσωπικά, δεν θέλω να το δω σαν το μεταβατικό στάδιο, πριν τη δισκογραφική κορύφωση της δεύτερης περιόδου τους, όσο κι αν φωνάζει πως είναι ακριβώς αυτό, για να μην μειώσω την αντικειμενική αξία του. Όπως και να 'χει, η ελπίδα, παρά τον αντιφατικό της χαρακτήρα σε σχέση με τη θεματολογία του άλμπουμ, επέστρεψε για τα καλά στις τάξεις των Νορβηγών, επιφυλάσσοντας ακόμη καλύτερα πράγματα για το εγγύς μέλλον.

  • SHARE
  • TWEET