Sólstafir

Τι γνωρίζετε για την Ισλανδία; Ότι εμπορεύεται τόνους ψαριών στην υπόλοιπη Ευρώπη, ότι έχει πολύ κρύο ή ότι έχασαν τις τραπεζικές καταθέσεις τους όλοι οι Ισλανδοί ανεξαιρέτως, λόγω της οικονομικής κρίσης; Από μουσική; Ίσως έχετε ακούσει την Björk, τους Sigur Rós και τους múm. Μπορεί και τίποτα από όλα αυτά. Κι εγώ στην ίδια κατάσταση βρισκόμουν μέχρι που άκουσα τους Sólstafir. Μια μπάντα η οποία με εξέπληξε ευχάριστα με τον τρόπο που μπλέκει όμορφα, ακραία μουσικά είδη και με έκανε να θέλω να μάθω κι αλλά γι' αυτούς και την μακρινή και μυστηριώδη χώρα τους. Δυστυχώς, για μένα, το συγκρότημα υπάρχει από το 1994, αλλά δεν έτυχε να έρθω νωρίτερα σε επαφή μαζί του.

Οι Ισλανδοί λοιπόν, για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, έχουν κοινά στοιχεία με τους Primordial και ιδιαίτερα στα καθαρά φωνητικά. Από την άλλη, οι κιθάρες τους είναι πολύ επιθετικές και διαθέτουν έναν ambient και θορυβώδη χαρακτήρα ιδιαίτερα πρωτότυπο. Χτίζουν τις συνθέσεις τους σε ένα post-metal α λά Neurosis μοτίβο, αλλά διατηρούν μια απίστευτη και σκοτεινή black metal πλευρά στον ήχο τους από το παρελθόν τους, η οποία τους φέρνει στο προσκήνιο ως μια μπάντα που καταφέρνει να δημιουργήσει απίστευτες συνθέσεις με προοδευτική δομή, γρήγορους και up-tempo ρυθμούς, post-rock περιβάλλον και εμπνευσμένα punk φωνητικά. Νομίζω ότι αυτά αρκούν για να καταλάβετε ότι έχουμε να κάνουμε με κάτι μοναδικό. Είναι φρέσκοι και μπόρεσαν να παντρέψουν μουσικές που θα έπαιζαν οι Agalloch, οι Sigur Rós και οι Fen μαζί. Κάποιοι λένε ότι αυτό είναι το μελλοντικό black, άλλοι ότι έχουμε να κάνουμε με ένα σκοτεινό punk και εγώ πολύ απλά υποστηρίζω ότι οι Sólstafir δημιουργούν εναλλακτικές metal συνθέσεις με σκοτεινά και άσχημα συναισθήματα και μια υψηλού επιπέδου μουσική διάρθρωση. Παρουσιάζουν οκτώ μεγάλης διάρκειας συνθέσεις κι αυτό συνεπάγεται σε 70 λεπτά καθαρού χρόνου μουσικής.

Η παραγωγή είναι ιδιαίτερη, άκρως καθαρή και συνάμα αρκετά σκοτεινή. Τα συναισθήματα που αποδίδονται μέσω των οργάνων και των φωνητικών είναι τόσο έντονα που δεν έχεις την δύναμη να αντιδράσεις μέχρι να τελειώσει ολόκληρος ο δίσκος. Τα μοναδικά φωνητικά του Aðalbjörn Tryggvason, οι εμπαθείς και παθιασμένες αποδόσεις και η ακατέργαστη επιθετικότητα τους, τους κάνουν μια δύναμη η οποία πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη από φίλους της σκοτεινής και σκληρής προοδευτικής μουσικής. Σίγουρα θα συγκινήσει οπαδούς των Opeth, Cynic, Altar Of Plagues, Amesoeurs, Mastodon, Arcturus και Wolves In The Throne Room.

Η ποικιλία των τραγουδιών και η ποικιλομορφία των ήχων τους, όπως είπα και παραπάνω, δυσκολεύει τον καθένα να τους κατηγοριοποιήσει. Αλλά σίγουρα δεν δυσκολεύει κανέναν να τους αγαπήσει από το πρώτο κιόλας άκουσμα.  Αυτό το χαρακτηριστικό τους είναι και το μεγάλο τους πλεονέκτημα, αφού απευθύνονται σε ανθρώπους με διαφορετικές μουσικές προτιμήσεις, αποδίδοντας κάθε πτυχή της μουσικής τους τέλεια. Έτσι φέρνουν στα αυτιά  μας με περηφάνια ένα τέχνημα με μαγικά ατμοσφαιρικά οικοδομήματα, riffs που ζαλίζουν, στίχους που «χάνονται» και μελαγχολούν και διάρκεια τραγουδιών τόση ώστε να μην δυναστεύσει τα κομμάτια. Ένα απολύτως μυθικό μείγμα των στοιχείων που παίζουν άψογα.