Ruim

Είμαι από τα άτομα που θεωρούν ότι ο Blasphemer, κατά κόσμον Rune Eriksen, ως μια από τις μεγαλύτερες ιδιοφυΐες που ανέδειξε το black metal. Τόσο με τους ανεπανάληπτους Aura Noir, όσο και με τη θητεία του στους Mayhem, αλλά και σε μικρότερο βαθμό εσχάτως με τους VLTIMAS, o Νορβηγός έχει αφήσει μια εντυπωσιακή παρακαταθήκη. Δεν είναι μόνο το κιθαριστικό του ταλέντο, όσο η τόσο χαρακτηριστική και αναγνωρίσιμη προσέγγισή του στο (black metal) riffing. Ο τρόπος που χειρίζεται αλλαγές τέμπο, δυσαρμονίες, και την ατμόσφαιρα ανάμεσά τους, είναι, επιγραμματικά, μερικοί από τους λόγους που κάθε σχήμα του θα το ακολουθούμε με ταπεινό οπαδιλίκι.

Το "Black Royal Spiritism - I - O. Sino Da Igreja", αποτελεί την ολοκληρωτική επιστροφή του Blasphemer στην Mayhem-ική του παρακαταθήκη. Κοινώς, αν αντιλαμβάνεσαι την τετράδα "Wolf’s Lair Abyss", "Grand Declaration Of War", "Chimera" και "Ordo Ad Chao" ως κάτι περισσότερο από απλά ποιοτικά άλμπουμ μιας διαφορετικής παραλλαγής των κλασικών Mayhem, αυτός ο δίσκος είναι για σένα. Εμπνευσμένο από σαμανικές τελετουργίες, μαγεία, και οτιδήποτε occult, ο δίσκος αποτελεί το πρώτο μέλος μιας τριλογίας αφιερωμένης από πλευράς Blasphemer στο μονοπάτι της αριστεράς χείρας.

Οι οκτώ συνθέσεις του δίσκου, λειτουργούν ως αυτόνομα κεφάλαια, με εσωτερική όμως συνοχή. Οι ακροάσεις αναδεικνύουν ένα άλμπουμ το οποίο ξεκινάει ως άσκηση ύφους, και καταλήγει, 48 λεπτά αργότερα, ως μια ενδοσκόπηση, επέκταση, και επεξεργασία των ιδεών του Blasphemer. Όντας ως επί το πλείστον σύντομα σε διάρκεια τραγούδια, καταφέρνουν με τις δαιδαλώδεις αναπτύξεις των κιθαριστικών θεμάτων, όπως και με τα εκρηκτικά solos ("O Sino Da Igreja") ή με τα απόκοσμα mid-tempo διαδοχικά κύματα που είναι τα μουσικά χτυπήματα του "The Triumph (Of Night And Fire)", να διατηρήσουν το ενδιαφέρον αμείωτο. Επιπρόσθετα, το γεγονός πως η μεταφυσική παράνοια της ατμόσφαιρας του δίσκου εκκινείται με το δεκάλεπτο "Blood Sacrifice Enthronement", την πιθανώς πιο εντυπωσιακό τραγούδι του άλμπουμ, μια σύνθεση που εύκολα θα μπορούσε να είχε θέση στο "Chimera", αποδεικνύει πως ο Blasphemer έχει αφιερωθεί ολοκληρωτικά στο νέο του project.

Δεδομένου πως οι ομοιότητες με την, αυτοαναφορική, πηγή έμπνευσής του Νορβηγού (που ανέλαβε και τα Attila-ικά φωνητικά), δίνουν και παίρνουν, οι ακροάσεις κινούνται αρκετά εντός ενός διπόλου ανάμνησης - νοσταλγίας. Σε αυτό το πλαίσιο, η επανεκτέλεση του "Fall Of Seraphs" από το "Wolf’s Lair Abyss" με τη συμμετοχή του περιβόητου Proscriptor McGovern των Absu, βρίσκει μια ταιριαστή θέση. Το "Black Royal Spiritism" δεν είναι ένας εύκολος δίσκος, αλλά είναι ένα βρώμικο και επιθετικό άλμπουμ που δαμάζει την τεχνική και το χάος προς όφελος της μέθης και της παράνοιας. Ένα ολοκληρωτικό "Evig Dissonans".

Αναμενόμενα, το νέο καλλιτεχνικό κεφάλαιο του Blasphemer, αποτελεί μια από τις πιο ιδιαίτερες και ενδιαφέρουσες black metal κυκλοφορίες της χρονιάς. Δίχως να προεξοφλεί την μουσική κατεύθυνση των μελλοντικών δισκογραφικών στιγμών των Ruïm, το ντεμπούτο τους, με την αψεγάδιαστη παραγωγή και πλούσια μουσικότητα, αφήνει υποσχέσεις, αλλά κυρίως ανασύρει φορτισμένες συγκινησιακές μνήμες. Ένα ρηξικέλευθο και επιδραστικό κεφάλαιο της τέχνης του black metal ξεχύνεται στα ηχεία και τα ακουστικά και πλέον θέλω να επισκεφθώ ξανά όλο τον κατάλογο των Mayhem.

Κυρίως όμως, θέλω να ακούσω ασταμάτητα το "Black Royal Spiritism" γιατί κανείς δεν παίζει κιθάρα όπως ο Blasphemer. Και όταν παραδίδεται στην αχαλίνωτη και οργιαστική του προσέγγιση, παραδίδει μικρές, κρυφές, στιγμές μεγαλείου. Υπάρχουν και εδώ. Θα τις βρεις αν επιμείνεις.

Bandcamp