Robert Berry

Ο Καλιφορνέζος Robert Berry θα μπορούσε να θεωρηθεί ένας γυρολόγος του χώρου του aor και μελωδικού ροκ. Με συνεργασίες που εκτείνονται από προσωπικά σχήματα μέχρι συμμετοχές σε γκρουπ άλλων, με σημαντικότερα τους 3 του Keith Εmerson και τους GTR του Steve Howe, όπου προοριζόταν να αντικαταστήσει τον Steve Hackett, ο Berry σαφώς και δε μπορεί να θεωρηθεί μεγάλο όνομα, από την άλλη όμως έχει και ένα κάθε άλλο παρά αμελητέο βιογραφικό.

Η φετινή του solo δουλειά με τον τίτλο "The Dividing Line" αντλεί από το ίδιο μουσικό πηγάδι όπως και τα άλλα του project, δηλαδή από το εμπορικό, radio-friendly (για ένα ραδιόφωνο άλλων εποχών όμως) ροκ, ευτυχώς αποφεύγοντας να ακούγεται εντελώς παρωχημένο ή κιτς.

Το αρχικό, ομότιτλο του δίσκου, κομμάτι δείχνει ότι θα μπορούσαμε να έχουμε να κάνουμε με μία δουλειά με αρκετό «τσαμπουκά», στα περιορισμένα πλαίσια του aor πάντα. Η συνέχεια του δίσκου δε θα μας δικαιώσει όμως. Χωρίς να μπορεί να ειπωθεί κάτι κακό για το άλμπουμ, αφού τόσο η φωνή όσο και η ενορχήστρωση του Berry, που έχει αναλάβει εξ ολοκλήρου τα όργανα που ακούγονται, κρίνονται άνω του μετρίου, με δυσκολία μπορούν να ξεχωρίσουν κάποια τραγούδια, αλλά και αυτά αδυνατούν να αναγάγουν το άλμπουμ σε κάτι το ιδιαίτερο. Όμορφες up-tempo στιγμές, γλυκές έως και γλυκερές μπαλάντες και ...μέχρι εκεί.

Οι φίλοι του είδους θα βρούνε ελκυστικά σημεία και πιθανόν να το εντάξουν με χαρά στη δισκοθήκη τους, οι υπόλοιποι ας περιμένουν και μπορεί σε λίγο καιρό να το βρουν σε κάποιο καλάθι προσφορών. Αξιοπρεπές εν τέλει, αλλά δεν αναμένεται να ακουστεί εξαιτίας του το μπασκετικό επιφώνημα των Ηρακλειδών «Ω, Berry - Berry» που δονούσε τα γήπεδα στη δεκαετία του '90.