Queensryche

Οι Queensryche κάποτε υπήρξαν τεράστιο συγκρότημα. Συγκεκριμένα, μέχρι και την κυκλοφορία του "Promised Land" ήταν μια μπάντα που όριζε τις εξελίξεις και την σέβονταν όλοι, ανεξαρτήτως μουσικών προτιμήσεων ή hype. Και φυσικά, όταν μια μπάντα έχει κυκλοφορήσει έναν ογκόλιθο σαν το "Operation Mindcrime", είναι κατανοητό το γιατί.

Η συνέχεια όμως για πολλούς δεν υπήρξε ανάλογη και, παρόλο που ακόμα και σήμερα οι Queensryche μνημονεύονται και λατρεύονται όσο λίγα συγκροτήματα, το τωρινό status της μπάντας λίγη σχέση έχει πλέον με εκείνο του παρελθόντος. Αν και το πολυαναμενόμενο sequel του "Operation Mindcrime" πριν λίγα χρόνια δημιούργησε έστω και λίγο ντόρο (ανάλογα πάντα τις εποχές) και ήταν συνολικά ένα αξιολογότατο άλμπουμ, οι περισσότεροι περίμεναν την περιοδεία για να τους απολαύσουν στην παρουσίαση της ολοκληρωμένης πλέον ιστορίας. Εξάλλου, η εμφάνιση της μπάντας που αποτυπώθηκε στο διπλό dvd που πρόσφατα κυκλοφόρησε κρίθηκε συνολικά επιτυχημένη. Και μετά τη συλλογή με τις διασκευές ("Take Cover") ήρθε η στιγμή για το επόμενο δισκογραφικό βήμα των Queensryche, ως κουαρτέτο πλέον, μετά την αποχώρηση του Stone, και τον Wilton να αναλαμβάνει όλες τις κιθάρες.

Το όνομα αυτού, "American Soldier" και μόλις ο Geoff Tate γνωστοποίησε τον τίτλο και το περιεχόμενο που πραγματεύεται ο δίσκος, πολλοί τον απέρριψαν προτού καν τον ακούσουν. Δύσκολες εποχές για κήρυγμα ομολογουμένως, πόσο μάλλον όσον αφορά ένα τέτοιο ευαίσθητο θέμα, όπως αφήνει και ο τίτλος να εννοηθεί. Και εκεί είναι το σημείο που πρέπει κάποιος να προσέξει προτού απορρίψει το δίσκο εξαρχής. Σύμφωνα με το concept του δίσκου, ο Tate δεν τάσσεται υπέρ των παραπάνω, αλλά εξιστορεί τις εμπειρίες αρκετών στρατιωτών μέσα από προσωπικές του συνεντεύξεις και επαφές, ακόμα και με τον βετεράνο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου πατέρα του. Και παρόλο που ακόμα και το εξώφυλλο προϊδεάζει για «αμερικανιές» και τα συναφή, τουλάχιστον στο σημείο της εξιστόρισης ο Tate δεν προσπαθεί να κάνει κήρυγμα. Οι σκηνές του πολέμου και τα συναισθήματα του στρατιώτη μέσα από τη δική του ματιά είναι εν ολίγοις το βασικό θέμα.

Τα δύσκολα έρχονται στον τομέα των συνθέσεων όμως για τους αγαπημένους μας 'Ryche, καθώς το "American Soldier" δεν κάνει αυτό το οποίο οι περισσότεροι Queensryche δίσκοι κάνουν με άνεση. Δεν ξεσηκώνει σε καμία στιγμή και δεν προσφέρει το γνώριμο ενθουσιασμό της συνθετικής μεστότητας και της ασύλληπτης ερμηνείας του Tate όπως κάποτε. Και αν ο καθαρά metal προσανατολισμός του "Operation Mindcrime II" φάνηκε σε πολλούς επιτηδευμένος, η πιο εναλλακτική προσέγγιση που προσπάθησαν και στο παρελθόν (σχεδόν ανεπιτυχώς) να περάσουν στον ήχο τους και προσπαθούν και στο "American Soldier" να αποδώσουν, μάλλον δεν τους βγαίνει. Κυριαρχούν κομμάτια mid tempo, τα οποία εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων δεν καταφέρνουν να αγγίξουν τις πιο ευαίσθητες χορδές του ακροατή και, παρόλο που η ενορχήστρωση και οι ιδέες που αιωρούνται αφήνουν προς στιγμήν υποσχέσεις για κάτι μεγάλο, εν τέλει φαίνονται ανολοκλήρωτες. Ίσως κάποια διάσπαρτα σόλο, όπως π.χ. στο "Silver" ή το "Unafraid", να βοηθούν σε σημεία, συνολικά αποτυγχάνουν όμως να δημιουργήσουν την εντύπωση στον ακροατή, όπως θα έπρεπε. Οι μονόλογοι διαφόρων στρατιωτών κατά τη διάρκεια ολόκληρου του άλμπουμ μάλλον κουράζουν, αντί να βοηθούν στην εξέλιξη του concept, ενώ οι κιθάρες και η δουλειά στο rhythm section (ανέκαθεν ήταν από τα δυνατά τους σημεία) χρειάζονται προσεκτική ακρόαση για να αντιληφθεί κάποιος μερικά σημεία, όχι και τόσο οφθαλμοφανή, που κρύβονται κάτω από την τελική μίξη.

Η συνολική ερμηνεία του Geoff Tate κρίνεται παθιασμένη μεν, όπως εξάλλου αναμενόταν, αλλά σε όλη τη διάρκεια του δίσκου οι συνθέσεις πάλι δε βοηθούν να ξεδιπλώσει τις τεράστιες δυνατότητές του, καθώς διατηρεί σχεδόν παντού χαμηλές νότες. Παρόλα αυτά, η ξεχωριστή και ιδιαίτερη φωνή του Tate είναι από τα λίγα στοιχεία που συνδέουν τους σημερινούς Queensryche με τους τιτάνες του παρελθόντος. Στο "At 30,000 Ft.", μια σκοτεινή μπαλάντα, η οποία σταδιακά εξελίσσεται με μια ενδιαφέρουσα ενορχήστρωση, μάλλον ο Tate κάνει την καλύτερη εμφάνισή του στο άλμπουμ. Το "Remember Me" και το "Home Again" (στο οποίο συμμετέχει και η δεκάχρονη κόρη του Tate) προσθέτουν δύο ακόμα mid tempo αδιάφορες σχετικά στιγμές στο άλμπουμ.

Οι Queensryche εντάσσονται στις πολύ μεγάλες μπάντες και η επιρροή τους και η υστεροφημία τους θα συνεχίσουν να υφίσταται. Η απουσία του DeGarmo κρίνεται σίγουρα σημαντική και δύσκολα θα μπορέσουν να αναπληρώσουν το κενό του. Στην περιοδεία για το "American Soldier" αφιερώνουν μεγάλο μέρος στο "Rage For Order" και το "Empire". Εκεί ίσως κάποιος να μπορέσει να αντιληφθεί το μεγαλείο των Queensryche και την άφθαστη κορυφή, στην οποία κάποτε έφτασαν. Η φλόγα βρισκόταν αδιάλειπτα στην κατοχή τους. Αυτή τη φλόγα είναι που πρέπει να ξαναπάρουν στα χέρια τους, για να τους επαναφέρει εκεί που οφείλουν να βρίσκονται. Τελικά, όσο περισσότερο αγαπάμε ένα συγκρότημα, άλλο τόσο οφείλουμε να είμαστε κριτικοί και αμερόληπτοι στις μέτριες στιγμές του. Δίσκος που προτείνεται πρώτα απ' όλα στους οπαδούς, αλλά και οποιονδήποτε άλλο θέλει μια γεύση από τους τωρινούς Queenrsyche.