Porcupine Tree

Οι Porcupine Tree αποδείχθηκε όσο περνούσαν τα χρόνια ότι είναι η αγαπημένη μου μπάντα από τα rock / metal ακούσματα που έχω και αν και οι μουσικοί μου ορίζοντες, ως οπαδός αλλά και ως συντάκτης, έχουν διευρυνθεί, παραμένουν ακόμα στην κορυφή των προτιμήσεων μου και με επιβεβαιώνουν με κάθε νέα τους κυκλοφορία. Κάθε φορά που ετοιμάζουν δίσκο, για μένα προσωπικά είναι μια εποχή κατά την οποία πρέπει να δείξω υπομονή μέχρι να πέσει η νέα τους δουλειά στα χέρια μου, για να ακολουθήσει η συγκίνηση ως φυσικό επακόλουθο...

Είναι γεγονός ότι οι Porcupine Tree σταδιακά προοδεύουν και πρωτοπορούν. Το "On The Sundays Of Life" ήταν το πρώιμο στάδιο, πριν σχηματίσουν το ύφος τους στο "Up The Downstair". Από εποχές "Voyage 34" και "The Sky Moves Sideways" γύρισαν σιγά - σιγά στην κατεύθυνση του "Signify", που ήταν κάτι σα συνδετικός κρίκος με την εποχή "Stupid Dream" και "Lightbulb Sun". Σε κομμάτια του τελευταίου, όπως το "Hatesong", πάτησαν για την πιο μεταλλική πλευρά τους που λέγεται "In Absentia", από το οποίο πήραν τα πιο σκοτεινά σημεία για να 'δέσουν' τις prog επιρροές στο "Deadwing". Έτσι και με το "Fear Of A Blank Planet", κάποια στοιχεία λειτουργούν ως συνδετικός κρίκος με τα προηγούμενα. Αν χάσεις ένα δίσκο είναι σα να έχεις χάσει έναν κρίκο της αλυσίδας της πορείας τους.

Παρ' όλα αυτά, όταν τα ακούς, αν και οι κυκλοφορίες είναι διαφορετικές, λες 'ναι, είναι Porcupine Tree'. Και σε αυτό δε συμβάλλει τόσο η φωνή του Wilson, όσο το ότι έχουν μία συγκεκριμένη φόρμουλα στη σύνθεση κομματιών η οποία διαφαίνεται κυρίως από εποχές "Up The Downstair" σε κομμάτια όπως το "Always Never". Θεωρώ πως είναι πολύ σημαντικό και δύσκολο να ψάχνεσαι συνεχώς, αλλά να μην αλλάζεις ταυτότητα και να παραμένεις αναγνωρίσιμος στους οπαδούς σου, παρ' όλες τις δραστικές αλλαγές. Θεωρήστε τις μέχρι τώρα παραγράφους ως μία παρένθεση για την πλήρη κατανόηση της πορείας τους, η οποία συνεχίζεται ακάθεκτα με το "Fear Of A Blank Planet".

Από πλευράς διάρκειας συνθέσεων, ο δίσκος περιέχει 6 κομμάτια από τα οποία τα τρία είναι 7λεπτα και το ένα πλησιάζει τη διάρκεια των 18 λεπτών. Είναι γεγονός πως αν κοιτάξουμε στο παρελθόν των Porcupine Tree, τα μεγάλα κομμάτια είναι κάτι σαν πρόκληση για αυτούς. Χαρακτηριστικά παραδείγματα τα "Voyage 34 - Phase 1", "Russia On Ice", "The Sky Moves Sideways (Phase One)", τα οποία αναδείχθηκαν ως κάποια από τα καλύτερα δείγματα που έχουν παρουσιάσει.

Από πλευράς ύφους, υπάρχουν κομμάτια που θυμίζουν κάτι μεταξύ "Lightbulb Sun" και "Deadwing", όπως το "Ashes" -που από τη μία μου ακούγεται κοντά στον ήχο του "Deadwing", αλλά μου φαίνεται πως γράφτηκε με τη νοοτροπία του "Feel So Low" από το "Lightbulb Sun"- και το "Way Out Of Here" που αν εξαιρέσεις τα μεταλλικά σημεία, ειδικά το guitar solo του θυμίζει παλιότερες Porcupine Tree εποχές με ολίγον "Deadwing" σε παραγωγή. Κάποια άλλα πάλι μου ακούγονται σα να γράφτηκαν με τη νοοτροπία των 'σκοτεινών' κομματιών του "In Absentia", αλλά σύμφωνα με την τωρινή κατεύθυνση της μπάντας. Παραδείγματος χάριν το ομώνυμο του "Fear Of A Blank Planet" θυμίζει στο στυλ αρκετά το "The Creator Has A Mastertape", ενώ όταν ακούω το "Sleep Together" μου έρχεται κατά νου το "3".

Πάντως στο "Anesthetize", το οποίο άνετα αποτελεί το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, η μπάντα έχει εισάγει σχεδόν όλα τα στοιχεία που έχει παρουσιάσει στους δύο προηγούμενους δίσκους της, συν κάποια καινούργια, με το υποτονικό, μελαγχολικό ύφος να ακολουθείται από ένα ψυχεδελικό jam και στη συνέχεια να συνεχίζει το jam σε μεταλλικές δομές για να καταλήξει σε ένα ταξιδιάρικο κλείσιμο που θα μπορούσε κάλλιστα να μπει σε κομμάτι των Blackfield. Από την άλλη, το κομμάτι που με χάλασε στο δίσκο είναι το "Sentimental", το οποίο σε ύφος είναι κοντά στο αντίστοιχο "Lazarus" του "Deadwing", αλλά κατά τα άλλα ένα μέρος του είναι copy paste από το "Trains" του "In Absentia" (ακούστε το "Trains" κάπου στο 4:50 και το "Sentimental" κάπου στο 3:50 και θα δείτε τι εννοώ). Προσωπικά με ενόχλησε αυτή η ομοιότητα αρκετά, και αν και είναι μόνο ένα σημείο, γιατί το βάζεις ρε αδερφέ στην τελική;

Όσον αφορά τη γενική εικόνα, θα μπορούσε με λίγα λόγια να πει κανείς πως κατά τη σύνθεση του δίσκου 'πάτησαν' είτε πάνω στο ύφος, είτε στο σκεπτικό που είχαν στους τρεις προηγούμενους studio δίσκους τους. Αλλά και πάλι, αν και σου ακούγεται γνώριμο, σου ηχεί πολύ φρέσκο! Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι τα μεταλλικά ξεσπάσματα των "Anesthetize" και "Way Out Of Here" σου δίνουν την εντύπωση πως οι Tool 'τζαμάρουν' με τον Virgil Donati από τους Planet X, ενώ αυτοσχεδιάζουν πάνω σε κομμάτι των Mudvayne. Μπορεί να σας ακούγεται παράξενο, αλλά τα σημεία με 'χώσιμο' είναι ένα fusion-meets-παίξιμο στα χνάρια των Tool στυλ, με παραγωγή σκληρού και μοντέρνου ήχου τύπου Mudvayne. Είχαν κάνει κάτι παρόμοιο, σε πιο συμβατικές φόρμες, στο "Futile", το οποίο είναι κομμάτι που υπάρχει δυστυχώς μόνο σε promo έκδοση και δόθηκε στην αμερικανική περιοδεία του 2003 σε ραδιοφωνικούς σταθμούς. Εκεί που παλιότερα δοκίμασαν να κάνουν ένα μεταλλικό αλλά και λίγο 'άμετρο' (τύπου Meshuggah) 'χώσιμο', πήγαν ένα βήμα παραπέρα και το αποτέλεσμα πλέον βρίσκεται στο στερεοφωνικό μας...

Κάποιες τελικές σκέψεις μου για το νέο δίσκο: Πρώτον, ακούγοντας το εντυπωσιακό drumming του Gavin Harrison, θεωρώ ότι πλέον έχει δέσει τέλεια με το γκρουπ. Δεύτερον, κάποια μέρη θεωρώ ότι βγήκαν μέσω live jam στο studio και είναι ξεκάθαρο πιστεύω κάτι τέτοιο. Τρίτον, για πρώτη φορά στην ιστορία τους μου άρεσαν περισσότερο τα heavy σημεία τους από τα soft. Τέταρτον και σημαντικότερο, αν και δε φτάνει τον αγαπημένο μου Porcupine Tree δίσκο ("Stupid Dream"), το θεωρώ σαφώς καλύτερο του "Deadwing". Καθώς οι Porcupine Tree δεν έχουν ούτε μία μέτρια δουλειά στο ενεργητικό τους, θα το πω απλά: Δεν είναι δισκάρα. Είναι απλά Porcupine Tree... αξιοπιστία για άλλη μία φορά...

Ο Steven Wilson τα χρόνια που είναι ενεργός στη σκηνή έχει βγάλει (αν δεν κάνω λάθος) κάτι παραπάνω από 35 full-length κυκλοφορίες. Είναι υπερβολικά μεγάλη ποσότητα συνθέσεων και μπορώ να πω ότι, έχοντας ακούσει τις περισσότερες, είναι τουλάχιστον καταπληκτικές. Με κάνει να απορώ πως γίνεται ένας μουσικός να είναι τόσο παραγωγικός, αλλά και πάλι όταν ακούω το "Fear Of A Blank Planet" η επόμενη σκέψη μου είναι να πάψω να αναρωτιέμαι και να απολαύσω τους καρπούς των έργων του. Βλέπετε, κάποια πράγματα είναι προτιμότερο να μην τα σκαλίζουμε γιατί μετά χάνεται η ουσία...