Phazm

Είναι Γάλλοι (από τους καλούς κι όχι από τους κουλούς) κι αγαπάνε εξίσου τους Motorhead, Bathory, Satyricon, Darkthrone κι ολίγον τι από τη θεατρικότητα και τη horror αισθητική του Βασιλιά Διαμάντη. Υποψιάζομαι δε πως τους αρέσουν και οι κραιπάλες συνοδευόμενες με λίτρα αλκοόλ, κι αυτό το περίεργο μείγμα μας παρουσιάζουν στη δεύτερη δισκογραφική τους δουλειά.

Ο βρώμικος ήχος της παγωμένης κιθάρας βρίσκεται στις περισσότερες εκ των 12 συνθέσεων τους, τα δύο ορχηστρικά κομμάτια που υπάρχουν έχουν μια ροπή προς soundtrack τρόμου (βλ. "Suspiria") και η χρήση φυσαρμόνικας σε αυτά τα κάνει πιο ύπουλα απ' ότι δείχνουν φαινομενικά. Ο τραγουδιστής δεν προσπαθεί να μιμηθεί κάποιο από τα ινδάλματα του, καταφέρνει όμως να συνδυάσει αρκετά καλά κι αβίαστα τον τσαμπουκά του Αρχιμάγιστρου Lemmy και την αποπνικτική ατμόσφαιρα που δημιουργούν οι κραυγές / ουρλιαχτά του Fenriz. Το ευτύχημα σε αυτό είναι πως τραγουδάει στα αγγλικά και ουχί στη μητρική του γλώσσα, αποφεύγοντας έτσι με μαεστρία να γελοιοποιηθεί.

Διακρίνονται δε και για το μακάβριο χιούμορ τους, εξ ου και η απάντηση στους Monty Pythons με το "The Bright Side Of Death" καθώς και με το εξώφυλλο τους, το οποίο αναπαριστά αρκετούς σκελετούς, άρτι αφιχθέντες από το χώμα ενός νεκροταφείου, να επιδίδονται -με επιτυχία ομολογώ- στην τεχνική του Κάμα Σούτρα με ζωντανούς ερωτικούς συντρόφους (έτσι, βεντούζα!).

Καλύτερες στιγμές του cd είναι τα "Sabbath", "Burarum", "Damballah" -στο οποίο σίγουρα κάποια σφάζουν-, "Mr.Toodling" (κορυφαίοι τίτλοι, έτσι;), με αγαπημένη το "Lorelindorenan". Δε μου αφήνουν και πολλά περιθώρια πέραν του να ξυπνήσει ο νεκρόφιλος μέσα μου, γι' αυτό και πάω να δω για πολλοστή φορά το "Nekromantic I" υπό τη μουσική υπόκρουση του "Antebellum Death 'N' Roll"... A bientôt, my beautiful corpses...