Overkill

Μερικές φορές αναρωτιέμαι γιατί κάποιες μπάντες ηχογραφούν ακόμα ενώ θα μπορούσαν να έχουν σταματήσει στο απόγειο της καριέρας τους. Το λέω αυτό γιατί η ηχητική σύγκριση με το όποιο παρελθόν είναι σίγουρα αναπόφευκτη. Από την άλλη όταν έχεις μεγάλο όνομα, δεν το έχεις αποκτήσει τυχαία. Έτσι είσαι «αναγκασμένος» να κυκλοφορείς δίσκους, όταν βέβαια υπάρχει η έμπνευση, γιατί αλλιώς επέρχεται ο χλευασμός και η αδιαφορία στις δουλειές σου. Οι Overkill ανήκουν στην παραπάνω κατηγορία. Εδώ και περίπου 24 χρόνια έχουν συμβάλει και αυτοί τα μέγιστα στη δημιουργία του thrash οικοδομήματος, αφού ήταν από τα πρώτα συγκροτήματα που ασχολήθηκαν με το εν λόγω μουσικό ύφος. Τα τελευταία χρόνια έχουν βαρύνει κάπως τον ήχο τους και έτσι οι κυκλοφορίες τους δεν έχουν σχέση με τα πρώτα άκρως δημιουργικά χρόνια τους. Αυτό βέβαια δεν ξέρω κατά πόσο ενοχλεί τους νεότερους οπαδούς τους που έχουν συνηθίσει περισσότερο τέτοια ακούσματα. Οι παλιότεροι πάντως θεωρώ ότι μια πικρία την έχουν.

Φέτος η ακατάπαυστη μηχανή παραγωγής δίσκων κυκλοφορεί τη νέα δουλειά της, η οποία δε διαφέρει και πολύ ηχητικά από αυτές του πρόσφατου παρελθόντος της από τη μια, αλλά από την άλλη είναι μάλλον η καλύτερη των τελευταίων ετών, βάσει τελικού αποτελέσματος. Οι συνθέσεις, χωρίς να είναι άσχημες, αφού υπάρχουν καλές ιδέες, έχουν πολλά νέα στοιχεία, τα οποία τουλάχιστον εμένα δε μου αρέσουν πολύ. Ο οπαδός θα βρει ως επί το πλείστον αργά και βαριά κομμάτια, χωρίς βεβαίως να απουσιάζουν και τα πιο γρήγορα ξεσπάσματα. Όλα τα κομμάτια είναι σαφώς εναρμονισμένα στο τωρινό μουσικό κλίμα της αμερικανικής σκηνής, με τα γνωστά ηχητικά αποτελέσματα, αλλά έχουν φιλτραριστεί από το πρίσμα των Overkill, κάνοντας τα να ακούγονται όπως τα έχουν συνηθίσει οι οπαδοί τους, με τα κοφτά και αργά riffs που σε χτυπάνε κατευθείαν στο στήθος.

Όλες οι συνθέσεις είναι διανθισμένες με τη γνωστή μαγκιά που χαρακτηρίζει τη μπάντα και έτσι για μια ακόμα φορά το group έχει συνθέσει κομμάτια βασισμένα στην ταυτότητα που έχει δημιουργήσει. Αν και ο ήχος ήταν κάπως πιο παλιομοδίτικος, ο δίσκος θα έπαιρνε σίγουρα περισσότερα credits στη συνείδηση μου. Παρ' όλα αυτά, το album ακούγεται αρκετά ευχάριστα, αφού η μπάντα για ακόμα μια φορά έχει κέφια, αποδεικνύοντας ότι έχει το ταλέντο να «βαράει» καλά, κάτι που δυστυχώς στις μέρες μας, κατά τη γνώμη μου, δε γίνεται και συχνά, αφού η ψευτομαγκιά είναι διάχυτη στην ατμόσφαιρα. Οι ρομαντικοί οπαδοί της μπάντας και σε αυτό τον δίσκο θα αναπολήσουν τις παλιές μέρες, αλλά σκεπτόμενοι ότι η μουσική καλό είναι να κάνει κάποιες φορές βήματα προς τα εμπρός, ίσως συγχωρήσουν τον ηχητικό εκμοντερνισμό της μπάντας. Πόλος έλξης έστω για ένα απλό άκουσμα αποτελεί το πέμπτο μέρος του ομώνυμου -του συγκροτήματος- κομματιού, κομμάτι που σίγουρα ξεχωρίζει στο γενικό σύνολο του album, αφού παραπέμπει στα προηγούμενα 4 μέρη.

Οι Overkill είναι αυθεντικοί και αυτό φαίνεται σε κάθε κυκλοφορία τους. Αν προσπαθούσαν να παίξουν όπως στη χρυσή αρχή της καριέρας τους μπορεί και να χαρακτηρίζονταν ξεπερασμένοι τώρα πια. Ίσως για αυτό να έχουν εναρμονιστεί με την εποχή τους, παίζοντας αυτό που γουστάρουν και όχι αυτό που θα πουλούσε σίγουρα αν αναμασούσαν μουσικά το παρελθόν τους. Το χειροκρότημα μας το παίρνουν έτσι και αλλιώς γιατί τους αξίζει.