Pharaoh

Οκέι, ίσως δεν είμαι ο πλέον κατάλληλος για την παρουσίαση του νέου δίσκου των Pharaoh, έχοντας απομακρυνθεί από τον ευρύτερο χώρο του power metal τα τελευταία χρόνια, όμως το δέλεαρ για να ασχοληθώ με το “Bury The Light” ήταν αρκετά ισχυρό. Πρώτος και σημαντικότερος λόγος στάθηκε η φωνάρα του Tim Aymar, γνωστού στον μεταλλόκοσμο από την συμμετοχή του στο μοναδικό (μέχρι νεοτέρας τουλάχιστον) άλμπουμ των Control Denied. Ακόμη, στις τάξεις της μπάντας συγκαταλέγεται ο Chris Black, κύριος υπαίτιος των -αμφότερα ξεχωριστών- Dawnbringer και High Spirits, εδώ αναλαμβάνοντας τα drums, ενώ εξίσου σημαντικό ρόλο έχουν οι Matt Johnsen (κιθάρα) και Chris Kerns (μπάσο), με το κουαρτέτο να συνυπάρχει ακέραιο δισκογραφικά από το ντεμπούτο του 2003, “After The Fire”, μέχρι και σήμερα.

Το power τους είναι κατεξοχήν αμερικάνικης νοοτροπίας, με τις διδαχές των Metal Church, Jag Panzer και Helstar να κατέχουν εξέχουσες θέσεις στο ύφος τους και τους Maiden να εξελίσσονται σταδιακά από αντικείμενο προσκύνησης σε απλώς πελώρια επιρροή κατά την πάροδο των τριών πρώτων δίσκων. Ανάμεσα σ’ αυτούς, πιο ισορροπημένος-και ακολούθως πιο αντιπροσωπευτικός της μπάντας- ήταν το εξαίσιο “The Longest Night” του 2006, ενώ το “Be Gone” που κυκλοφόρησε δύο χρόνια αργότερα απλώς διατήρησε το ποιοτικό status που είχε επιτευχθεί.

Με την φετινή τέταρτη δουλειά τους, οι Αμερικανοί παρουσιάζουν το πιο ώριμο και κατασταλαγμένο πρόσωπό τους. Ιδίως όταν ο λυρισμός και η τεχνική ενώνονται με μεγαλειώδη -πλην πιασάρικα- ρεφρέν, όπως στα “Castles In The Sky” και “Cry”, τα αποτελέσματα είναι ικανά να κουβαλήσουν ολόκληρο το βάρος στις πλάτες τους. Γενικώς, η ουσία βρίσκεται στις mid-tempo συνθέσεις, οι οποίες ενέχουν μία αυξημένη προοδευτική διάθεση, που όμως δεν υποβιβάζει το επικό στοιχείο του χαρακτήρα της μπάντας. Κομμάτια σαν το κεντρικό του δίσκου, “The Spider’s Thread”, το “Burn With Me” ή ακόμη και το πιο «περιπετειώδες» “Graveyard Of Empires” σαγηνεύουν με την υψηλή μελωδική τους αντίληψη, ενώ ταυτόχρονα αφήνουν το κατάλληλο πεδίο στον Aymar που λάμπει με τις άψογες φωνητικές του επιδόσεις. Απόγειο της prog rock καλαισθησίας αποτελεί το οκτάλεπτο “The Year Of The Blizzard”, όπου διαρκείς εναλλαγές ρυθμών, ακουστικές παύσεις και ονειρικές μελωδίες φεύγουν αρκετά μακριά από τα κλασικά power πρότυπα και η κιθάρα θαρρείς και αλλάζει χέρια μεταξύ του Alex Lifeson και του Pete Townsend.

Βέβαια, υπάρχουν και τα πιο παραδοσιακά powerοκόμματα (“Leave Me Here To Dream”, “The Wolves”, “In Your Hands”), με την ταχύτητα να έρχεται σε πρώτο πλάνο, συνεισφέροντας στη διεύρυνση της ποικιλίας μέσω της καλοδεχούμενης αμεσότητάς τους, αν και η αλήθεια είναι ότι ωχριούν ελαφρώς έναντι των υπολοίπων. Το «παραδοσιακά», όμως, είναι σχετικό σαν χαρακτηρισμός, αφού οι Pharaoh έχουν πλέον διαμορφώσει ένα πολύ ιδιαίτερο ύφος, αναμιγνύοντας την τεστοστερόνη του US power με την μελωδικότητα του NWOBHM και τον λυρισμό συγκεκριμένων μορφών του προοδευτικού ήχου. Και το πιο σημαντικό είναι ότι καταφέρνουν να ισορροπήσουν απόλυτα μεταξύ αυτών, χωρίς να γίνονται πολύ progressive για τους powerάδες ή το αντίθετο.

Τελικά, όλα τα παραπάνω είναι υπεραρκετά για να δώσουν στο “Bury The Light” -ήδη από τόσο νωρίς- σοβαρή υποψηφιότητα για τον τίτλο του power δίσκου της χρονιάς, ενώ είναι αυτονόητο ότι σε βάθος χρόνου θα αποκτήσει περίοπτη θέση ανάμεσα στις υπόλοιπες δουλειές της μπάντας. Όσο κάποιοι «κυρίαρχοι» του είδους παλεύουν να φτάσουν στα όρια του αξιοπρεπούς, οι Pharaoh «χτίζουν κάστρα στους αιθέρες» και οχυρώνονται μέσα τους, διασφαλίζοντας το παρόν της αγαπημένης τους μουσικής και δυναμώνοντας τις ελπίδες για το μέλλον της.