Persefone

Νιώθω πως οι Persefone ανήκουν στην κατηγορία συγκροτημάτων που μπορούν να λογίζονται "τίμιες". Χωρίς να έχουν τραβήξει κι όλα τα βλέμματα πάνω τους, συνεχίζουν στωικά την πορεία τους, με αξιόλογες κυκλοφορίες και σταθερά καλό μουσικά επίπεδο.

Με το "Metanoia", την πέμπτη κατά σειρά δισκογραφική δουλειά του σχήματος από την Ανδόρα, δείχνουν πιο αποφασισμένοι από ποτέ να εμβαθύνουν στο κινηματογραφικό στοιχείο του ήχου τους, θέλοντας ίσως να ξεφύγουν από το στενό περιθώριο του progressive death metal. Μπορεί και η παρέα με τους Leprous στις συναυλιακές τους εμφανίσεις να έπαιξε ένα ρόλο, όπως μαρτυρά το εναρκτήριο "Metanoia", με τον Einar Solberg πίσω από το μικρόφωνο να μας κάνει να αναρωτηθούμε αν ακούμε κάποιο b-side από Leprous. Το μπέρδεμα δεν κρατάει για πολύ πάντως, με το σαρωτικό "Katabasis" να ανεβάζει απότομα τις ταχύτητες.

Σε αυτό το δίσκο είναι σαφές πως η μεγαλύτερη βαρύτητα δίνεται στο ορχηστρικό κομμάτι, με την progressive πλευρά να ξεδιπλώνεται σε κομμάτια σαν το "Architecture of the I" το οποίο θα μπορούσε να δουλέψει και χωρίς φωνητικά, τα οποία δυστυχώς σε σημεία μοιάζουν παράταιρα.

Το φανταστικό "Leap Of Faith" με το soundtrack-ικό του ύφος αποτελεί μια από τις πιο ενδιαφέρουσες στιγμές, με περίτεχνα ενορχηστρωμένη κορύφωση, όπου τα πλήκτρα πρωταγωνιστούν. Στο "Aware Of Being Watched" κάθε έννοια δομής πετιέται από το παράθυρο, με διαρκείς εναλλαγές και ένα πολύ ενδιαφέρον prog πέρασμα κάπου στα μισά της διάρκειάς του.

Στο μακροσκελές "Consciousness Pt. 3" έχουμε τη συνέχεια μιας σειράς κομματιών από το "Spiritual Migration". Γι ακόμη μια φορά ξεδιπλώνονται τα ταλέντα των μουσικών που απαρτίζουν τη μπάντα, με το πομπώδες ύφος να είναι διάχυτο σε όλη τη διάρκειά του.

Το κινηματογραφικό κλείσιμο έρχεται με την τριπλέτα των "Anabasis", που αποτελεί και το πιο συναισθηματικά φορτισμένο σημείο του άλμπουμ. Το ξέσπασμα στο δεύτερο μέρος ενισχύεται από εμπνευσμένα ορχηστρικά μέρη, μερικά από τα καλύτερα riffs και πιανιστικά θέματα που μας παρουσιάζει η μπάντα, ενώ το φινάλε αφήνει μια αισιόδοξη νότα με νοσταλγική χροιά.

Η πληθώρα ιδεών παρότι θεμιτή σε ένα δίσκο που θέλει να χαρακτηρίζεται progressive, στην περίπτωση του "Metanoia" κρύβει και τη βασική του αδυναμία. Ο ζήλος του συγκροτήματος να τις χωρέσει όλες κάνει το σύνολο κουραστικό και αποπροσανατολισμένο σε κάποια σημεία, χωρίς όμως να υποβαθμίζεται η επιμέρους αξία τους. Ίσως μια πιο αυστηρή παραγωγή σε συνθετικό επίπεδο και λίγο πιο περιορισμένη διάρκεια να ήταν ωφέλιμα στη συνοχή μιας δουλειάς που εκ των πραγμάτων, είναι δομημένη ώστε να ακούγεται σαν σύνολο.

Χωρίς να διεκδικεί διθυράμβους, η πέμπτη δουλειά των Persefone τους βρίσκει σε μια σταθερά ουσιαστική κι ενδιαφέρουσα πορεία, επενδύοντας πάνω στην ατμοσφαιρική τους πλευρά.