Amplifier

Οι Amplifier είναι ένα εξαιρετικά σοβαρό και ταλαντούχο σχήμα με συνέπεια σε κάθε δίσκο τους και αφοσιωμένους οπαδούς. Το έκτο τους άλμπουμ δεν αποτελεί εξαίρεση και, όπως πάντα, είναι δουλεμένο μέχρι την τελευταία του λεπτομέρεια. Εξάλλου, θα ήταν κάτι σαν μουσικό παράδοξο να υπάρχει συγκρότημα, το οποίο πρεσβεύει τον ευθυτενή progressive rock ήχο και τα μέλη του να μην είναι τελειομανείς και τεχνικά άρτιοι.

Οι πανέξυπνες ενορχηστρώσεις, χωρίς να τραβούν την προσοχή, είναι παράδειγμα προς μίμηση, ειδικά και προς μερικά πιο επιδειξιομανή συγκροτήματα του progressive, τα οποία χάνουν το νόημα στο «μάνα, κοίτα τι παπάδες παίζω».

Είδατε; Δεν είπα Dream Theater, κρατήθηκα.

Ο δίσκος είναι άκρως μελωδικός και βρίσκεται υπό τη σαφή επήρεια '70s μεγαθήριων της Βρετανίας, αλλά οι Amplifier δεν κοιτούν στο παρελθόν και ξέρουν να κρύβουν πολύ καλά τις επιρροές τους. Όχι ότι δεν κοιτούν και καθόλου προς τα πίσω, αλλά σημασία γι' αυτούς έχει το συναίσθημα και η ψυχή επί του παρόντος.

Ως bonus έκπληξη τοποθετώ τα guest φωνητικά της Beth Zeppelin (μα πόσο rawk αυτό το όνομα;) στο εναρκτήριο "Rainbow Machine" και στο "Big Daddy", τα οποία δίνουν ακόμα ένα σπρώξιμο προς τα επάνω σε έναν ήδη υπέροχο και πλούσιο δίσκο.

Ο prog rock οργασμός με τις psychedelic πινελιές του "Trippin' With Dr Faustus" κάνει ένα μικρό τσιγάρο στο ακουστικό και ελαφρώς γλυκανάλατο "Anubis" και συνεχίζει με το "Supernova", το οποίο αργεί να απελευθερώσει τον συναισθηματισμό του, αλλά τελικά όταν το κάνει, δικαιώνει. Το άλμπουμ κλείνει με ένα κρεσέντο στο "Old Blue Eyes", όπου οι μουσικοί βγάζουν τα άχτι τους, δημιουργώντας μια ψευδαίσθηση αυτοσχεδιασμού, αλλά είναι τελικά μάλλον ξεκάθαρο ότι είναι όλα συγκροτημένα και μετρημένα.

Διασκέδασα αφάνταστα ακούγοντας αυτόν τον δίσκο και στις επτά-οκτώ φορές που τον άκουσα, είχε φοβερό ενδιαφέρον, αφού κάθε φορά ανακάλυπτα και ένα νέο από τα πολλά επίπεδα των τραγουδιών του.

Και αυτό σημαίνει ότι για να ακούσεις τον δίσκο πρέπει να του δώσεις την αναπόσπαστη προσοχή σου, γιατί αλλιώς αυτό που ακούς στο background θα είναι κάτι κοινό και αδιάφορο και αυτό θα αδικήσει τη δουλειά που έχουν ρίξει οι Amplifier στο άλμπουμ.

Αλλά τώρα που η κριτική γι' αυτόν τον δίσκο γράφτηκε και η δουλειά τελείωσε, θα ξαναβρεί το "Trippin' With Dr Faustus" τον δρόμο του προς το στερεοφωνικό μου; Μάλλον όχι. Αλλά γιατί;

Όχι, γιατί μισώ τα συγκροτήματα με τεμπέλικα ονόματα τύπου The Music, The Drums, The Amps ή Sunn O))), αλλά γιατί οι Amplifier την ώρα της μεγάλης κρίσης που θα ανοίξω το πικάπ και θα διαλέξω έναν δίσκο μετά από μια δύσκολη μέρα στο Battlefield 1, θα χάσουν σχεδόν αυτομάτως τη θέση τους στο πλατό από το σίγουρο στοίχημα των Gazpacho, των Pineapple Thief, των Porcupine Tree ή κάτι του Wilson τέλος πάντων. Αλλά απειλούνται ακόμα και από τους Ocean Colour Scene με τους οποίους αν ακούσετε προσεκτικά θα βρείτε πάρα πολλά κοινά, αφού η προσπάθεια των Amplifier για κάτι πιο mainstream -αλλά να παραμένει prog στην καρδιά- είναι εμφανής.

Βέβαια, δεν έχουν σημασία τα δικά μου τελετουργικά και οι ιδιορρυθμίες. Αν θέλετε νέο αίμα στη δισκοθήκη, σίγουρα δεν θα ρισκάρετε και δεν θα χάσετε με τους Amplifier. Αν τελικά το τολμήσετε, δώστε προσοχή στο Freakzone γιατί είναι κομματάρα αφού έχει μέταλ πυρήνα, αλλά πονεμένη ψυχούλα.