Pain Of Salvation

Κατά μια έννοια η κρίση που περνάνε οι δισκογραφικές εταιρείες οδήγησε σε αυτή την κυκλοφορία από τους Pain Of Salvation, οι οποίοι σίγουρα αλλιώς τα υπολογίζανε αυτή τη χρονιά και αλλιώς τους ήρθαν. Είναι που είναι ιδιαίτερη περίπτωση ο κύριος Daniel Gildenlow, του ήρθαν και πολλά πράγματα ανάποδα και οι Pain Of Salvation φαινομενικά έχουν απολέσει μεγάλο κομμάτι της δυναμικής τους, που πανάξια απέκτησαν την πρώτη - κυρίως - πενταετία της τρέχουσας δεκαετίας.

Μια σειρά γεγονότων μετατόπισαν την κυκλοφορία του διπλού δίσκου "Road Salt" για το 2010 και το "Linoleum EP" ήρθε για να καλύψει το μεγάλο κενό που έχει δημιουργηθεί ανάμεσα στις κυκλοφορίες του συγκροτήματος. Όπως διατυμπανίζει ο πάντα εύστροφος αλλά και ερειστικός κος Gildenlow, το ομώνυμο τραγούδι είναι το νέο του «northern star» και «όποιος δεν μπορεί να το καταλάβει ίσως είναι καλύτερα να κατέβει από το τρένο, όσο είναι νωρίς», εμφανίζοντας εξαρχής μια προστατευτική τάση για τη νέα μουσική κατεύθυνση των Pain Of Salvation. Η στάση και η νοοτροπία της μπάντας δεν αλλάζει και θέλει σε κάθε νέο βήμα της να μην κοιτάει στο παρελθόν της, κάτι που αποτυπώνεται και σε αυτή την προσπάθεια.

Από τις πέντε συνθέσεις του EP, το μόνο «προβλέψιμο» είναι το "Bonus Track B" που «φώναζε» ότι πρόκειται για μια καυστική δόση χιούμορ, για όσους ξέρουν την μπάντα καλύτερα, ενώ η διασκευή στο "Yellow Raven" των Scorpions (το πραγματικό bonus track) αποδίδεται πανέμορφα με τον Gildenlow να το απογειώνει με την ερμηνεία του. Στο ουσιαστικό μέρος, το "Linoleum" είναι ένα ακατέργαστο διαμάντι, μόνο που κάποιοι θα εστιάσουν στο ακατέργαστο και κάποιοι στο διαμάντι. Ξεκινάει με δυνατό riff και έχει πολύ ωραίο refrain, ενώ έχει ένα καταπληκτικό μεσαίο σημείο με τον Daniel να θυμίζει γιατί θεωρείται κορυφαίος ερμηνευτής. Η παραγωγή είναι αρκετά «ξερή», αλλά πρόκειται για την καλύτερη σύνθεση του EP. Το "Mortar Grind" είναι μια στρυφνή σύνθεση, με δύσκολες σχετικά μελωδίες και πάλι αρκετά ωμό – απογυμνωμένο ήχο, ο οποίος είναι έτσι γενικότερα και δε βοηθάει. Το "If You Wait" δεν το κατάλαβα και δεν ξέρω αν έχει λόγο ύπαρξης γενικώς, αφού πρόκειται για ένα μικρό τραγούδι με ιδιόμορφη μελωδία και περίεργο ήχο σε κιθάρα και πλήκτρα. Κάποιοι ίσως βρίσκουν ομορφιά στον αντισυμβατικό χαρακτήρα του, εγώ πάλι όχι. Τέλος, το "Gone" αποτελεί μια 8λεπτη εσωστρεφή σύνθεση, που βασίζεται και πάλι στη δυνατή ερμηνεία του Daniel, σχετικά κοντά στον ήχο του "Scarsick". Αρκετά καλό, αν και μάλλον δύσκολα θα είχε θέση σε κάποιο από τα πέντε πρώτα album τους, ενώ έχω την εντύπωση πως το τραγούδι αυτό απευθύνεται εμμέσως στους οπαδούς της μπάντας.

Για το σύνολο του EP, μπορούν να επισημανθούν κάποια στοιχεία που ενδεχομένως δίνουν μια προδιάθεση (και μόνο) για το Road Salt.

-    Ο Gildenlow θέλει να αποτάξει την κατηγοριοποίηση ως progressive, αυτό τουλάχιστον που τους καθιέρωσε. Για μια ακόμα φορά δεν υπάρχουν solos και οι συνθέσεις είναι ελάχιστα «φορτωμένες».

-    Η παραγωγή φαίνεται πως θα είναι αντίστοιχη του Scarsick. Ο Daniel προσπαθεί να αναβιώσει ένα «πιο 70’s feeling» αποφεύγοντας μια καλογυαλισμένη παραγωγή. Πάλι μου λείπει ο ήχος του Perfect Element και του Remedy Lane εμένα. Και ο μπασίστας.

-    Για πρώτη φορά ακούμε σε studio δουλειά τόσο ξεκάθαρα τα φωνητικά του Johan Hallgren ( π.χ. στο τέλος του ομώνυμου κομματιού).

-    Κάποιοι στίχοι βάζουν υποψίες για το concept του Road Salt.

Συνολικά το EP είναι περίεργο σαν άκουσμα και αρκετά δύσκολο. Το δέσιμο με τη μουσική των Pain Of Salvation είναι ιδιαίτερο, αλλά αυτό δεν μπορεί να με κάνει να αγνοήσω τα στοιχεία που δεν μου αρέσουν και θα αποφανθώ ότι το "Linoleum EP", χωρίς να είναι άσχημο, δεν είναι  αυτό που περίμενα ή θα ήθελα. Αναγνωρίζω την αυθεντικότητα, αναγνωρίζω το progressive ως νοοτροπία και την ειλικρίνεια. Ίσως φταίει ο ιδιαίτερος χαρακτήρας, ίσως η ξεροκεφαλιά του Daniel που μου δίνει μερικές φορές την εντύπωση ότι πάει να αποδείξει κάτι που δεν χρειάζεται να αποδείξει, περιορίζοντας την μουσική του περισσότερο από όσο θα έπρεπε.
Και πάλι, περιμένω όσο καμία άλλη κυκλοφορία, το "Road Salt"…