Ozric Tentacles

Τα παιχνίδια του χωροχρόνου είναι παράξενα και με αυτό δεν εννοώ μόνο τη διαστημική μουσική των Ozrics. Η βασική σκέψη που μου ήρθε στο μυαλό στην ακρόαση του "Paper Monkeys" των, αγαπητών στην Ελλάδα αλλά και σε εμένα προσωπικά, Ozric Tentacles είναι το πώς ένα συγκρότημα που επιμένει σε έναν ήχο πρωτοποριακό για τη δεκαετία του '80 και εξαιρετικά στοχευμένο στη δεκαετία του '90 μπορεί να ακούγεται πλέον πολύ πιο παρωχημένο στο 2011 σε σχέση με συγκροτήματα που έδρασαν 15 ή και 20 χρόνια νωρίτερα από τις ήδη παρελθούσες μεγάλες στιγμές του.

Οι Ozric Tentacles σχεδόν πάντοτε υπήρξαν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, η οικογένεια Wynne, με τον πάτερ-φαμίλια Ed να δίνει τον τόνο. Πολύ περισσότερο τώρα, που το συγκρότημα συμπληρώνεται από τη σύζυγο Brandi (μπάσο) και τον υιό Silas (πλήκτρα), μαζί με τον drummer Ollie Seagle. Για το λόγο αυτό και προφανώς πολύ λίγα έχουν αλλάξει μέσα στα χρόνια στο ύφος του συγκροτήματος. Αν εξαιρέσει κανείς την καλύτερη περίοδό τους με την πιο σφιχτή σύνθεση που είχαν ποτέ, κάπου στα μέσα των '90s, τότε που ο John Egan κοσμούσε τον ήχο τους με το φλάουτό του, οι Ozric Tentacles απέχουν συτηματικά από το να μεγαλουργούν, όσο όμως και από το να απογοητεύουν. Με ξεροκέφαλη επιμονή σε μία χίπικη λογική που μπολιάζεται με πρώιμη techno electronica, παραδίδουν το δικό τους, «σήμα-κατατεθέν», space rock, που τους έκανε αγαπημένη cult μπάντα.

Κάπως έτσι στο 2011 (θα μπορούσε όμως να είναι και οποιαδήποτε άλλη χρονιά) κυκλοφορούν το "Paper Monkeys", μην αλλάζοντας ούτε μία μοίρα την κατεύθυνσή τους. Εννέα instrumental συνθέσεις αποτελούν τη δικαιολογία για να αναπτυχθεί η σχεδόν shredding και γεμάτη εφέ κιθάρα του Ed, που όμως ξέρει να κρατάει και τη μελωδία, οι ηλεκτρονικοί ρυθμοί και οι κοσμικές ατμόσφαιρες των synthesizer και το στιβαρό funky παίξιμο της ρυθμικής βάσης, που αποτελεί τη ραχοκοκκαλιά της μουσικής (και αυτό ας μη ληφθεί ως κλισέ). Η λογική, ισορροπημένη και εμπνευσμένη χρήση των παραπάνων, δε, θα πρέπει πλέον να θεωρείται δεδομένη για ένα συγκρότημα με την ιστορία των Ozrics.

Κάποιος θα μπορούσε να επιχειρηματολογήσει ότι, ειδικά μετά από τόσες κυκλοφορίες, ο ήχος αυτός έχει πλέον φτάσει τα όριά του. Από μία άποψη δε θα διαφωνούσα. Εξαιρουμένου ίσως του "Lemon Kush", που όντως με τις ανατολίτικες πινελιές του σε σαγηνέυει επικίνδυνα, οι υπόλοιπες στιγμές του άλμπουμ πετούν σε χαμηλά ύψη, με αποτέλεσμα να ευχαριστιέσαι μεν τη βόλτα, αλλά να μη χάνεις και εντελώς την καταραμένη την επαφή με το έδαφος.

Έτσι, το "Paper Monkeys" θα καταγραφεί από τα μουσικά ραντάρ ως μία ακόμα ευυπόληπτη συνεισφορά από ένα συγκρότημα που, κάνοντας του κεφαλιού του εδώ και χρόνια, έχει κερδίσει ένα μικρό αλλά φανατικό κοινό αλλά και το σεβασμό των υπολοίπων μουσικόφιλων. Αν ανήκετε στην πρώτη κατηγορία, δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να τους αγνοήσετε ούτε αυτή τη φορά. Αν όχι, δε θα «νιώσετε» και πάλι.