O.T.R.

Υπάρχει η άποψη ότι σε όποιο φαγητό και αν προσθέσεις μπέικον αποκλείεται το τελικό αποτέλεσμα να μην είναι νόστιμο. Όχι, δεν έχετε μπει στο cooking.gr, συνεχίστε να διαβάζετε και θα μιλήσουμε και για rock. Τι σχέση έχουν αυτά με τον εν λόγω δίσκο του συγκροτήματος με το, μάλλον, ανέμπνευστο όνομα O.T.R. (τουτέστιν On The Rocks) και τον ακαταλαβίστικο τίτλο "Mamonama"; Η απάντηση είναι ότι το ρόλο του συμπαθούς αλλαντικού μπορεί να πάρει στη μουσική η φωνή του John Lawton. Πρόσθεσέ την σε (σχεδόν) οποιοδήποτε τραγούδι και αποκλείεται να μην έχεις ένα τουλάχιστον αξιοπρεπές αποτέλεσμα. Πόσο μάλλον σε δέκα συνθέσεις μεγάλης πρόσθετης αξίας.

Ας ξεκινήσουμε από την αρχή τον σχολιασμό ως όφειλε να είναι. Οι O.T.R. είναι το νέο συγκρότημα του τραγουδιστή που μας μάγεψε με τους Lucifer's Friend και έγινε γνωστός με τους Uriah Heep τη δεκαετία του '70. Σε αυτό συμμετέχει στην κιθάρα ο Jan Dumee, που διετέλεσε κιθαρίστας των Focus στο εξαιρετικό "Focus 8", και τρεις Βραζιλιάνοι μουσικοί που αναλαμβάνουν τις θέσεις του ντράμερ, του πληκτρά και του μπασίστα της παρέας. Ουσιαστικά, παρά το γεγονός ότι ο Lawton είναι το μεγαλύτερο όνομα όλων, το project ανήκει περισσότερο στον Dumee, αφού οι μουσικοί είχαν αποτελέσει τη συνοδεία του και στο παρελθόν, ενώ έχει συνθέσει και εξ ολοκλήρου τη μουσική, που προοριζόταν για τους Focus. Ο Lawton προσφέρει τους στίχους αλλά, κυρίως, τις φωνητικές μελωδίες και την ερμηνεία.

Το ύφος του δίσκου ανήκει στο γενικό στυλ του μελωδικού hard rock/progressive των '70s, θυμίζοντας σε ισόποσες δόσεις τόσο τους Uriah Heep όσο και τους Lucifer's Friend αλλά και κάτι τελείως φρέσκο και δικό τους. Είναι φανερό ότι έχει πέσει πολύ δουλειά και πολύ σκέψη στα τραγούδια, προσέχοντας την κάθε λεπτομέρεια και δίνοντας την απαραίτητη σημασία και στην παραγωγή. Οι συνθέσεις είναι εμπνευσμένες και δένουν πολύ καλά με τις ερμηνευτικές ικανότητες του Lawton, ενώ άλλο τόσο αξιέπαινη είναι η απόδοση όλων των μουσικών και κυρίως του Dumee που πραγματικά ζωγραφίζει με τις ιδέες του και τις πολύ ζεστές ηλεκτρικές και ακουστικές μελωδίες του.

Αυτό που περισσότερο από όλα εντυπωσιάζει είναι ότι οι O.T.R. καταφέρνουν να μην υπάρχει ούτε μέτρια στιγμή, παρόλο που θα μπορούσαν να πέσουν αρκετές φόρές στην παγίδα της κοινοτυπίας και του κιτς. Αντίθετα βγαίνουν αλώβητοι και δημιουργούν ένα μίνι αριστούργημα που σε άλλους καιρούς θα ήταν ικανό να καθιερώσει από μόνο του μία μπάντα. Στη συγκεκριμένη εποχή αυτό που μπορεί να ελπίζουμε είναι κάτι που ξεκίνησε ως project να συνεχιστεί, αφήνοντάς μας πολλά ακόμα δείγματα μιας εξαιρετικής χημείας.