Nils Frahm

Empty

Erased Tapes (2020)
Από τον Αντώνη Μαρίνη, 29/09/2020
Νυχτερινές μελωδίες για ένα πιάνο
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ο Nils Frahm είναι ένας φανταστικός συνθέτης. Στον χώρο που κινείται, contemporary classical για εκείνους που αγαπούν τις ταμπέλες, υπάρχουν πολλές περιπτώσεις καλλιτεχνών που ακούγονται ευχάριστα, αλλά λίγες που πραγματικά ενθουσιάζουν. Όπως και σε οποιοδήποτε μουσικό ύφος εδώ που τα λέμε. Αν υπάρχει κάτι που τον κάνει να ξεχωρίζει, αυτό είναι η προσέγγισή του. Στον ήχο του συνυπάρχουν σύγχρονα και κλασικά στοιχεία, με τρόπο που πατάει και στους δύο κόσμους, χωρίς να ταιριάζει απόλυτα σε κανέναν. Στις δουλειές του δεν θα βρείτε ούτε ξεπατικώματα από μεγάλους κλασικούς, ούτε πλήρως μοντέρνα λογική.

Κάθε απόπειρά του χτίζεται γύρω από μία θεματική, μία κεντρική ιδέα, κι αυτό δίνει στο κάθε άλμπουμ έναν ξεχωριστό, συναρπαστικό αέρα. Αναμενόμενα, τα αποτελέσματα δεν είναι πάντα το ίδιο δυνατά. Σε δεκαπέντε χρόνια δισκογραφίας, ωστόσο, θέλει αρκετή προσπάθεια για να βρεθεί έστω και μία μέτρια κυκλοφορία. Από το ανέμελο "The Bells" στο φορτισμένο "Felt" κι από εκεί στο ηλεκτρονικό "Trance Frendz" με τον Ólafur Arnalds, ο Frahm πάντα βρίσκει κάτι μικρότερο ή μεγαλύτερο που θα σε ξαφνιάσει και θα σε κάνει να βυθιστείς στις μελωδίες του. Έχοντας φτάσει αισίως στο LP νούμερο δέκα, δεν είναι παράξενο που το «κάτι» αυτή τη φορά δεν είναι νέο.

Όσοι παρακολουθούσαν την πορεία του Γερμανού την τελευταία δεκαετία, θα θυμούνται το ατύχημα που είχε πίσω στις αρχές της. Τότε, με ένα σπασμένο δάχτυλο είχε φτιάξει το "Screws", παίζοντας ανάμεσα στη μουσική και τους αριθμούς, γράφοντας εννέα τραγούδια για εννέα δάχτυλα. Επτά χρόνια αργότερα, επιστρέφει σε εκείνη την περίοδο, κουβαλώντας όμως μαζί λίγο από τον αέρα των αυστηρά πιανίστικων δίσκων του. Οι μεγαλεπήβολοι πειραματισμοί των πρόσφατων "All Melody" και "All Encores" εξαφανίζονται απότομα. Εδώ τα πάντα είναι ήπια και ήρεμα. Σε βαθμό που αν πατήσεις play χωρίς απόλυτη ησυχία, πιθανότατα θα αργήσεις να συνειδητοποιήσεις ότι ο δίσκος παίζει.

Η ιδανική συνθήκη για να ακούσεις το "Empty" είναι κάτω από τον έναστρο ουρανό, όσο πιο μακριά γίνεται από φασαρίες και άγχη. Ή τουλάχιστον αρκετά μακριά για να μπορείς να κοιτάξεις ψηλά και να απολαύσεις τους ήχους του πιάνου. Να νιώσεις τις ανάσες και τη μελαγχολία στο "A Shine". Το απίστευτο χάσιμο στο "No Step On Wing". Τη μελωδία και την ατμόσφαιρα που επιστρέφει στο "A Shimmer". Την φωτεινότητα που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τον τίτλο του "Black Notes" και το τελικό σβήσιμο. Σε έναν κόσμο που κυνηγάει την ένταση και την ταχύτητα, ο Frahm ακολουθεί την αντίστροφη πορεία, και συνεχίζει να τα καταφέρνει περίφημα.

  • SHARE
  • TWEET