Unreqvited

Από το 2016 ο Καναδός 鬼 (Ghost ή κατά τα κοινά William Melsness) δουλεύει ακατάπαυστα με τη μουσική του και συνολικά το “A Pathway To The Moon” μπορεί να είναι ‘μόλις’ το έβδομο album του αλλά σε μια σειρά από συνολικά 20 κυκλοφορίες. Με κάθε κυκλοφορία το blackgaze, atmospheric post-black στυλ του γυαλιζόταν ακόμα περισσότερο όπως και οι φιλοδοξίες του, που έτσι μας οδήγησαν στο 2025 να μας δώσει το πιο ‘εύπεπτο’ δίσκο του, φιλοδοξώντας να μπορέσει να τον κάνει περιοδεία με τραγούδια που ο ίδιος λέει ότι φτιάχτηκαν για να παίζονται live και με μια αισθητική φουλ κινηματογραφική κάτι που φανερώνεται και από το bonus κομμάτι “Cornfield Chase” που είναι μια διασκευή του ομώνυμου κομματιού του Hans Zimmer από τη ταινία Interstellar.

Εκτιμώ πως το “A Pathway To The Moon” ίσως διχάσει παλαιότερους ακροατές του 鬼 . Η επιρροή των Alcest και των Sleep Token -περισσότερο- στον ήχο γενικότερα δεν τον αφήνει ασυγκίνητο και θα βρει κανείς πολλές ομοιότητες στον ήχο, τη θεματική αλλά και στα αιθέρια clean φωνητικά που πρωταγωνιστούν στο album. Το black metal υπάρχει εκεί αλλά η μουσική επικεντρώνεται σε άλλα στοιχεία πιο ονειρικά όπως για παράδειγμα το πολύ όμορφο τελευταίο instrumental κομμάτι στο δίσκο με τίτλο “Departure: Everlasting Dream” που είναι πολύ ιδιαίτερο και συγκινητικό, σαν η ιστορία της πορείας προς το φεγγάρι να κλείνει με επιτυχία και ο πρωταγωνιστής της ιστορίας που αφηγείται ο 鬼 να πετυχαίνει το στόχο του και μας αφήνει με ένα χαμόγελο στα χείλη. Η αλλαγή στο ύφος φαίνεται από την εναρκτήρια εισαγωγή με το πιάνο και τα clean vocals στο “Overture: I Disintegrate” που μελαγχολικά μας τραγουδάει: ‘Sing a starlight eulogy-Before a mass grave-Spirits weave in harmony-Resounding softly-As I disintegrate’. Και μας εισάγει στο post-black “The Antimatter” που στα δέκα λεπτά του μας πηγαίνει σε γνωστά για τον Καναδό μονοπάτια και εναλλάσσεται μεταξύ του εφιαλτικού και ονειρικού με τον ήχο να γίνεται από βαρύς και μπουκωμένος, απλά μια μελωδία που σε ταξιδεύει. Ένα ταξίδι στο σκοτάδι του διαστήματος που μπορεί να είναι ταυτόχρονα τρομακτικό αλλά και σαγηνευτικό. Όπως σαγηνευτικό και πανέμορφο είναι το επιβλητικό έπος του “The Starforger”. Οχτώ λεπτά απόλαυσης με την κιθάρα σε μια υπέροχη μελωδία και που οι στίχοι μας μεταφέρουν την ασημαντότητα αλλά ταυτόχρονα το μεγαλείο της ύπαρξης μας ανάλογα πως το βλέπεις μέσα στο context του σύμπαντος.

Στο “Void Essence / Frozen Tears” συνεχίζεται το ίδιο καθηλωτικό μοτίβο με το πιάνο στο background να γεμίζει τον ήχο με χρώματα καθώς βυθιζόμαστε στην άβυσσο και τα δάκρια και η ψυχή μας παγώνει από τη μελαγχολία και το διαρκές σφυροκόπημα από τα drums μας αναγκάζει να μην κλείσουμε τα μάτια αλλά να αντικρύσουμε κατάματα το μαύρο ορίζοντα μπροστά μας. Το “Into The Starlit Beyond” ακούγεται περισσότερο σαν ένα ιντερλούδιο πριν το instrumental του φινάλε που κλείνει ιδανικά και όπως αρμόζει, μελαγχολικά αυτή τη νέα δημιουργία που την αγκαλιάζουμε γιατί δείχνει την εξελικτική πορεία του καλλιτέχνη προς ένα δρόμο ίσως περισσότερο ‘προσβάσιμο’ και που το αποδέχεται αυτό με ειλικρίνεια και το βλέμμα στο μέλλον χωρίς να προδίδει τη ψυχή του.