Trivium

Shogun

Roadrunner (2008)
Από τον Άλκη Κοροβέση, 07/10/2008
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ο καιρός πέρασε και οι φέρελπις Trivium εξελίχθηκαν σε μια μπάντα που, τραβώντας όλους τους προβολείς πάνω της, έφτασε το πλήρωμα του χρόνου να κριθεί για τα όσα έχει μέχρι τώρα κάνει, αλλά και για το τι παραπάνω μπορεί να καταφέρει. Έχουμε και λέμε λοιπόν, ήδη 4 δίσκοι στο ενεργητικό τους, μαζί με το τελευταίο τους πόνημα με τον τίτλο "Shogun" να φέρνει στο νου γιαπωνέζικο anime (πλεονασμός).

Περνώντας στο προκείμενο, ο παρών δίσκος δεν καταφέρνει δυστυχώς να φτάσει στα επίπεδα του "Ascendancy". Στο "Shogun" έχουμε στροφή 180 μοιρών των Trivium, συγκριτικά με το προηγούμενο album τους, "The Crusade", το οποίο ήταν επίσης στροφή 180 μοιρών από το "Ascendancy". Μιας και ο κύκλος της Ευκλείδειας γεωμετρίας δεν ξεφεύγει πέραν των 360 μοιρών, το αποτέλεσμα είναι αναπόφευκτο.

Οι Trivium γύρισαν στον ήχο του παππού του "Shogun". Πιο πολλές μελωδίες, κάφρικα φωνητικά παρέα στα καθαρά του Heafy, πιο heavy συνθέσεις σε αντίθεση με τη thrashίλα του "The Crusade". Αν το τελευταίο ήταν φόρος τιμής στους Metallica, αυτό γλυκοκοιτάζει και πάλι τους Maiden. Πολλές lead γραμμές στις κιθάρες, με standard ρυθμικά μέρη, γρυλλιστά φωνητικά που όποτε χρειαστεί δίνουν τη θέση τους στα πιασάρικα ρεφραίν, εννοείται με καθαρά χορωδιακά μέρη, που κολλάνε στο πίσω μέρος του μυαλού. Αλλά για πόσο;

Καλή απορία, την οποία προς το παρόν δε μπορώ να απαντήσω. Το μόνο σίγουρο είναι ότι στο σύνολο των 11 κομματιών, με σιγουριά βλέπω πως τα 7 από αυτά προκαλούν το ενδιαφέρον του ακροατή με το πρώτο άκουσμα, αν και σχεδόν κανένα εξολοκλήρου. Συγκεκριμένα τα "Calamity", "Like Callisto To A Star In Heaven", "Torn Between Scylla And Harybdis", "Shogun", "He Who Spawned The Furies" και "Krisute Gomen", με τον παράξενο αλλά συνάμα συνειρμικό, κατά 50 τοις εκατό ελληνικό τίτλο. Ποιος είναι ο Krisute δεν ξέρω, πολύ πιθανόν o στρατηγός από το Κάστρο του Τακέσι. To γιατί ασχολούνται με τη σύντροφο του οι συμπαθέστατοι και κατ'
ευφημισμόν Φλοριδιανοί, ούτε που με απασχολεί, αν και φαντάζομαι πώς κάπου μέσα στους στίχους θα μας το εξηγούν. Αυτό που έχω να παρατηρήσω στο κομμάτι είναι το εξαιρετικά κολλητικό ρεφραίν, στο οποίο αλλάζει εντελώς το ύφος του κομματιού και αποτελεί ένα από τα λιγοστά highlights του δίσκου. Σε καμία περίπτωση τα υπόλοιπα κομμάτια δεν είναι ανάξια λόγου, απλά άλλα χρειάζονται ίσως περισσότερο χρόνο και άλλα είναι μια από τα ίδια.

Έχοντας λοιπόν αυτά στο νου, με 7/11 του δίσκου ποιοτικών στιγμών, νομίζω ότι το "Shogun" πρόκειται για έναν καλό δίσκο που προσεγγίζει ασυμπτωτικά τον άριστο και αφήνει ανάμεικτα συναισθήματα στο πέρας του. Μικρή αλλά σταθερή πρόοδος από τους Trivium στη μουσική τους στο συγκεκριμένο album και πραγματικά θα χρειαστεί να κάνουν το βήμα παραπάνω για να κρατηθούν ψηλά. Εξάλλου δεν είναι πλέον παιδιά για να τους φερόμαστε με επιείκεια και πρέπει κάποια στιγμή να πάψουμε να τους βλέπουμε σαν ταλέντα. Έχουν δυνατότητες, καθώς επίσης και μεγάλα περιθώρια βελτίωσης.

  • SHARE
  • TWEET