Nightwish

Decades

Nuclear Blast (2018)
Από τον Αντώνη Μαρίνη, 12/03/2018
Το μεγαλύτερο συμφωνικό show στη γη
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Για να βγάλουμε τα προφανή από τη μέση, οι Nightwish είναι ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα στον σύγχρονο σκληρό ήχο. Οι πιουριστές που δυσανασχετούν παρακαλούνται να εγκαταλείψουν το χώρο. Ανεξάρτητα από το κατά πόσο ταιριάζει η ταμπέλα του metal ή τα όποια σχόλια μπορεί να έχει κάποιος για την ασφαλή προσέγγιση των τελευταίων χρόνων, τα επιτεύγματα του Tuomas Holopainen και της παρέας του είναι αδιαμφισβήτητα. Η παρουσία στις κορυφαίες θέσεις των μεγαλύτερων φεστιβάλ του χώρου μπορεί να μη λέει από μόνη της πολλά, ιδιαίτερα σε αμφισβητίες και συνωμοσιολόγους, αλλά αυτό είναι μόνο ένα, πιο εμφανές μέρος της όλης αλήθειας.

Το πάντρεμα της heavy μουσικής με την κλασική δεν ήταν κάτι πρωτόγνωρο, ωστόσο ήταν λίγοι εκείνοι που πριν τους Φινλανδούς είχαν βρει την ιδανική ισορροπία και λιγότεροι εκείνοι που έχτισαν ένα ύφος πάνω σε αυτή. Πέρα από αυτό, η μεγαλύτερη νίκη της μπάντας ήταν/είναι ότι κατάφερε να κάνει κόσμο που διαφορετικά δε θα είχε την παραμικρή σχέση με τον metal μικρόκοσμο, να ρίξει μια ματιά και να περάσει, έστω και μέχρι ενός σημείου. Η επίτευξη αυτού του στόχου μπορεί το μακρινό 2004 με το "Once" (κυρίως το "Nemo") να έμοιαζε ξαφνική, αλλά δεν ήταν ακριβώς έτσι· αντιθέτως, χρειάστηκε ένα ταξίδι δύο γεμάτων δεκαετιών, που αντικατοπτρίζεται στην εν λόγω συλλογή.

Από τους πρώιμους πειραματισμούς του "Angels Fall First" και τις copyrighted-by-Stratovarius κιθάρες του "Oceanborn", μέχρι τις εναλλαγές της Turunen με τον Hietala στο "Century Child" και τη μελωδική στροφή του "Dark Passion Play", τα εκατόν ογδόντα (180) λεπτά του "Decades" περιλαμβάνουν τα πάντα. Η εκπροσώπηση των περιόδων είναι μετρημένη στα όρια του ψυχαναγκασμού, με τα κομμάτια να παρουσιάζονται αυτούσια και τοποθετημένα σε αντίστροφη χρονολογική σειρά. Το ξεκίνημα με το "The Greatest Show On Earth" είναι τουλάχιστον ψαρωτικό, κάτι που όπως μας εκμυστηρεύθηκε η Floor Jansen ήταν επιλογή του σχήματος, κι από εκεί και πέρα η μία μεγάλη στιγμή διαδέχεται την προηγούμενη.

Οι επιλογές, αναμενόμενα, θα μπορούσαν να είναι πολύ διαφορετικές, όμως σε τελική ανάλυση αυτό μικρή σημασία έχει. Από την άλλη, είναι πραγματικά ευχάριστο το γεγονός ότι η μπάντα δε διάλεξε τον εύκολο δρόμο μιας greatest hits λογικής και προτίμησε την ισορροπία ανάμεσα στα πετυχημένα και τα παραγνωρισμένα κομμάτια της· έτσι, για κάθε "Elan" υπάρχει ένα "The Poet And The Pendulum", για κάθε "Amaranth" ένα "Dead Boy's Poem" και για κάθε "Wish I Had An Angel" ένα "Gesthemane". Κι αν δεν ήταν ξεκάθαρο το σε ποιους απευθύνεται η κυκλοφορία, το κλείσιμο με το ακουστικό ομώνυμο κομμάτι, βγαλμένο κατευθείαν από το 1996 δεν αφήνει την παραμικρή αμφιβολία.

  • SHARE
  • TWEET