Nick Cave & The Bad Seeds

Dig, Lazarus, Dig!!!

Mute (2008)
Από τον Μανώλη Γεωργακάκη, 04/04/2008
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ο σκοτεινός θαυματοποιός βλέπει την έμπνευσή του να μολύνεται από ένα απολαυστικά δυσλειτουργικό χάος. Ο #14 του καταλόγου, κάτω από την επικεφαλίδα Nick Cave & The Bad Seeds και με τον εκπληκτικό τίτλο "Dig, Lazarus, Dig!!!", έρχεται να διαδεχτεί επάξια το δις θεαματικό "Abattoir Blues / Lyre Of Orpheus". Το ζαλισμένο περιεχόμενο έρρυθμου θορυβώδους alternative rock κεντρίζει τον αέρα με οικείους εφιάλτες που καταλήγουμε να αγαπήσουμε.

Με την ακρίβεια της πρόβλεψης ενός χρηματιστή πριν από το κραχ, θα ορκιζόμουν ότι το περσινό θαυματουργό παραστράτημα είχε καθαρτική λειτουργικότητα για τον δημιουργό. Ο μυστακοφόρος -πλέον- Αυστραλός, έλεγα εγώ, θέλει να επιστρέψει στις βελούδινες πένθιμες μπαλάντες και στα απελπισμένα «αλληλούια-ωσαννά» και γι' αυτό διοχέτευσε όλο του το προαιώνιο post-punk σαράκι στο ψευδώνυμο "Grinderman". Πλάνη! Κάποιες Άρπυιες των Birthday Party ακολούθησαν τον δαιμονισμένο crooner μέσα στις έντεκα καινούριες συνθέσεις που παρουσιάζει με τους Bad Seeds.

Ο ακροατής θα δει τη σκέψη του να λιποτακτεί και στο μυαλό του θα αντηχεί το συναίσθημα που περιγράφει το προ-ρεφρέν του ομώνυμου εναρκτήριου. «I don't know what it is but there's definitely something going on upstairs». Ήρωες, στα σύνορα της χώρας του Bukowski, με κιτς ρυτίδες από πίνακα του James Ensor, στα ήθη μιας πρόσφατης Αμερικής, γίνονται Βιβλικοί χαρακτήρες καθώς ντύνονται με το κεφάτο όνειρο δυσπεψίας του τραγουδιού "Dig, Lazarus, Dig!!!". Ήχος τραχύς και ηλεκτρική βαβούρα διακοσμεί το groove του ερωτικού πάθους του "Today's Lesson", απαλλάσσοντας το πρωτοpunk κλισέ από την κλειστοφοβική άπνοια κάποιων Stooges.

Η λιτότητα της μπασογραμμής του "Moonland" οδηγεί τη μουσική υπόκρουση του στριπτήζ της ψυχής ενός απογοητευμένου εραστή. Η διάσταση που βρίσκεται το "Night Of The Lotus Eaters" ορίζεται από το στοιχειωμένο του loop και χαιρετίζει βρώμικες εικόνες δαιμονικής ουτοπίας, που κάποτε κοιμήθηκαν στο μυαλό του Lou Reed.
Επίδειξη δύναμης, το "Albert Goes West" δανείζεται στοιχεία από τις δομές του σημερινού indie rock, τους χαρίζει ύφος και πάνω σε έναν παιδαριωδώς αποτελεσματικό ρυθμό έρχεται να δείξει σε μερικούς-μερικούς πώς το κάνουμε. Το "We Call Upon The Author" αποτελεί την αποκορύφωση του εμπαθούς κηρύγματος, καθώς ο Cave έχει υιοθετήσει όχι τη χροιά, αλλά τη λογική του ξεστομίζειν ενός Tom Waits.

Ναρκωτική μελωδική ανάπαυλα, με τις ακουστικές κιθάρες του "Hold On To Yourself" και το «θαμμένο» κλάμα των δοξαριών του και η ένταση ανεβαίνει στο "Lie Down Here (& Be My Girl)", με το απεγνωσμένο παραδοσιακό punk ψέλλισμα του Cave να μπαίνει σε έναν διάλογο με ένα γλυκά ανεγκέφαλο refrain, σα να χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο. Η μπαλάντα "Jesus Of The Moon" πλησιάζει ένα πιο γνωστό προσωπείο του καλλιτέχνη, ενώ εμείς βουρκωμένοι συνειδητοποιούμε πως ο σκοτεινός ρομαντισμός δεν ξεκολλάει από το δέρμα, απλά δίνει τη θέση του σε μια ώριμη λυρική κυνικότητα. Το συνονθύλευμα εγχόρδων του "Midnight Man" ανακεφαλαιώνει, για να μας παραδώσει στο θεαματικά εμπνευσμένο "More News From Nowhere", στο οποίο διακρίνουμε πάμπολλες λατρεμένες επιρροές στον αλάνθαστο -και ατελείωτο- περίπατο της μελωδίας.

Ο κάθε δίσκος του Nick Cave είναι τόσο ιδιαίτερος, που μας αποτρέπει από την παγίδα της σύγκρισης με τους παρελθόντες. Αειθαλές, το ύφος αναγνωρίζει τα στοιχεία που θα κάνουν τη μοντέρνα εποχή να φαίνεται γοτθική μια μέρα, σε έναν αιώνα. Οι σκεβρωμένες συνθέσεις του "Dig, Lazarus, Dig!!!" ήδη λατρεύονται και θα ξεχυθούν από εκατομμύρια ζευγάρια ηχεία, ώστε εκείνη η φωνή να ναρκώσει τις στιγμές, εξαγνίζοντας τα πικρά μας «εγώ».

Είναι σαφές πως η όποια στυγνή εμπορικότητα δεν απετέλεσε κίνητρο. Η ποιότητα της διεστραμμένης μουσικής πρότασης αρκεί και, τραγουδισμένη ή σε πρόζα, η ανορθόδοξη ποίηση έχει πλέον φτάσει σε νέα ζενίθ. Ένα «απαραίτητο» άλμπουμ; Όχι. Ένα συνεπές και άκρως καλλιτεχνικό άλμπουμ. Μια ώρα μουσικής (γιατί το "More News From Nowhere" θα το ακούτε δύο συνεχόμενες φορές) με συνοχή και όραμα και ποιός νοιάζεται για τη δουλειά;

«Come forth Lazarus! And he came fifth and lost the job».
Ulysses, James Joyce

  • SHARE
  • TWEET