Spiritual Beggars

Το γνωρίζω πως ψοφάτε για γκάλοπ, οπότε ψηφίστε νοερά στο εξής ερώτημα: «Ποιό είναι το αγαπημένο σας μέλος (πρώην ή νυν) των Spiritual Beggars»; Οκ, ας μην κρυβόμαστε. Τρεις είναι οι πιθανές απαντήσεις και κάτι μου λέει πως οι JB και Spice κονταροχτυπιούνται για την πρώτη θέση. Τουτέστιν;

Αυτό σημαίνει πως πέντε χρόνια είναι πολλά χωρίς σημάδι ζωής των Spiritual Beggars. Αυτό σημαίνει επίσης, πως ο Michael Amott έπρεπε να τα βγάλει εις πέρας χωρίς τη συνδρομή κάποιου εκ των δύο πρώην τραγουδοποιών του. Η έλευση του Apollo Papathanasio στις τάξεις της μπάντας μπορεί να μη γέμισε το μάτι στους φανατικούς οπαδούς της για διάφορους λόγους, το ηχητικό αποτέλεσμα όμως είναι αυτό που έκρινε εν τέλει την ορθότητα ή μη της απόφασης αυτής.

Μπορεί ο συμπατριώτης μας να μην έχει το ειδικό βάρος των προκατόχων του, η ερμηνεία του όμως στο "Return To Zero" δικαιολογεί και με το παραπάνω την παρουσία του σε αυτό. Χωρίς να προσπαθεί να μιμηθεί και να πείσει για την αξία του, αποδίδει ως πρέπει τις συνθέσεις του δίσκου και βγάζει από την όποια δύσκολη θέση τον Amott, που με τη σειρά του δηλώνει παρών στη μετά JB εποχή. Η εύκολη λύση θα ήταν να βάλει την κιθάρα του σε πρώτο πλάνο, αντιθέτως όμως όχι μόνο αφήνει χώρο στη φωνή του Apollo να ακουστεί αλλά και να πρωταγωνιστήσει (άκου το "Spirit Of The Wind").

Ο δίσκος ξεκινάει άκρως κι εντελώς Sabbath-ικά (της μετά Ozzy περιόδου) και με έκανε να ανυπομονώ για το μετά, με τις Heep-ικες μελωδίες του Per Wilberg να συνοδεύουν άριστα, χωρίς μάλιστα να προϊδεάζουν για τη Lord-ική συνέχεια. Το σημείο-κλειδί του "Return To Zero" είναι η μέση του, το "Spirit Of The Wind" που αποτελεί τη μετάβαση σε πιο hard rock ατμόσφαιρα, σε πιο Purple καταστάσεις, πέραν του ότι είναι και η ευχάριστη έκπληξη του δίσκου. Το "Coming Home" που έπεται, διατηρεί την ποιοτική παράδοση των συνθέσεων με τον ίδιο τίτλο (The Tea Party, Alter Bridge, Siena Root, κ.α), το "A New Dawn Rising" έχει όλα τα φόντα για το hit του δίσκου, ενώ το "Believe In Me" αναδεικνύει τις επιρροές όλων τους, την αγάπη τους για το blues rock και την εκτελεστική τους δεινότητα επί σκηνής.

Κάπου εδώ όμως τελείωσε κι ο δίσκος για μένα, διότι τα "Dead Weight" και "The Road Less Travelled" που ρίχνουν την αυλαία χαλάνε τις εντυπώσεις, το μεν πρώτο διότι είναι αδιάφορο, το δεύτερο, δε, γιατί είναι ίσως η χειρότερη συνθετική στιγμή της καριέρας των Spiritual Beggars. Το "Return To Zero" θα ακουστεί ως του οφείλει η καταγωγή και η προέλευσή του, θα κάνει το «κλικ» του, πολύ αμφιβάλλω όμως για το αν θα βγάλει την παρέλαση του Οκτώβρη.  Ήθελα κι ευελπιστούσα να με αρπάξει από τα cojones και να με έφερνε ίσα με 82759 εναέριες σβούρες, αλλά το (τους) πρόλαβε ο κος Craig Williamson των... υπομονή ντε!