Spiritual Beggars

Δεν ξέρω τι προσδοκίες έχετε από αυτό το άλμπουμ, αλλά "Ad Astra" ή "Mantra III" δεν είναι. Αυτοί οι Spiritual Beggars δεν υπάρχουν πια. Αλλά τι έχουν να πουν οι Spiritual Beggars του "Sunrise To Sundown"; Έχουν λόγο ύπαρξης;

Για να βγάλω κάποια πράματα από τη μέση, έχουν πλέον ολοκληρωτικά απολέσει τη βρωμιά του ήχου τους και σερβίρουν ένα -αν και ηχογραφημένο live- κλινικό αποτέλεσμα αποστειρωμένο από τον μποεμισμό των πρώτων ημερών τους. Ένα αφηρημένο μεν, αλλά βασικό, χαρακτηριστικό των Spiritual Beggars ήταν η αίσθηση ότι όλα είναι πιθανά σε ένα δίσκο τους. Υπήρχε η ψευδαίσθηση του αυτοσχεδιασμού, της ωμότητας, πραγματικά πίστευες πως αυτό που ακούς μόλις βγήκε από το προβάδικο -έτσι ακατέργαστο-, αλλά γνήσιο.

Κρατούν βέβαια γερά γέφυρες με το μακρινό παρελθόν, αλλά δυστυχώς μόνο για να θυμίσουν ότι οι εποχές με τον παλαβό τον JB αλλά και τον ακόμα πιο βαρεμένο χίπη τον Spice, έχουν περάσει μάλλον ανεπιστρεπτί μιας και ό,τι καλό κάνουν στο "Sunrise To Sundown" απλά το έχουν ξανακάνει. Νομίζω ότι είναι ξεκάθαρο ότι δεν έχω ξεπεράσει ακόμα την αποχώρηση του Spice.

Κρίμα βέβαια, γιατί ο Απόλλο Παπαθανασίου, αν και άργησε λιγάκι, έχει καταλάβει ότι δεν χρειάζεται να προσπαθεί τόσο πολύ πια να μας πείσει ότι αξίζει. Όχι ότι δεν προσπαθεί ο άνθρωπος, αλλά επιτέλους απέκτησε μια φυσικότητα, εναρμονίστηκε με τη μουσική και πάνω απ' όλα απέκτησε λίγο «τσαμπουκά».

Όμως νιώθω ότι έχει χαθεί πλέον οριστικά, απ' ό,τι φαίνεται, η μαγική ισορροπία των πρώτων 4 - 5 δίσκων. Εξουδετερώνοντας προ πολλού την κυριαρχία των όποιων stoner στοιχείων και έχοντας κρατήσει μόνο τα επιτηδευμένα ψυχεδελικά, που κάποτε τα μπόλιαζαν μοναδικά με το hard rock, είναι πιο κοντά στους Deep Purple από ποτέ, με ολίγη από '80s. Πραγματικά δεν θα με εξέπληττε αν ο επόμενος δίσκος ήταν μια μίξη power με AOR και πολύ hammond. Μήπως είναι ήδη; Λέμε τώρα.

Ο Amott είναι από τους αγαπημένους μου κιθαρίστες και θεωρώ ότι δεν έχει βγάλει κάτι που να είναι οικουμενικά αποδεκτό ως φόλα και το αποδεικνύει και με αυτόν το δίσκο. Και πραγματικά είναι απόλαυση να ακούς τον Witt και τον Wiberg σε αυτόν, αφού σου περνάνε την «σεβεντίλα» στο πετσί σου. Άλλη μια φοβερή λέξη από τον Μπαμπινιώτη. Όπως και να έχει όμως, είναι από τους λίγους δίσκους που τα hooks των ρεφρέν μπορεί να περνάνε αδιάφορα και τελικά κολλάς με τα bridge και τα solos. Κολλάς πολύ όμως.

Σιγά-σιγά και λογικά πρέπει και ο πυρήνας του κοινού τους να αλλάζει με την σταδιακή στροφή στον ήχο τους και να μην ενοχλείται από κομμάτια σαν το "Diamond Under Pressure" που μου θυμίζει τρελά το "Woman From Tokyo" ή το "Southern Star" που ευγενικά και απαλά κάπου-κάπου ξεσηκώνει King Crimson.

Αλλά έλα που το άλμπουμ, ενώ επιδεικνύει πολλά στοιχεία που βρίσκω ξεπερασμένα είναι τελικά καταπληκτικό. Ίσως επειδή ο δίσκος αποτελεί, στα δικά μου αυτιά πάντα, ένα φόρο τιμής στις επιρροές του Amott και χωρίς να κλέβει, αφού θεωρώ ότι παραείναι καλός για κάτι τέτοιο και μας δίνει την δική του ερμηνεία σε κορυφαίες στιγμές της δεκαετίας του '70 και του '80. Είναι ένα έμμεσο "best of" που, ενώ δεν ευθυγραμμίζεται με την περίοδο που το κοινό στην Ελλάδα λάτρεψε τους Spiritual Beggars, φέρνει ένα νέο χαρακτήρα στο συγκρότημα. Μπορεί να είναι άλλος, όχι πολύ διαφορετικός και όχι ο παλιός καλός γνώριμος, αλλά είναι ένας καινούριος χαρακτήρας που τελικά θα ανανεώσει την μπάντα στο προσκήνιο για ακόμα λίγο.