Είναι μέλος του Rocking από το 2011 και υπεύθυνος λειτουργίας του Rocking Radio από την πρώτη του ημέρα. Μεταξύ άλλων, αγαπάει τη metal μουσική και ιδιαίτερα την ακραία εκδοχή της. Πιστεύει ότι η μουσική...
Η Indie Recordings είναι μια εταιρεία που μας έχει συνηθίσει σε αρκετά καλές και αξιοπρεπείς επιλογές, προερχόμενες κυρίως από την Νορβηγία. Οι NettleCarrier είναι μια ακόμα καινούρια μπάντα, η οποία μετά την κυκλοφορία ενός 7" EP, παρουσιάζει το ντεμπούτο της άλμπουμ.
Το press release της εταιρείας με προδιαθέτει αρνητικά, καθώς αναφέρεται με εμφατικό τρόπο ότι πρόκειται για μια satanic black metal μπάντα η οποία επαναφέρει στην νορβηγική σκηνή την χαμένη της αίγλη κλπ κλπ. Θεωρώ ότι τέτοιους είδους προγραμματικές δηλώσεις εν έτει 2012 είναι τουλάχιστον γραφικές και δεν ξέρω ειλικρινά ποιους μπορεί να αφορά.
Στο καθαρά μουσικό μέρος, οι NettleCarrier επιδίδονται σε καθαρόαιμο παλιομοδίτικο black metal. Με τον εν λόγω ήχο έχω μεγαλώσει (με τα θετικά και τα αρνητικά που μπορεί αυτό να έχει) και του έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία. Από την άλλη, τις τελευταίες δύο δεκαετίες από το συγκεκριμένο έχουμε ακούσει τα πάντα ξανά και ξανά. Προσωπικά, στο ντεμπούτο των Νορβηγών δυσκολεύομαι να βρω στιγμές που να μου τραβήξουν το ενδιαφέρον. Το αποτέλεσμα το βρίσκω αρκετά κοινότοπο, τετριμμένο και αδιάφορο. Καλοπαιγμένο μεν, χιλιοπαιγμένο δε.
Ασφαλώς και κινούνται στα μονοπάτια της νορβηγικής σκηνής της δεκαετίας του '90, με σημαντικότερες επιρροές από τους Satyricon και ενίοτε από Immortal και Gehenna. Τα χαρακτηριστικά riff-σιδηρόδρομοι δίνουν το παρόν, μια αισθητική απόκοσμη παλεύει να πάρει θέση στο όλο σκηνικό, η καλή παραγωγή επιτρέπει σε όλα τα όργανα να ανασάνουν και ο δίσκος κυλάει σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Μετά από τρεις ακροάσεις δεν μου έμεινε τίποτα, σαν να μην υπήρξε ποτέ.
Θα έλεγα ότι το άλμπουμ μπορεί να αρέσει μόνο σε αφοσιωμένους, σε αυτόν τον παραδοσιακό ήχο, οπαδούς. Όσοι ενδιαφέρονται να εξερευνήσουν και άλλα πράγματα πιθανότατα δεν θα αφιερώσουν περισσότερες από δύο ακροάσεις στο "NettleCarrier".
Το press release της εταιρείας με προδιαθέτει αρνητικά, καθώς αναφέρεται με εμφατικό τρόπο ότι πρόκειται για μια satanic black metal μπάντα η οποία επαναφέρει στην νορβηγική σκηνή την χαμένη της αίγλη κλπ κλπ. Θεωρώ ότι τέτοιους είδους προγραμματικές δηλώσεις εν έτει 2012 είναι τουλάχιστον γραφικές και δεν ξέρω ειλικρινά ποιους μπορεί να αφορά.
Στο καθαρά μουσικό μέρος, οι NettleCarrier επιδίδονται σε καθαρόαιμο παλιομοδίτικο black metal. Με τον εν λόγω ήχο έχω μεγαλώσει (με τα θετικά και τα αρνητικά που μπορεί αυτό να έχει) και του έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία. Από την άλλη, τις τελευταίες δύο δεκαετίες από το συγκεκριμένο έχουμε ακούσει τα πάντα ξανά και ξανά. Προσωπικά, στο ντεμπούτο των Νορβηγών δυσκολεύομαι να βρω στιγμές που να μου τραβήξουν το ενδιαφέρον. Το αποτέλεσμα το βρίσκω αρκετά κοινότοπο, τετριμμένο και αδιάφορο. Καλοπαιγμένο μεν, χιλιοπαιγμένο δε.
Ασφαλώς και κινούνται στα μονοπάτια της νορβηγικής σκηνής της δεκαετίας του '90, με σημαντικότερες επιρροές από τους Satyricon και ενίοτε από Immortal και Gehenna. Τα χαρακτηριστικά riff-σιδηρόδρομοι δίνουν το παρόν, μια αισθητική απόκοσμη παλεύει να πάρει θέση στο όλο σκηνικό, η καλή παραγωγή επιτρέπει σε όλα τα όργανα να ανασάνουν και ο δίσκος κυλάει σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Μετά από τρεις ακροάσεις δεν μου έμεινε τίποτα, σαν να μην υπήρξε ποτέ.
Θα έλεγα ότι το άλμπουμ μπορεί να αρέσει μόνο σε αφοσιωμένους, σε αυτόν τον παραδοσιακό ήχο, οπαδούς. Όσοι ενδιαφέρονται να εξερευνήσουν και άλλα πράγματα πιθανότατα δεν θα αφιερώσουν περισσότερες από δύο ακροάσεις στο "NettleCarrier".
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
