Nektar

Να ξεκινήσω λέγοντας πως είμαι γενικά κατά των δίσκων διασκευών. Αυτοί χωρίζονται στο μυαλό μου σε δύο κατηγορίες. Είτε αυτούς όπου το συγκρότημα επιλέγει μία σειρά τραγουδιών που ταιριάζει με τη φιλοσοφία του και το ήδη διαμορφωμένο στυλ του, είτε αυτούς όπου επιλέγονται συνθέσεις διαφορετικού ύφους και το συγκρότημα προσπαθεί να τα φέρει στο δικό του ήχο. Οι πρώτοι συχνά είναι βαρετοί μη έχοντας κάτι νέο να προσφέρουν και οι δεύτεροι εγκυμονούν τον κίνδυνο να προσαρμοστεί τελικά ο εκάστοτε καλλιτέχνης στην ήδη γνωστή μορφή του τραγουδιού αντί να συμβεί το αντίθετο. Οι Nektar έχουν πέσει στη δεύτερη παγίδα.

Επιλέγοντας μία σειρά τραγουδιών που κυμαίνονται από τα γνωστά μέχρι τα πασίγνωστα, καταλήγουν να παρασύρονται από την προσωπικότητά τους και όχι να επιβάλλουν τη δική τους. Τουλάχιστον, για να το θέσω πιο σωστά, όχι την προσωπικότητα που ανέπτυξαν τη δεκαετία του '70 με δίσκους που θεωρούνται ιστορικοί στο είδος τους, όπως το "A Tab In The Ocean" ή το "Remember The Future". Γιατί η αλήθεια είναι ότι οι τελευταίες τους προσπάθειες τους δείχνουν να κινούνται προς πιο «adult rock» μονοπάτια, κάτι που αποδεικνύεται και από ορισμένες από τις επιλογές τους εδώ. Τα τρία κομμάτια που κλείνουν τον δίσκο ("Dream Weaver", "I'm Not In Love", "Africa") πλησιάζουν, από τις αυθεντικές τους ακόμα συνθέσεις, σε αυτό που ονομάζουμε elevator music και ούτε η ενορχήστρωση των Nektar τους δίνει κάποιου είδους πρόσθετο πλεονέκτημα.

Επιπλέον, πολλές από τις συνθέσεις απαιτούν και σπουδαίο λαρύγγι, πράγμα που το μοναδικό μόνιμο μέλος των Nektar, Roye Albrighton, με τα σημάδια της ηλικίας του εμφανή, δεν έχει πλέον, αν είχε και ποτέ. Αυτό γίνεται ακόμα πιο φανερό σε τραγούδια η μελωδικότητα των οποίων στηρίζεται αρκετά και στη φωνητική ερμηνεία όπως το "Out Of The Blue" (Roxy Music) ή το "Blinded By The Light" (Manfred Mann's Earth Band) και φυσικά τα τρία που προαναφέρθηκαν με το "Africa" να αναλαμβάνει (ευτυχώς) ο αρχικός τραγουδιστής του, Bobby Kimball.

Αυτό που σώζει το άλμπουμ από την καταστροφή είναι ότι οι Nektar, με τη βοήθεια των διάφορων καλεσμένων που έχει συγκεντρώσει ο (εξπέρ σε αυτό) παραγωγός και εκτάκτως μπασίστας τους Billy Sherwood (ex-Yes), δεν διστάζουν να αλλάξουν τα solo ή να προσθέσουν εκεί που δεν υπάρχουν βάζοντας έτσι κάποια δική τους πινελιά. Κι αν αυτό είναι σχεδόν ανεπαίσθητο στο "Sirius", το "Spirit Of The Radio" ή το "Fly Like An Eagle", είναι εμφανές στο "For The Love Of Money" των O'Jays που κυριαρχείται από το σαξόφωνο του Nik Turner (ex-Hawkwind) και τα τύμπανα του Ian Paice (Deep Purple), στο "Can't Find My Way Home" από την κιθάρα του Steve Howe (ex-Yes) και το σαξόφωνο του Mel Collins (ex-King Crimson, Camel κ.α), στο "Riders On The Storm" από το solo πλήκτρων του Rod Argent (Argent, Zombies), ενώ από το βιολί του Simon House (ex-Hawkwind, David Bowie) και την κιθάρα του Albrighton ευνοείται το "2000 Light Years From Home".

Η αλήθεια είναι ότι αυτό το τελευταίο, μαζί με το "Wish You Were Here" το οποίο επωφελείται από τα στρώματα πλήκτρων του Edgar Froese (Tangerine Dream) που δημιουργούν μία διαστημική χροιά και την κιθάρα του Albrighton που δίνει ένα ακόμα τελικό solo στο τραγούδι, ξεχωρίζουν από το "A Spoonful Of Time". Το καλύτερο όλων είναι, όμως, το υπέροχο ούτως ή άλλως "Old Man", η απλή σύνθεση του Neil Young που αποκτά νέο χαρακτήρα με το βιολί του David Cross (ex-King Crimson) να δεσπόζει.

Είτε γιατί δεν τόλμησαν είτε γιατί δεν μπορούνε (πλέον;), οι Nektar έφτιαξαν έναν δίσκο που είναι από όλες τις απόψεις «safe» και δε ρισκάρει άρα δεν μπορεί και να διεκδικήσει και καμία ιδιαίτερη μνεία. Η δε προσθήκη καταξιωμένων μουσικών, από τη μία διανθίζει κάπως το αποτέλεσμα και προσφέρει τις περισσότερες φορές τις καλύτερες στιγμές του, από την άλλη όμως αλλοιώνει πλήρως το χαρακτήρα ενός γκρουπ που δείχνει να μην πιστεύει στον εαυτό του. Εν αναμονή του νέου τους άλμπουμ που ετοιμάζεται, κρατάμε το "A Spoonful Of Time" ως κάτι που απλά δε μας ενόχλησε τα αυτιά.