Necromancing The Stone

Εντάξει όχι πως παίζει και κάποιον ιδιαίτερο ρόλο, αλλά όταν βλέπεις το όνομα ενός συγκροτήματος να είναι το Necromancing The Stone δεν νομίζω να παίρνεις μαζί σου το μεγάλο καλάθι ξεκινώντας την ακρόαση του δίσκου τους. Αυτό, όμως, στη συγκεκριμένη περίπτωση αποδεικνύεται μέγα λάθος, καθώς το "Jewel Of The Vile" είναι ένα σοβαρότατο άλμπουμ στο οποίο ανακατεύονται με μαεστρία διάφορα metal στοιχεία με μια ρετρό διάθεση.

Το συγκρότημα απαρτίζεται από τους "Big" John Williams (φωνητικά) και Justin Wood (κιθάρα) από τους Brimstone Coven, τον James Malone (κιθάρα) από τους Arsis, το πρώην μέλος τον Black Dahlia Murder Ryan Williams (μπάσο) και τον Jeramie Kling (drums) από τους Absence, οπότε χθεσινούς δεν τους λες. Η πρώτη τους full length κυκλοφορία, λοιπόν, μοιάζει με μια δήλωση από εκείνους σχετικά με το πόσο γουστάρουν το καλό heavy metal. Μουσική που ταιριάζει όμορφα και εκφραστικά φωνητικά, με μανιασμένα, τεχνικά solo και φρενήρες ρυθμό.

Αν κάτι ξεχωρίζει κατευθείαν με το εναρκτήριο "Crasher" είναι η καταπληκτική δουλειά που έχει γίνει στις κιθάρες σε όλα τα επίπεδα. Μιλάμε πως οι Malone/Wood προσφέρουν απολαυστικές στιγμές είτε πρόκειται για βαρβάτα thrash-ο-riff, είτε για μελωδικά lick, είτε για μπαρουτοκαπνισμένα solo υψηλότατης τεχνικής, που όμως δεν ακούγονται καθόλου αποστειρωμένα, αλλά είναι πέρα για πέρα γουστόζικα. Το rhythm section της μπάντας είναι καταιγιστικό και δεμένο σαν μπετό και τα φωνητικά, αν και αρχικά ίσως ξενίσουν κάποιον, όσο προχωράς σε ακούσματα τόσο θα εκτιμήσεις την απλότητά και την όμορφη χροιά τους.

Μου φαίνεται δύσκολο να περιγράψω τον δίσκο καθώς θα πρέπει να πλατειάσω πολύ και δεν νομίζω πως είναι αυτό το ζητούμενο. Τι να πεις δηλαδή για το "Bleed For The Night" πέραν της έντονης melo-death αύρας και τα Mercyful Fate περάσματα στις φωνητικές μελωδίες και τις κιθάρες; Την άρρωστη thrash προσέγγιση του "The Siren’s Call" την γλυκαίνουν τα φωνητικά του Williams και τα μελωδικά solo. Το "The Old One" βγάζει μια απίστευτη '80s cult-ίλα, όπως και το "Rotted Reunion" ένα τραγούδι που εύκολα θα μπορούσε να είχε κυκλοφορήσει σε δίσκο του King Diamond. Φοβερά φωνητικά και φοβερές κιθάρες.

Όμως οι εκπλήξεις δεν έχουν σταματημό. Πάρε για παράδειγμα το "Honor Thy Prophet", ένα τραγούδι που ανακατεύει τέλεια τη ρυθμική κλοτσοπατινάδα με το έντονο επικό στοιχείο στο ρεφρέν και τους σκοτεινούς στίχους. Το "From Graves To Infamy" είναι μια σύνθεση που φέρνει έντονα στο μυαλό thrash μπάντες όπως οι παλιοί Anthrax, ενώ ο δίσκος θα κλείσει με τα "The Battle Of Morningstar" μια ωδή στο N.W.O.B.H.M. που κατά τα φαινόμενα λατρεύουν.

Long story short που λέμε και στο χωριό μου, το "Jewel Of The Vile" είναι ένας καταπληκτικός δίσκος στον οποίο μπολιάζονται με απόλυτη επιτυχία τα τεχνικά thrash riff, με τα κλασικά metal περάσματα και τις βίαιες εναλλαγές στο tempo. Δεν ξέρω πώς να το περιγράψω καθώς είναι γεμάτος μουσική από ένα κάρο ιδιώματα. Έχει από death και thrash μέχρι κλασικά metal στοιχεία, μια μίξη που εύκολα θα μπορούσε να έχει σαν αποτέλεσμα έναν μουσικό αχταρμά, αλλά που τελικά δημιουργεί ένα υπερ-στιβαρό αποτέλεσμα «τίγκα metal». Αυτό που ξέρω σίγουρα, όμως, είναι πως βρήκα δίσκο για τα καλύτερα της χρονιάς.