Nails

Abandon All Life

Southern Lord (2013)
Από τον Μανώλη Κληρονόμο, 12/04/2013
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Αν νομίζεις ότι έχεις ακούσει μουσική που αποτυπώνει την ακρότητα και τον μηδενισμό σε όλο τους το μεγαλείο, τότε ετοιμάσου να αναθεωρήσεις, γιατί τέτοιο πράγμα δεν έχεις ξανακούσει. Ίσως έχεις μια ιδέα, αν έχεις ακούσει το ντεμπούτο "Unsilent Death" (2010) αλλά και πάλι, εδώ το σκοτάδι έχει ενταθεί σε ανυπολόγιστο βαθμό.

Το ύφος των Nails είναι γνώριμο, παίζοντας ένα powerviolence / grind μείγμα, με μοντέρνα υφή κοντά στο στυλ μπαντών όπως οι Magrudegrind. Υπάρχουν πολλές μπάντες που το κάνουν αυτό, αλλά αυτό που διαφοροποιεί τη μπάντα από την Καλιφόρνια, είναι η αριστουργηματική, φασαριόζικη σε βαθμό επιλήψιας, κοφτερή σαν ξυράφι και τραχειά σαν πριονοκορδέλα παραγωγή, με την υπογραφή του μικρού θεούλη, Kurt Ballou, ο οποίος είχε αναλάβει και την παραγωγή του "Unsilent Death". Ε, όταν τέτοια παραγωγή συνδυάζεται με άριστης ποιότητας grind, τότε όλοι καταλαβαίνουμε ότι μιλάμε για έναν τεράστιο δίσκο.

Η απεικόνιση της κόλασης στο εξώφυλλο και η αδιαπραγμάτευτη προσταγή του τίτλου, δημιουργούν τους απαραίτητους οιωνούς για το τι πρόκειται να επακολουθήσει, αλλά αυτό που συμβαίνει στο "Abandon All Life", είναι αδύνατο να το προοιωνίσεις. Για 18 λεπτά, η τριάδα των Nails, σφυροκοπάει ανελέητα, με καταιγιστική μανία. Οι σπαστικά εναλλασσόμενοι ρυθμοί με τις σποραδικές παύσεις, τις συνεχόμενα αλλαγές ταχυτήτων, τα θηριώδη breakdown και τα αργόσυρτα, μεγαλειώδη περάσματα, καθιστούν τον δίσκο άκρως εθιστικό, χωρίς να επέρχεται, ούτε κατά διάνοια, κορεσμός.

Τα δέκα κομμάτια, ρέουν απρόσκοπτα, με έναν αδιανόητο ντράμερ, να οδηγεί τις συνθέσεις, βομβαρδίζοντας δίχως διακοπή. Σε μερικά σημεία, ανεβάζει τόσο πολύ τους ρυθμούς που θυμίζει το drum machine των Agoraphobic Nosebleed, αλλά στα πιο «γήινα» του, όταν και απλώνεται, είναι που δείχνει τη μεγάλη του αξία, με τρελαμένα γεμίσματα. Τα φανταστικά riff διαδέχονται εξαιρετικά το ένα το άλλο, με «γλιστρίματα» που μπαίνουν σφήνα στις δομές και κιθαριστικό noise που κόβει την ανάσα. Τα ουσιώδη, λυσσασμένα ουρλιαχτά φτύνουν άκρατο μίσος, πλαισιώνοντας αξιοθαύμαστα τη μουσική.

Αδύναμο κομμάτι δεν υπάρχει. Τα περισσότερα εξ' αυτών μοιάζουν με μυδραλιοβόλα, αλλά εκεί που πραγματικά πέφτω και προσκυνάω είναι στα δύο αργόσυρτα έπη "Wide Open Wound" και "Suum Cuique", τα οποία είναι και τα μεγαλύτερα σε διάρκεια τραγούδια του δίσκου: Χαρακτηριστικά δείγματα εξωπραγματικού grind που ξεφεύγει από το τετριμμένο και στενά περιορισμένο ύφος του.

Οι Nails καταφέρνουν και ξεπερνάνε το καταπληκτικό ντεμπούτο τους, αποδεικνύοντας ότι δεν αποτελούν μια «φούσκα» ή απλά ένα πυροτέχνημα αλλά ένα υπόδειγμα συγκροτήματος με όραμα. Το "Abandon All Life" αναμένεται να μείνει κλασικό και να αποτελέσει παράδειγμα για το μέλλον. Ένα λαμπρό ορόσημο για τον ήχο. Καλά θα κάνουμε όλοι να κρατήσουμε για πάντα αυτές τις ακραίες, ωμές και απόλυτα μηδενιστικές στιγμές, γιατί δεν νομίζω να επαναληφθούν, ποτέ ξανά.
  • SHARE
  • TWEET