My Inner Burning

Eleven Scars

SPV / Steamhammer (2011)
Από τον Βαγγέλη Ευαγγελάτο, 02/05/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Οι My Inner Burning είναι μία νέα μπάντα στο χώρο του ατμοσφαιρικού / μελωδικού gothic. Δημιουργήθηκαν στη Γερμανία προ δύο ετών, όταν και κυκλοφόρησαν το ομότιτλο ντεμπούτο τους. Η πρόταση που καταθέτουν με τη φετινή, δεύτερή τους προσπάθεια δεν απέχει πολύ από παλιότερες δουλειές των Lacuna Coil (κυρίως) και (λιγότερο) των Within Temptation, Nightwish και Epica, ενώ σ' αυτές προστίθεται και μια ισχυρή δόση radio friendly στρατηγικής στα πρότυπα των Evanescence.

Τα κοινά σημεία με τα παραπάνω συγκροτήματα επεκτείνονται και στον τομέα των φωνητικών, με την τραγουδίστρια Becky Gaber να ακολουθεί μία αρκετά πεπατημένη οδό και τον κιθαρίστα Jörg Janssen να συνοδεύει με τα ψευτοκάφρικά του όπου χρειάζεται. Η κατεύθυνση στα περισσότερα κομμάτια δίνεται από τα πλήκτρα, πότε με ηγετικές pop μελωδίες και πότε δημιουργώντας ένα υπόστρωμα που ενεργεί θετικά για τα υπόλοιπα όργανα. Τα ρυθμικά μέρη, τα οποία είναι ο αποκλειστικός λόγος ύπαρξης των κιθάρων, είναι βαριά και κοφτά όπως συνηθίζεται στο είδος, αναλαμβάνοντας έναν άχαρο συνοδευτικό ρόλο. Τα ελάχιστα πραγματικά riff που συναντώνται αραιά και που πιθηκίζουν πάνω στη μεθοδολογία των In This Moment (και κατ' επέκταση των In Flames), καταλήγοντας υπερβολικά τυπικά και άψυχα.

Από τα έντεκα τραγούδια του "Eleven Scars" διασώζονται οριακά τα "Masquerade" και "Demons" ως οι πιο δουλεμένες συνθέσεις και επιπλέον υπερτερούν των υπολοίπων σε ενεργητικότητα. Ως ξεχωριστή στιγμή διακρίνεται επίσης το "When I'm Gone", μία ολοκληρωμένη δυναμική μπαλάντα με όμορφα πλήκτρα και φωνητικές μελωδίες, καθώς και το "Home-Sick" που κερδίζει extra πόντους από την δραματική ερμηνεία της Gaber. Από εκεί και πέρα, οι περισσότερες συνθέσεις αξιώνουν το χαρακτηρισμό «απελπιστικά αδιάφορες», χωρίς να είναι εξ' ορισμού άσχημες ή ενοχλητικές. Κι αυτό, κατά τη γνώμη μου, είναι το μεγαλύτερο μειονέκτημα που μπορεί να έχει μία μπάντα˙ η ολοκληρωτική απουσία νεύρου και ταυτότητας, παρά την εκτελεστική της πληρότητα.

Όπως γίνεται εύκολα κατανοητό, οι τελικές εντυπώσεις που ακολουθούν την ακρόαση του "Eleven Scars" δεν είναι οι θετικότερες. Δυστυχώς για τους My Inner Burning, τα piercing, τα ράστα και τα τατουάζ δεν πετυχαίνουν τίποτα από μόνα τους. Μόνο αν το ημερολόγιο έδειχνε οχτώ με δέκα χρόνια λιγότερα θα έκανε αίσθηση ένας τέτοιος δίσκος. Όμως το 2011 είναι αμείλικτο και η τόση επαναληπτικότητα κάπου καταντάει κουραστική. Είναι αυτό που λέει ο Τζιμάκος σχολιάζοντας τις δήθεν μοντέρνες νοοτροπίες, «ο μοντέρνος το ένα πόδι το έχει στην παράδοση, το άλλο είναι στον τάφο...».
  • SHARE
  • TWEET