Motorhead

Άραγε πόσο δύσκολο ή εύκολο είναι να κριτικάρεις ένα μουσικό μεγαθήριο; Ένα group κολοσσό που για πολλά χρόνια πορώνει αλλά και διασκεδάζει παράλληλα τον κόσμο; Ένα group που για κάποιους είναι τρόπος ζωής; Σίγουρα εύκολο δεν είναι. Η δυσκολία έγκειται στο γεγονός ότι στο άκουσμα μιας καινούργιας δουλειάς των Iron Maiden, των Saxon, των Accept ή των Black Sabbath (λέμε τώρα!), των Manowar, των Judas Priest και τόσων άλλων συγκροτημάτων που αποτελούν τα θεμέλια στο metal οικοδόμημα, ο καθένας έχει την άποψη του, θετική ή αρνητική. Σίγουρα όλες είναι σεβαστές.

Οι Motorhead για 30 και κάτι συναπτά έτη έχουν καταφέρει αυτό που λίγοι άλλοι έχουν κάνει: να ενώσουν κάτω από τη μουσική τους σκέπη όλα τα μουσικά ιδιώματα αλλά και τους οπαδούς όλων των ειδών. Hard rock-άδες, κλασσικοί μεταλλάδες, punk-ιδες, thrash-άδες κλπ σε κάθε εμφάνιση των Motorhead ξεχνούν τις όποιες μουσικές αντιπαλότητες και χορεύουν και διασκεδάζουν μαζί. Είναι σίγουρο ότι κάθε οπαδός, σε ότι είδος μουσικής και να αρέσκεται, έχει τουλάχιστον ένα album των Motorhead στη δισκοθήκη του.

Οι Motorhead είναι σίγουρα ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα groups που ανέδειξε η μουσική βιομηχανία. Έχουν κατηγορηθεί πολλάκις ότι ωθούν τους νέους σε πράξεις βίας, ότι έχουν ακραίες πολιτικές πεποιθήσεις και λοιπές τέτοιες αηδίες. Παρόλα αυτά, albums όπως τα "Bomber", "Ace Of Spades", "Overkill", "Iron Fist", "Rock 'Ν' Roll", "Orgasmatron" κλπ θα μείνουν για πάντα κλασσικά και θα δημιουργούν συνεχώς και για πάντα άπειρες μουσικές ονειρώξεις στους οπαδούς.

Θα έλεγα ότι η καριέρα τους έχει χωριστεί σε πολλά μέρη. Σίγουρα η τριάδα Kilmister / Clarke / Taylor είναι μακράν η all time classic σύνθεση της μπάντας. Με τη φυγή του Fast Eddie Clarke, η έλευση των Wurzel και Phillip Campbell έδωσε μια άλλη δυναμική στη μπάντα και της πρόσφερε την ώθηση που χρειαζόταν. Έπειτα ο Wurzel και ο Taylor έφυγαν, ο Phil έμεινε και με την προσθήκη του Mickey Dee, ο οποίος έδωσε μια ακόμα πιο βαριά και metal χροιά στους Motorhead -κάτι που ξένισε αρκετούς-, η μπάντα ξαναέγινε κάποια στιγμή τρίο. Κάπου εκεί, γύρω στα μέσα των '90s, το group άρχισε λίγο να φθίνει. Τα albums τους, όχι πως ήταν άσχημα -το αντίθετο μάλιστα-, απλά δεν είχαν την αίγλη του παρελθόντος. Δεν είχαν αυτό το κάτι που σε κρατούσε καθηλωμένο από το πρώτο ως το τελευταίο κομμάτι. Σε κάθε ένα από αυτά υπάρχουν κομμάτια-ύμνοι, αλλά έλειπε το παλιό καλό στοιχείο.

Όλα αυτά μέχρι το 2004, όταν το φως της δημοσιότητας είδε το "Inferno", μια από τις καλύτερες δουλειές του συγκροτήματος ever. Πραγματικά όταν το πρωτοάκουσα δεν το πίστευα. Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο κομμάτι μένεις εμβρόντητος από το τελικό αποτέλεσμα. Το "Inferno" για μένα ήταν δίσκος σταθμός.

Όταν έμαθα πριν από μερικούς μήνες ότι θα έβγαζαν καινούργιο δίσκο πραγματικά απόρησα τί καλύτερο θα μπορούσε πια να κάνει ο Lemmy και η παρέα του. Δεν κρύβω ότι την περιέργεια μου υπερκάλυπτε λίγο μια πεποίθηση ότι δε θα μπορούσαν να ξαναδημιουργήσουν ένα αριστούργημα. Ευτυχώς έκανα λάθος. Φέτος οι Motorhead, δύο χρόνια μετά από το "Inferno" και βαδίζοντας ήδη στην τέταρτη δεκαετία της δισκογραφίας τους, με το "Kiss Of Death", 23ο δίσκο τους, για ακόμα μια φορά δηλώνουν ηχηρό παρών, κλείνοντας πολλά στόματα.

Το "Kiss Of Death" είναι ο δίσκος που ονειρεύεται ο κάθε Motorhead οπαδός και όχι μόνο. Σκληρό, ατόφιο, βρώμικο rock'n'roll όπως μας έχουν συνηθίσει όλα αυτά τα χρόνια. Όλοι είναι σε δαιμονιώδη φόρμα και αυτό φαίνεται. Οι συνθέσεις, εξαιρώντας κάποια μικρά νέα στοιχεία που έχουν, πιστεύω ότι στέκονται επάξια στο ένδοξο πρόσφατο παρελθόν τους. Από την πρώτη μέχρι και την τελευταία νότα ακούγοντας το δίσκο θέλεις να λικνιστείς στους ρυθμούς των μελωδιών.

Παρόλο που βαδίζουμε προς το 2007, οι συνθέσεις ακούγονται τόσο φρέσκιες όσο ήταν πριν από πολλά χρόνια. Μεγάλο ρόλο παίζει και η παραγωγή η οποία κρατάει το group σε υψηλά standards. Πραγματικά δε μπορώ να ξεχωρίσω κάποια άσχημη ή αδύναμη στιγμή. Το "Kiss Of Death", όντας η μουσική συνέχεια του "Inferno", είναι κομματάκι καλύτερο και λοξοκοιτάζει επάξια, μουσικά και συνθετικά, τα παλιά.

Η αγορά του δίσκου αξίζει. Οι φανατικοί οπαδοί θα το έχουν ήδη. Οι υπόλοιποι αν επενδύσουν να ξέρουν ότι χαμένοι δε θα βγουν. Σίγουρα από τις κορυφαίες στιγμές του 2006.