Morgul Blade

Μια φορά κι έναν καιρό υπήρξε ταξιδιωτικός προορισμός για πολλούς. Χτισμένη στην ομώνυμη κοιλάδα, στους πρόποδες των Βουνών της Σκιάς, πρόσφερε στιγμές χαλάρωσης και ξεκούρασης στους κατοίκους και τους επισκέπτες της. Η Minas Ithil, το ξακουστό φρούριο της Gondor, λεηλατήθηκε και κατακτήθηκε εν τέλει από τις δυνάμεις της Mordor. Άλλαξε ταυτότητα, μαζί και όνομα και από τότε φημίζεται για τις λεπίδες της. Ρωτήστε και τον Φρόντο τον Μπάγκινς.

Οι Αμερικάνοι έκαναν έναν σχετικό θόρυβο με το ΕΡ του ’19 και είναι δίκαιο να πούμε πως αρκετά (μυτερά) αυτιά περίμεναν με αγωνία την πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά τους. Η φανερή αγάπη τους για τον κόσμο του Τόλκιν προμήνυε επικό heavy metal. Σκοτεινό, απειλητικό και αφηγηματικό. Μπορεί να βρείτε και το black να στέκει δίπλα στα υπόλοιπα, μουσικά πάντως όχι. Στην ατμόσφαιρα, ναι. Τα τραχιά με πεντακάθαρη άρθρωση φωνητικά, δε συνιστούν λόγο κάτι αμιγώς heavy metal και δη επικό, να βαφτιστεί και black.

Ο δίσκος αποτελεί μια ωδή στο μυθικό, μυστικιστικό και στο μεταφυσικό. Με σκούρους χρωματισμούς, απόρροια της μουσικής, των στίχων και της συνολικής ατμόσφαιρας που πετυχαίνει να μεταδώσει η μπάντα. Μα πάνω απ’ όλα, απόρροια των πλήκτρων. Όσο Atari ή Amiga κι αν ακούγονται στην έναρξή του, άλλο τόσο σε σπηλαιώδη ή «το επίθετο από το μπουντρούμι» εξελίσσονται και καταλήγουν στο τέλος του. Τα τριάντα οχτώ λεπτά που θα ταξιδέψει κανείς μαζί τους, θα μπορούσαν να είναι και ένα οδοιπορικό. Μέσα από πυκνά δάση όπου δε φτάνει ο ήλιος, με τα δέντρα να παίρνουν περίεργους σχηματισμούς. Εκεί όπου το σπαθί ανοίγει δρόμο, έτοιμο να κόψει και να τρυπήσει οτιδήποτε ακούγεται απειλητικό. Και κυρίως οτιδήποτε δεν ακούγεται αλλά αχνοφαίνεται.

Ο τρόμος και η αγωνία δεν απουσιάζουν από τις ιστορίες των Morgul Blade, όπως παρουσιάζονται στο μη Τολκινικό "A Last Waltz OF Gevaudan" και στο έκδηλα Τολκινικό "The Beacons Must Be Lit!". Όπως δεν απουσιάζει μία φολκ και σύντομη τζούρα, τους ταιριάζει πάρα πολύ και θα την επιθυμούσα πιο εκτεταμένη. Ενστάσεις υπάρχουν, η εξής μία: τα εντελώς καθαρά φωνητικά θα ήθελαν πολύ να έχουν την ένταση και τη δυναμική του κινηματογραφικού Saruman, το δήλωσαν και οι ίδιοι ότι αυτός αποτέλεσε την έμπνευση για αυτά. Καλή η σκέψη και η πρόθεση, ενίοτε όμως το αποτέλεσμα είναι υπέρ του δέοντος αφηγηματικό, χωρίς την επιθυμητή κορύφωση.

Στον βαθιά επηρεασμένο από το έργο του μεγάλου Εγγλέζου συγγραφέα μεταλλόκοσμο, ακόμα μία μπάντα φαίνεται ότι θα απασχολήσει αρκετούς. Λένε πως αν αγαπάς αυτό που κάνεις, θα το κάνεις καλά. Τούτοι εδώ το λατρεύουν, είναι ταγμένοι, άρα οι πιθανότητες επιτυχίας δεν είναι μικρές, που έλεγε και ο Γκίμλι καπνίζοντας την πίπα του, πριν την πορεία προς τη Μαύρη Πύλη.

Bandcamp