Modest Mouse

Strangers To Ourselves

Columbia (2015)
Από την Βάσω Καραντζάβελου, 17/07/2015
Προτιμούμε τον παλιό ή τον νηφάλιο Isaac Brock;
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Έχουν περάσει χρόνοι οχτώ από τo "We Were Dead Before The Ship Even Sank", την τελευταία κυκλοφορία των Modest Mouse, και έχουν αλλάξει πολλά πράγματα. Ο μπασίστας και ιδρυτικό μέλος Eric Judy αποχώρισε οριστικά το 2012, ο Johnny Marr των The Smiths δεν συνεργάζεται πλέον με το συγκρότημα, ενώ λέγεται πως ο Isaac Brock άφησε πίσω του μια για πάντα τις άσωτες, μεθυσμένες μέρες. Η κυκλοφορία του νέου δίσκου είχε ανακοινωθεί στις 13 Δεκεμβρίου του προηγούμενου έτους, με τους θαυμαστές της μπάντας και τους μουσικόφιλους ανά την υφήλιο να αγωνιούν. Και όχι άδικα. Ένα από τα γνωστότερα και καλύτερα alternative συγκροτήματα θα έκανε come back μετά από οχτώ χρόνια απουσίας (η μεγαλύτερη στην πορεία του). Άξιζε άραγε το νέο υλικό την προετοιμασία και την υπομονή τόσων ετών;

Οι Modest Mouse αποτελούν μία ιδιαίτερη περίπτωση της αμερικανικής rock: τολμηρό μουσικό πάντρεμα, ποιητικοί φιλοσοφημένοι στίχοι, εκφραστικότατα φωνητικά από τον Isaac Brock. Σήμερα που η indie μουσική βρίσκεται σε άνθηση, η επιρροή των Modest Mouse είναι το λιγότερο έκδηλη και βαθιά ριζωμένη. Με μία πρώτη ματιά, ακόμα και το εξώφυλλο προδιαθέτει για κάτι obscure. Η τέλεια τάξη που παρουσιάζει το εικονιζόμενο resort κατοικιών δεν θα έπρεπε όμως να ταυτίζεται με το περιεχόμενο του δίσκου.

Ήδη από τα δύο πρώτα κομμάτια διακρίνεται ο ετερόκλητος ήχος του συγκροτήματος- από το υποτονικό "Strangers To Ourselves", που δανείζεται τον τίτλο (ή μήπως δανείζει;)- στο πρώτο, δυναμικό και ανεβαστικό single "Lampshades On Fire". Κάπως έτσι κυλά όλος ο δίσκος, με εναλλαγές upbeat και πιο pop rock ατμοσφαιρικών κομματιών, midtempo drums και πολλά percussion. Το γεγονός αυτό πιθανόν να ξενίζει όσους δεν έχουν ξανακούσει προηγούμενες δουλειές της μπάντας, αλλά αυτό κάνει τους Modest Mouse ξεχωριστούς, η σύγκλιση διαφορετικών μουσικών μονοπατιών. Σε γενικότερο πλαίσιο, όμως, είναι λιγότερο νευρική δουλειά, ακολουθώντας το ύφος των προηγούμενων άλμπουμ,  η ροή είναι καλή, αν και το δεύτερο μέρος κάπως κουράζει.

Όπως κάθε άλμπουμ τους, έτσι και το "Strangers To Ourselves" δεν ακούγεται εύκολα, δεν είναι ανάλαφρο, καλοκαιρινό, αιθέριο. Εκτός από τους πειραματισμούς που παίζουν με το μυαλουδάκι μας, σε αυτό συμβάλλουν και οι φιλοσοφικές ανησυχίες του Brock, που γνωστοποιούνται μέσα από τους στίχους, το δυνατό σημείο των Modest Mouse, αν και εδώ εμφανίζονται πιο μετριασμένες. Παρ’ όλα αυτά οι εμβαθυντικοί στίχοι του "Ansel" αναφέρονται στον χαμό του αδερφού του, ενώ το καταληκτικό "Of Course We Know" θυμίζει κάτι από μηδενισμό. Το κάθε κομμάτι κινείται σε ξεχωριστό ύφος και έχει ενδιαφέρον: π.χ. το "Sugar Boats", ένα mix ήχου saloon και πειρατικού, το "Coyotes" έχει κάτι από Beatles και το "Ansel", που θυμίζει surf rock, που περιλαμβάνει γιουκαλίλι, ναι, γιουκαλίλι! Με μία εξαίρεση, το "Pistol": μία παρωδία της σύγχρονης pop με στοιχεία dance και hip hop. Μπορεί να ακούγεται έξυπνο, αλλά είναι κακό. Πολύ κακό.

Με λίγα λόγια οι Modest Mouse ακολούθησαν τη συνήθη πετυχημένη συνταγή, δημιουργώντας ένα όμορφο αποτέλεσμα, όχι όμως ικανό να συγκριθεί με παλαιότερες δουλειές (βλ. "The Lonesome Crowded West") ή να βγάλει hit αντάξια των "Float On" και "Ocean Breathes Salty". Φαίνεται να επαναλαμβάνονται τα ίδια μοτίβα, να έχει χαθεί η έμνευση και να ακολουθείται η περπατημένη. Παρ' όλα αυτά είναι ένας έξυπνος και καλοδουλεμένος δίσκος που επαναφέρει το συγκρότημα από την πολιτεία της Washington στον χώρο. Δημιουργεί όμως και ένα δίλημμα: Προτιμούμε τον παλιό ή τον νηφάλιο Isaac Brock;
  • SHARE
  • TWEET