Mitochondrion

Λοιπόν... εδώ είμαστε. Κάντε στάση σας λέω, δε θα χάσετε. Τους Mitochondrion τους γνωρίζετε; Κάποιοι ναι φαντάζομαι, οι περισσότεροι όμως όχι. Death metal παίζουν και απευθυνόμενος σε όλους εσάς που έστω και για μια φορά στη ζωή σας έχετε ακούσει κάποιο death metal άλμπουμ και είπατε «χμ, καλό είναι», έστω και αν τώρα περιμένετε τη συναυλία των Bon Jovi (ναι, ακόμα και εσείς) όσο τίποτα άλλο, κάντε μια χάρη στον εαυτό σας και μην προσπεράσετε αυτή την κυκλοφορία. Το "Parasignosis" είναι το δεύτερο full length άλμπουμ των Mitochondrion και το πρώτο που κυκλοφορεί μέσω της Profound Lore, μιας εταιρείας που έχει ένα από τα πιο ποιοτικά «χαρτοφυλάκια» καλλιτεχνών αυτή τη στιγμή, μιλώντας πάντα για τα δικά μου γούστα.

Για να μιλήσουμε για το δίσκο τώρα και επειδή πρέπει με κάποιο τρόπο να καταλάβετε από νωρίς περί τίνος πρόκειται, εδώ έχουμε να κάμουμε με το death metal το ίδιο. Μάς παρουσιάστηκε αυτοπροσώπως, με τα καλύτερα του ρούχα, μάς πήρε τα στομάχια, τα ταρακούνησε και έφυγε αφήνοντας πίσω του μια μπόχα πτωμαΐνης που δεν πρόκειται να ξεπλυθεί ποτέ. Αυτό που ουσιαστικά θέλω να πω είναι ότι το "Parasignosis" είναι το αποτέλεσμα μιας ανίερης κι όμως τόσο ελκυστικής σύλληψης, η οποία φέρνει το death metal στο σημείο που το θέλουμε. Αριστοτεχνικά βεβηλωμένο.

Ένας ήχος από άλλον πλανήτη. Βαθύς, διαπεραστικός, πνιγμένος σε μελωδίες γραμμένες σε κατάμαυρα πεντάγραμμα, ακούραστα επιθετικός, ήχος που τραβάει σα μαύρη τρύπα τα πάντα γύρω του σε ένα σύμπαν που δονείται. Και παρόλο που είπα ότι το "Parasignosis" είναι το death metal το ίδιο και δεν αλλάζω γνώμη, ίσως γιατί εδώ ακούγεται τόσο άρτιο, black metal τερτίπια δηλώνουν βροντερά το «παρών». Χαρίζουν σκοτάδι, αρνητισμό, παρεισφρέουν έρποντας σε ρυθμούς κολασμένους και λυτρώνουν με την εθιστική τους παρεμβατικότητα. Τα riff του δίσκου είναι με μαεστρία δομημένα και τα leads, κάποια από τα οποία κρύβονται πολύ καλά, πραγματικά είναι άπειρα και απογειώνουν τις συνθέσεις. Η διαχείριση των εμπνεύσεων των Mitochondrion θυμίζει Morbid Angel και τη λες το λιγότερο σοφή. Η όλη ατμόσφαιρα συνδυάζει την αντισυμβατικότητα των Portal, τη μουντάδα των Incantation με τον πλουραλισμό των Deathspell Omega. Για φέρτε το λίγο στο μυαλό σας. Πώς συνδυάζονται αυτά τα συγκροτήματα, όταν το καθένα είναι μόνο του μια σχολή; Συνδυάζονται μια χαρά και το αποτέλεσμα είναι εκκωφαντικό. Η τεράστια μαγκιά του "Parasignosis" έχει να κάνει με τη μίξη. Τα τύμπανα έχουν ακριβώς το ρόλο που τους αρμόζει και δεν επισκιάζουν τίποτα και η φωνή, λίγο πιο χαμηλά από τους υπόλοιπους, χαρίζει μια τελετουργική υπόσταση στην απαγγελία των στίχων, χωρίς να στερείται σε ένταση.

Όλο το "Parasignosis" θα μπορούσε να είναι μια επίκληση σε ξεχασμένους θεούς. Ο αινιγματικός του χαρακτήρας ίσως κρύβει πολλά πράγματα παραπάνω από αυτά που ήδη έχω αφομοιώσει από αυτό. Με χαρά θα το ψάξω, ακούγοντας το πολλές φορές ακόμα και το ίδιο συμβουλεύω ή μάλλον απαιτώ να κάνετε και εσείς. Από τις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς και όχι μόνο.