Ministry

Το έχω τονίσει αρκετές φορές σε παλιότερες κριτικές μου ότι μου αρέσουν πολύ οι Ministry. Όπως επίσης και ότι χαίρομαι όταν ένα συγκρότημα κρατάει τον λόγο του. Εν προκειμένω, οι Ministry είχαν δηλώσει ότι μετά το "The Last Sucker" θα διαλύσουν οριστικά και ο καθένας θα επικεντρωθεί στα προσωπικά του project.

Μέχρι εκεί καλά, όταν όμως άρχισαν να κυκλοφορούν σε διάστημα τεσσάρων χρόνων δύο άλμπουμ με διασκευές, ένα live και κάπου στο ενδιάμεσο και ένα remix άλμπουμ, κάτι με πείραξε. Η είδηση της επανασύνδεσης πέρασε κάπως αδιάφορη για εμένα και το μόνο που θα με ταρακουνούσε ξανά θα ήταν εάν η καινούρια τους κυκλοφορία ήταν κάτι το καλό.

Με όσο καλή διάθεση και εάν αντιμετώπισα το "Relapse" και όσες φορές κι αν το άκουσα, το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο: άχρωμο, άγευστο, άοσμο! Καταρχήν δεν τους έφτανε που είχαν δύο άλμπουμ διασκευών στο πρόσφατο παρελθόν, αλλά και εδώ έχουμε το "United Forces", που είναι διασκευή από τους S.O.D. και το οποίο σε καμία περίπτωση δεν φτάνει το αυθεντικό. Αλλά και στα δικά τους κομμάτια βγάζουν μια αίσθηση βαρεμάρας του στυλ «μπήκαμε στο studio απλά για να κυκλοφορήσουμε κάτι για να δικαιολογήσουμε την επανένωσή μας».

Τα τραγούδια είναι στο γνωστό στυλ του συγκροτήματος, αλλά λίγο πολύ πανομοιότυπα με αυξημένες ταχύτητες και με το γνωστό πια κολπάκι των Ministry να βάζουν samples από ομιλίες στα τραγούδια τους. Πραγματικά όλα τα κομμάτια είναι ένα  copy-paste, καθώς τα riff είναι επαναλαμβανόμενα όπως και τα drums που έχουν μια αίσθηση «πλαστικούρας».

Σε κάποια στιγμή ο Al Jourgensen είχε δηλώσει σχετικά με την απόφαση να ξαναφτιάξει το συγκρότημα, «όταν δούλευα στον δίσκο των Buck Satan, εγώ και ο Mike Scaccia (κιθάρα) περνούσαμε χρόνο μαζί και παίζαμε μουσική, οπότε καταλήξαμε με πέντε-έξι-εφτά κομμάτια που δεν ήθελα να τα χρησιμοποιήσω κάπου, αλλά ο Mikey επέμενε πως ήταν φοβερά. Δεν ήταν country, ήταν ήχος των Ministry. Έτσι, μαζί με τον κιθαρίστα Tommy Victor και τον μπασίστα Tony Campos θα έχουμε ολοκληρώσει άλλο ένα άλμπουμ μέχρι τα Χριστούγεννα, υπό τον τίτλο "Relapse"». Εκ του αποτελέσματος, χίλιες φορές να ακούγαμε έναν country δίσκο με τις πινελιές του Jourgensen παρά το "Relapse". Περισσότερο ενδιαφέρον θα είχε.