Michael Monroe

Ο Michael Monroe έχει καταφέρει τα τελευταία χρόνια να επανεκκινήσει με αρκετή επιτυχία την solo καριέρα του, έπειτα απ' τη δεύτερη διάλυση των Hanoi Rocks, το 2009. Πως όμως μία αμιγώς '80s φιγούρα κρατιέται τόσο καλά σήμερα; Κύρια βάση της επιτυχημένης παρουσίας του, θαρρώ πως είναι η ειλικρινής του προσέγγιση στο υλικό που προσφέρει, δίχως να εκπέμπει κάτι το δήθεν, ακόμα κι αν ντύνεται ακόμα με κολάν.

Το εξαιρετικό "Sensory Overdrive" του 2011, λοιπόν, τον έβαλε και πάλι στον χάρτη ως solo καλλιτέχνη και το πολύ καλό "Horns And Halos", ήρθε δυο χρόνια μετά για να αποδείξει πως ο προκάτοχός του δεν ήταν απλά ένα πυροτέχνημα. Έτσι, σίγουρα ο Φιλανδός δεν έχει πλέον κάτι να αποδείξει. Τι ρόλο έρχεται να παίξει λοιπόν το φετινό "Blackout States";

Πρώτα απ' όλα, δεν πρόκειται να ακούσεις κάτι το διαφορετικό από αυτό που περιμένεις. Το punk rock & roll του Monroe παραμένει αναλλοίωτο. Συγκεκριμένα, τα "This Ain't A Love Song", "The Bastard's Bash" και "Dead Hearts On Denmark Street" αποτελούν κλασικές συνθέσεις αυτού του στυλ, με αρκετή όμως γοητεία για να αποφύγουν να καταντήσουν κάτι το επαναλαμβανόμενο. Εκεί όμως, το περιμέναμε να τα πάει καλά ο τραγουδιστής. Πώς είναι τα πράγματα όταν πέφτει κάπως ο ρυθμός; Κι εκεί, θα μπορούσα να πω ότι βρίσκει τον τρόπο να είναι αποτελεσματικός, με τα "Goin' Down With The Ship" και "Blackout States" να ξεχωρίζουν.

Στην παραγωγή τώρα, τα πράγματα είναι λιγότερο δουλεμένα απ' ό,τι στο παρελθόν. Το αποτέλεσμα είναι να υπάρχουν στιγμές που αυτό που φτάνει στο αυτί δεν είναι τόσο ξεκάθαρο. Στην συγκεκριμένη περίπτωση βέβαια, θα μπορούσε κανείς να πει πως ταιριάζει αισθητικά με την punk πλευρά του υλικού, οπότε παραβλέπεται.

Κάπως έτσι, στον έβδομο κατά σειρά δίσκο του, ο Michael Monroe δεν δείχνει σημάδια αδυναμίας, παρουσιάζοντας ένα σύνολο αντάξιο των περιστάσεων, με ουδεμία παρέκκλιση από αυτά που έχουμε ήδη ακούσει από αυτόν.