Mayfair

Ξεκινώντας την παρουσίαση του νέου άλμπουμ των Αυστριακών Mayfair νοιώθω πως πρέπει να σταθώ καταρχήν σε τρία παράδοξα κι ένα ευχάριστο στοιχείο. Παράδοξο πρώτο: οι Mayfair μπορεί να ξεκίνησαν ως μπάντα με progressive metal στοιχεία, δεν έχουν όμως σχεδόν καμία σχέση με το prog, παρά το γεγονός ότι το κοινό τους είναι τέτοιο. Παράδοξο δεύτερο: στην Ελλάδα αποτελούν ένα σχετικά αναγνωρίσιμο όνομα και διαθέτουν έναν μικρό πυρήνα φίλων παρά το γεγονός ότι παραμένουν άγνωστοι σε όλον τον υπόλοιπο κόσμο. Παράδοξο τρίτο: είναι πολύ καλοί για να είναι τόσο μη-δημοφιλείς και είναι να απορεί κανείς τί έχει πάει στραβά στην περίπτωση τους. Από αυτά τα τρία προκύπτει και το ευχάριστο. Παρά τη δεκαετή διάλυση τους στα '00s, οι Mayfair είναι ακόμα εδώ βγάζοντας δίσκους. Για τους φίλους της μπάντας - βάζοντας και τον εαυτό μου - κάθε νέο τους άλμπουμ είναι μια νίκη εναντίον της λογικής και των προβλέψεων.

Το ύφος τους είναι πια κατασταλαγμένο εδώ και αρκετά χρόνια και βασίζεται σε δύο βασικούς πυλώνες, στην πολύ ιδιαίτερη, γλυκόπικρη ατμόσφαιρα που αναδύεται από τα - αρκετά απλά - τραγούδια τους και τη μοναδική, αμίμητη φωνή του Mario "Le Fate". Διαχρονικά, η κάθε Mayfair σύνθεση μοιάζει περισσότερο σαν μια αυτοτελή ιστορία που έχει πεταχτεί από κάποια συλλογή παράξενων διηγημάτων, παρά σαν rock κομμάτι. Η αύρα τους εμπεριέχει πραγματικά κάτι μυστήριο κι όσοι το αισθάνονται, εθίζονται. Όσοι δεν το αισθάνονται, φαντάζομαι ότι μας κοιτούν παραξενεμένοι και αναρωτιούνται τί στο καλό τους βρίσκουμε αφού κατά τ' άλλα ακούγονται σαν μια συνηθισμένη rock μπάντα. Το "Frevel" είναι από κάθε άποψη ένα ακόμα τυπικό Mayfair άλμπουμ όπου όλα τα παραπάνω συστατικά είναι αναλλοίωτα.

Υπάρχουν δύο στοιχεία που συναντάμε για πρώτη φορά σε δίσκο των Mayfair, το ότι έχει ηχογραφηθεί live κι ότι για πρώτη φορά κυκλοφορούν ένα γερμανόφωνο άλμπουμ. Δυστυχώς, θεωρώ και τις δύο αυτές επιλογές λανθασμένες. Η φύση της μουσικής τους είναι τέτοια που η ενέργεια του live παιξίματος δεν αναδεικνύει κάτι, ίσως μάλιστα στερεί κι ενορχηστρωτικές πινελιές που θα μπορούσαν να προστεθούν στο studio. Τα δε γερμανικά στερούν από εμάς την απόλαυση των σουρεαλιστικών, ειρωνικών, αινιγματικών στίχων και ιστοριών που σκαρώνει ο Mario.

Πέραν αυτών των μικρών παραπόνων, δεν έχω άλλη γκρίνια να προφέρω. Τα δώδεκα τραγούδια του δίσκου είναι όλα στα γνωστά καλά standards της μπάντας και εναλλάσσονται ως συνήθως ανάμεσα σε πικρά ματζόρε κομμάτια και σκοτεινότερα tracks που καταφεύγουν συχνά σε phrygian modes. Το rhythm section είναι βαθύ και συχνά goth-ίζει ανεπαίσθητα ενώ η κιθάρα του Rene είναι πάντα ελεύθερη να κάνει τα τρελά της. Μιλάμε για έναν κιθαρίστα με πάρα πολύ ιδιαίτερο στυλ αφού τα θέματα του δεν είναι ούτε ακριβώς riff αλλά ούτε και μελωδίες/αρπίσματα. Στην κορυφή ο Mario, τα είπαμε ήδη γι αυτόν. Σε καταλαβαίνω αν σου φαίνεται αδιάφορος. Σε καταλαβαίνω ακόμα περισσότερο όμως αν σου φαίνεται χαρισματικός και συγκλονιστικός.

Συνολικά το "Frevel" μοιάζει να είναι ένα μικρό κλικ κάτω από το "My Ghost Inside", άλμπουμ που συγκριτικά ακουγόταν λίγο πιο «σφιχτό». Fillers δεν υπάρχουν αλλά μου άρεσε ιδιαίτερα ο τζαμαριστός χαρακτήρας του "Atme", το προοδευτικό "Hitz" καθώς και οι ισχυρές ανατριχίλες που μου προκαλεί το "Hinter Dem Leben", το τραγούδι που μου φέρνει περισσότερο στο μυαλό το αριστουργηματικό "Fastest Trip To Cyber Town". Είναι αυτές οι στιγμές που οι Mayfair μοιάζουν πολύ μεγάλοι στη μικρή μας καρδιά.

Όσοι τους ξέρουν και τους αγαπούν, ας προχωρήσουν χωρίς κανένα φόβο στην ακρόαση του "Frevel". Η γοητεία και το μυστήριο που υφαίνει αυτή μοναδική μπάντα είναι ακόμα εδώ, δεν μπορεί να νικηθεί ή να κρυφτεί. Μας καλεί πάντα να δούμε το πρόσωπο της από κοντά και μας χαμογελάει ακόμα σαν να είναι η Gioconda των φτωχών του prog. Το αίνιγμα βρίσκεται εκεί και μάλλον δεν θα λυθεί ποτέ, σαν τη φιλία μας. Όσοι δεν τους ξέρουν ας τους δοκιμάσουν. Δεν θα βρουν μια μπάντα ανταγωνιστική στα «μεγάλα» πράγματα που συμβαίνουν στη μουσική του σήμερα αλλά αν τυχόν σε γαντζώσουν, θα σε γαντζώσουν βαθιά.