Marilyn Manson

Eat Me, Drink Me

Interscope (2007)
22/06/2007
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Έκτος δίσκος για τον εκκεντρικό Manson και όλη η rock κοινότητα νομίζω ότι του την έχει στημένη. Βλέπετε ποτέ δεν ήταν ικανός να χορέσει κάτω από μια ταμπέλα: πολύ electro για τους pureίστες, πολύ metal για τους danceάδες, πολύ industrial για τους popάδες, άστα να πάνε... Από την άλλη, αν και είναι από τους ηγέτες της σκηνής του, και ο ίδιος ποτέ δεν κατάφερε να βγάλει έναν ολοκληρωμένο δίσκο, παρά μόνο δίσκους με singles-εκλάμψεις και γεμίσματα. Ποτέ μέχρι σήμερα όμως...

Για αρχή ας προοικονομήσω λίγο: ό,τι κριτική έχω διαβάσει από συναδέλφους μέχρι αυτή τη στιγμή είναι καταδικαστική. Κατηγορούν τον Manson για «ξεπούλημα» και «ευκολία». Γιατί; Μα γιατί το φετινό του "Eat Me, Drink Me" είναι μακράν ότι πιο "pop" έχει κυκλοφορήσει ο ιδιότροπος αυτός καλλιτέχνης. Το μέταλλο του industrial ήχου του παρελθόντος του έχει γίνει κράμα (τουτέστιν μαλακώσει), η φωνή του έχει περισσότερη μελωδία και οι συνθέσεις έχουν μελωδίες πιο χαρακτηριστικές, solo (!) και ουσιαστικά το "Eat Me, Drink Me" είναι σαφέστατα ό,τι πιο εύκολο έχει κυκλοφορήσει ο Manson μέχρι σήμερα. Ίσως και γι' αυτό να είναι και ό,τι καλύτερο έχει κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα!

Ειλικρινά δεν περίμενα κάτι τέτοιο. Ναι, ο δίσκος φέρει όλα τα παραπάνω στοιχεία, δηλαδή ό,τι του καταλογίζουν οι «πολέμιοι» του. Αλλά για το δίκο μου αυτί, στο φετινό του πόνημα ο Manson κατάφερε να απεμπλακεί από το κόλλημα του ζόρικου ήχου και μας έδωσε έναν δίσκο που έχει πολλές, μα πάρα πολλές ενδιαφέρουσες στιγμές. Για αρχή θα έπρεπε να αναφέρω τη θεματολογία και το κλίμα του: dark όσο δεν πάει, βαμπιροερωτική, με συνεχείς αναφορές σε καταδικασμένους έρωτες, σκοτεινές γυναίκες και ολέθρια συναισθήματα. Ουσιαστικά δηλαδή σε ό,τι μας έχει συνηθίσει. Η φωνή του είναι και πάλι «μεταλλαγμένη», αλλά περισσότερο ήπια, σου δίνει την εντύπωση ότι τραγουδά πιο ερωτικά από ποτέ, έρποντας πάνω στις χαρακτηριστικές μελωδίες του δίσκου σαν ένας ναρκωμένος γυμνοσάλιαγκας. Το μεγάλο ατού όμως του δίσκου είναι οι μελωδίες του: βρώμικες, αισθαντικές, ποθητές και πονηρές, το "Eat Me, Drink Me" είναι το ιδανικό soundtrack της συνεύρεσης δυο βαμπίρ, καθώς θα μπορούσε άνετα να διατυμπανίζει το πάθος και την κάψα τους, μέσα από τα έντεκα κομμάτια του.

Ένα άλλο πράγμα που μας εντυπωσιάζει είναι η χρήση πολύ καθαρών και χτυπητών solo σε πολλά κομμάτια, οι επιρροές από Hooverphonic στο καταπληκτικό "Putting Holes Into Happiness", το ενακτήριο "If I Was Your Vampire", το καταραμένο "Evidence" και φυσικά το highlight του δίσκου...

..."Heart Shaped Glasses", στου οποίου το videoclip βλέπουμε τον Manson να κάνει έρωτα με την καινούργια του αγαπημένη (και κουκλάρα παρεπιπτόντως, Evan Rachel Wood) και το οποίο αποτελεί για μένα το τραγούδι της χρονιάς από όλες τις κυκλοφορίες που έχω ακούσει μέχρι τώρα.

Στο "Eat Me, Drink Me" ο Manson μας προσφέρει έναν ιδρωμένο, παθιασμένο, sexy δίσκο που μπορεί να συντροφεύσει τις ζεστές καλοκαιρινές νύχτες που περνάμε μαζί με παρέα. Πιο ευθύς και εύκολος από ό,τι έχει κάνει μέχρι σήμερα, αλλά σαφέστατα και ό,τι πιο ποιοτικό μας έχει δώσει. Αν δεν έχετε κολλήματα με ταμπέλες, αγοράστε τον και απολαύστε τον με παρέα. Είναι ιδανικός!

  • SHARE
  • TWEET