Manic Street Preachers

Οι Manics είναι από εκείνα τα συγκροτήματα που ξέρεις την ιστορία και τη σημασία τους για τη βρετανική μουσική, γνωρίζεις αρκετά κομμάτια τους και ξέρεις ότι θα σου αρέσουν πάντα όταν τους ακούσεις, αλλά πάντα μέχρι να βγάλουν τον επόμενο δίσκο ή το επόμενο χιτάκι θα τους ξεχάσεις και μετά όταν θα δεις ότι βγάλανε νέο δίσκο θα τους υποδεχτείς σαν το παλιό καλό κρασί, αλλά και πάλι στο πίσω μέρος του μυαλού σου, υποσυνείδητα, θα έχεις τις αμφιβολίες σου για το πόσο σχετικοί είναι ή αν το αριστερόστροφο πολιτικό τους στυλ θα ακουμπήσει εκείνες τις ευαίσθητες χορδές σου όπως έκαναν στην αρχή της καριέρας τους.

Τις αμφιβολίες αυτές έρχεται και τώρα -όπως με κάθε κυκλοφορία τους- να αμβλύνει το 14ο άλμπουμ τους "The Ultra Vivid Lament" το οποίο -θύμα και αυτό της πανδημίας- καθυστέρησε αρκετά να κυκλοφορήσει. Και όπως με κάθε τους κυκλοφορία έτσι και τώρα υπάρχει ένα στοιχείο λίγο διαφορετικό αλλά χωρίς να καθιστά το αποτέλεσμα ρηξικέλευθο ή ξένο προς τον ήχο τους. Χτίζουν πάνω σε κάθε άλμπουμ και όταν μετά από χρόνια ο ιστορικός του μέλλοντος θα θελήσει να κρίνει τη δουλειά τους τότε θα πρέπει να δεί όλα τα άλμπουμ παλιά και νέα σαν μια ολοκληρωμένη οντότητα μη αφήνοντας τίποτα στην άκρη εφόσον όλα τους αποτελούν μια πτυχή της χαρακτήρας των Ουαλών.Συνεχίζοντας λοιπόν από εκεί που σταμάτησε το "Resistance Is Futile" του 2018 ή μάλλον από εκεί που ποιοτικά σταμάτησε το πολύ καλό "Futurology" (2014) οι Manics δεν γινόταν να μην επηρεαστούν λυρικά από την πανδημία, από τη κρίση στην κοινωνία μας. Αλλά πρώτα μας εισάγουν με μια νοσταλγική νότα, αναπολώντας την περιοδεία στην Ιαπωνία το 1993 με το "Still Snowing In Sapporo" όπου ο James Bradfield τραγουδά για το πόσο δυνατότεροι ήταν οι τέσσερις τους τότε μην ξεχνώντας φυσικά τον εξαφανισμένου Richey Edwards (‘The four of us against the world’). Έπειτα υπάρχουν νότες χαράς πατώντας στους ABBA με τα "Orwellian Times" και το υπέροχο "The Secret He Had Missed" (ακούς το "Dancing Queen" στα πλήκτρα) με τη συμμετοχή της Julia Cumming (Sunflower Bean). Απόλυτα ραδιοφωνικό και χαρούμενο, οι Manics είναι σταθερή αξία στο να παράγουν όμορφα εμπορικά τραγούδια χωρίς να πέφτει η ποιότητα. Υπάρχει μια γλύκα στη θλίψη του "Diapause", στη μαυρίλα του "Blank Diary Entry" με τη βαριά φωνή του Mark Lanegan να δίνει έναν ενδιαφέρον τόνο στο τραγούδι που μιλάει για την πόσο άδειους άφησε και τους ίδιους αυτή η απομόνωση, πόσο να βαριόμαστε αλλά υπάρχει οικείο και μια ευκαιρία για κάτι λυτρωτικό σε αυτήν τη 'βαρεμάρα' ("Happy Bored Alone").

Ακούγοντας το "Afterending" σχεδόν μεταφέρεσαι στην παραλία του εξωφύλλου, ένα αεράτο κομμάτι, ένα κύμα δροσιάς που σε ανανεώνει και σε κλείνει το δίσκο με ένα γλυκόπικρο συναίσθημα. Οι Manics -μάλλον με άνεση- προσθέτουν έναν ακόμα καλογυαλισμένο δίσκο στη μεγάλη τους καριέρα. Το κακό είναι ότι ίσως παραείναι καλογυαλισμένος και κινδυνεύει να μείνει ρηχός. Ωστόσο, σίγουρα είναι διασκεδαστικός.