Magellan

Παρότι οι Αμερικάνοι Magellan κάθε άλλο παρά γνωστοί είναι στο ευρύ κοινό, εντούτοις ανάμεσα στους μυημένους του progressive rock/metal έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν ένα σχετικά καλό όνομα στη διάρκεια της δεκαπεντάχρονης δισκογραφικής παρουσίας τους. Το γεγονός μάλιστα πως τα αδέλφια Trent και Wayne Gardner (ουσιαστικά το συγκρότημα αποτελείται από αυτούς τους δύο) έχουν συνεργαστεί κατά καιρούς με σπουδαίους μουσικούς όπως ο Steve Walsh (Kansas) και ο James LaBrie (Dream Theater), ανάμεσα σε πολλούς άλλους, λέει σίγουρα πολλά για τις εκτελεστικές και συνθετικές ικανότητες τους. Είναι πολύ πιθανό εξάλλου να έχετε ακούσει για ένα από τα πιο γνωστά side projects του Trent, το οποίο φέρει την ονομασία Explorer's Club.

14 ολόκληρα χρόνια λοιπόν μετά το ντεμπούτο τους "Hour Of Restoration", οι Magellan επιστρέφουν με τον έκτο κατά σειρά δίσκο τους, με τίτλο "Symphony For A Misanthrope" (θα μπορούσε κάλλιστα να είναι και τίτλος black metal δίσκου, έτσι δεν είναι;), στον οποίον ακολουθούν και πάλι τα γνωστά progressive μονοπάτια με τα οποία έγιναν, σχετικά εννοείται, γνωστοί.

Ο δίσκος, συνολικής διάρκειας 47 περίπου λεπτών, ξεκινάει, ως είθισται να ξεκινούν οι δίσκοι των Magellan, με ένα υπέροχο ορχηστρικό κομμάτι, ανάμιξη κλασσικής και rock μουσικής, το "Symphonette", στο οποίο μάλιστα μέρος των πλήκτρων αποδίδει ο κύριος Steve Walsh! Ακολουθεί το εξαιρετικό 8λεπτο "Why Water Weeds?", ένα κομμάτι το οποίο θα μπορούσε να ανήκει άνετα στους Dream Theater. Heavy κιθάρες, πληθώρα ήχων από τα πλήκτρα και ένα αρκετά πιασάρικο refrain ανάμεσα σε αλλαγές γρήγορων και αργών ρυθμών. Δυστυχώς, μετά το τέλος του δεύτερου κομματιού ο δίσκος σταδιακά χάνει έδαφος και δεν έχει να παρουσιάσει κάτι αξιομνημόνευτο ή ανάλογο των δύο πρώτων εκρηκτικών τραγουδιών. Η μπαλάντα "Wisdom" είναι απλώς συμπαθητική, το 18λεπτο "Cranium Reef Suite" μάλλον ως κουραστικό μπορεί να χαρακτηριστεί ενώ το "Piannisimo Intermission" είναι ότι ακριβώς λέει ο τίτλος του, ένα ήρεμο δηλαδή διάλειμμα, στο οποίο διάλειμμα βέβαια το μόνο που ακούμε είναι ένα solo στο πιάνο το οποίο μου φέρνει στο μυαλό κάτι ανούσια χαζοχαρούμενα κλασσικά κομματάκια που μαθαίνουν τα παιδάκια στα πρώτα χρόνια που μαθαίνουν να παίζουν πιάνο. Το προτελευταίο κομμάτι, το "Doctor Concoctor" ξεκινάει αρκετά δυναμικά και περιέχει κάποια πιο σύγχρονα στοιχεία, χωρίς όμως τελικά κι αυτό να καταφέρνει να ξεχωρίσει. Τέλος, το "Every Bullet Needs Blood" είναι αρκετά καλύτερο από τα προηγούμενα τέσσερα τραγούδια, θυμίζει σε κάποια σημεία Kansas, αλλά δεν είναι αρκετό για να διορθώσει την κοιλιά που κάνει ο δίσκος από το "Why Water Weeds?" και έπειτα.

Αναμφίβολα όσον αφορά την εκτελεστική πλευρά ο δίσκος είναι άρτιος. Οι συντελεστές του όπως προείπα άλλωστε δεν είναι τυχαίοι. Συνθετικά όμως, το album υστερεί εμφανώς σε σύγκριση με παλαιότερους δίσκους του group και γενικά σε σύγκριση με δίσκους του ίδιου ιδιώματος. Οπότε... το "Symphony For A Misanthrope" συνίσταται μόνο στους πολύ φανατικούς του progressive ή του συγκροτήματος.