Madder Mortem

Για ανοιχτά μυαλά, για ακροατές χωρίς παρωπίδες και κολλήματα, για αυτιά έτοιμα να ακούσουν κάτι το διαφορετικό. Αν δεν ανήκετε στην παραπάνω κατηγορία προσπεράστε, διαφορετικά καθίστε αναπαυτικά κι ετοιμαστείτε για ένα παράξενο μα και συνάμα γοητευτικό ταξίδι στον κόσμο των Madder Mortem.

Το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να αφεθείτε ελεύθεροι και να σας πάρει από το χεράκι μια 29χρονη στρουμπουλή κυρία ονόματι Agnete, προκειμένου να σας εξιστορήσει τη δική της εκδοχή για το ποίημα που ακούει στο όνομα "Desiderata".

Αν δεν τους γνωρίσατε μέσω του "All Flesh Is Grass", ήρθε ο καιρός να το κάνετε με την τελευταία τους κυκλοφορία. Ένα από τα κύρια συστατικά του δίσκου είναι οι απίστευτα βαριές κιθάρες, με συχνή αλλαγή από groove σε doom ρυθμούς και μελωδίες, με αρκετά πολύπλοκο και προοδευτικό παίξιμο που δεν αναλώνεται σε κινήσεις εντυπωσιασμού και επίδειξης, και που παραπέμπει αρκετές φορές σε Opeth κι ενίοτε σε Tool.

Το κυριότερο όμως χαρακτηριστικό είναι η φωνή της μικρής Νορβηγίδας (ποιος είπε ότι μόνο οι Ολλανδέζες είναι μικρές;), που πολλές φορές σου δίνει την εντύπωση πως παίζει μόνη της, με τις εναλλαγές από κατάθλιψη σε μέγα πάθος, από λυρικότητα σε οργή, από Diamanda Galas σε Lisa Gerrard.

Εναλλαγές που περιέχουν κάποια σημεία υπερβολής, χωρίς όμως να ξενίζουν ιδιαίτερα. Ακούγοντας δε το αποχαιρετιστήριο κομμάτι "Hangman", που αποτελεί φόρο τιμής στους King Crimson, κατάλαβα ότι η εν λόγω αοιδός παίζει στα δάκτυλα της (και) την Joni Mitchell, οπότε δεν έχω παρά να της υποκλιθώ.

Τα σέβη μου κυρία...