Lyrre

Δεν υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορούν να προσφέρουν την αίσθηση της απόδρασης τόσο πετυχημένα όσο μία καλοστημένη ιστορία φαντασίας. Από τα βιβλία ως τον κινηματογράφο κι από την τηλεόραση ως τα παιχνίδια, επιτραπέζια ή ηλεκτρονικά, δεν χρειάζεται παρά ελάχιστος κόπος για να μαζευτεί μία λίστα από αποδείξεις. Σίγουρα, υπάρχουν και αντιπαραδείγματα. Στο τέλος της μέρας ωστόσο, το γεγονός παραμένει. Αν η σύνδεση μεταξύ των παραπάνω και της πρώτης κυκλοφορίας των Lyrre δεν είναι προφανής μετά από μια προσεκτική ματιά στον τίτλο του δίσκου, να ξέρεις νιώθω λίγο παράξενα για λογαριασμό σου.

Αν αυτό δεν αλλάξει ούτε μετά την ευθεία αναφορά του 'not all who wander are lost' στο ρεφραίν του "North Star", το κρίμα πέφτει όλο στο λαιμό σου. Το κουαρτέτο δεν κρύβει τις επιρροές του. Η folk αισθητική στέκεται ακριβώς δίπλα στη σύγχρονη metal νοοτροπία. Τα στιχουργικά περάσματα από θεματολογίες του φανταστικού γίνονται με ακομπλεξάριστη φυσικότητα. Οι διδαχές των Gathering και της ατμοσφαιρικής σκηνής (sic) των περασμένων δεκαετιών λειτουργούν σα θεμέλιο. Σε αντίθεση με την τάση της εποχής, το γκρίζο εδώ δεν είναι αποπνικτικό· αντίθετα, αφήνει χώρο στο φως με έναν αναπάντεχα ευχάριστο και καλοδεχούμενο τρόπο.

Η Michalina Malisz προσθέτει στις συνθέσεις λάμψη, χωρίς την παραμικρή υπερβολή, κρατώντας τα πόδια στη γη. Οι ερμηνείες της βρίσκονται σε διαρκή αρμονία με τα οργανικά. Το hugry-gurdy στέκεται όσο μπροστά πρέπει. Οι παραλληλισμοί με τους Cellar Darling μοιάζουν αναπόφευκτοι, αν και στην πράξη στέκουν περισσότερο συνειρμικά παρά ουσιαστικά. Τα παιξίματα είναι άμεσα. Οι διάρκειες δεν ξεφεύγουν πάνω από το όριο των τεσσάρων λεπτών. Αν χρειάζεται ενδεικτικό στιγμιότυπο, αυτό μπορεί να βρεθεί κάπου ανάμεσα στα κοψίματα του "Divide And Conquer", τις μοντέρνες πινελιές του "Call In The Wind" και το απολαυστικό πάνω-κάτω του "Valley Of Tears".

Στην πολύπαθη σκοτεινή πλευρά του σκληρού ήχου, ιδιαίτερα στην μη-υπόγεια-από-πεποίθηση εκδοχή της, το "Not All Who Dream Are Asleep" έρχεται σα μικρή αναζωογονητική ανάσα. Η πρόταση του σχήματος από την Πολωνία είναι απλή, αλλά κάθε άλλο παρά απλοϊκή. Οι ισορροπίες σε στιγμές γίνονται υπερβολικά λεπτές, σε τελική ανάλυση όμως αυτό δεν αρκεί για να τραβήξει κάτω το σύνολο. Δεν προσπαθούν να ξαναγράψουν από την αρχή τους κανόνες του παιχνιδιού. Προχωρώντας βήμα-βήμα, φτιάχνουν ένα δικό τους μονοπάτι. Τα μαθήματα από τη μεγάλη των Eluveitie σχολή δείχνουν να έχουν πιάσει τόπο. Μακάρι αυτή να είναι μόνο η αρχή της περιπέτειας.