Lycus

Chasms

Relapse (2016)
Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 29/01/2016
Ένας αργόσυρτος, καταστροφικός και τρομακτικά πένθιμος θρήνος
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Πριν τρία χρόνια με τον δίσκο τους "Tempest" παραλίγο να κάνουν τον ντόρο που έκαναν άλλες ακραίες και υποχθόνιες μπάντες σκληρού ήχου (o Trevor DeSchruyer έπαιζε τύμπανα και στους Deafheaven τότε), σε μέσα και ακροατήρια πιο εμπορικά και μοντέρνα. Το καταπιεστικό και έντονο doom τους ακούστηκε από πολλούς (ακόμα κι από άσχετους του χώρου) και κρίθηκε από αρκετά καλό έως αριστούργημα. Συμβαίνει τελευταία συχνά αυτό. Μάλλον όμως δεν είναι κακό, τουλάχιστον για την μπάντα, μιας και ο ντόρος κατάφερε να τους μεταγράψει από την 20 Buck Spin στην Relapse.

Φέτος ήρθε η ώρα να ακουστούν σε ακόμα μεγαλύτερα ακροατήρια λοιπόν. Δεν υπάρχει λόγος όμως να καταπιέζεται ο κόσμος και να ακούει πένθιμες, ακραίες και βάναυσες μουσικές, μόνο και μόνο επειδή γίνεται θόρυβος γι' αυτούς. Η ουσία είναι αυτή η μουσική να σου πει κάτι. Τέτοιου είδους κομμάτια, δύσκολα λένε κάτι σε κάποιον που δεν το έχει με το είδος. Οπότε προσοχή. Είναι τόσο δύσπεπτα και βαριά που δεν θα αρέσουν στους απαίδευτους, όσο κι αν προσπαθήσουν.

Πρώτη σύνθεση το "Solar Chamber". Ένα κομμάτι γεμάτο σκοτάδι. Εναλλάσσει τα αργά περάσματα με ασύλληπτα γρήγορα, death / black τύμπανα και φωνητικά άλλοτε σαν ψαλμωδία κι άλλοτε σκισμένα και άσχημα κολασμένα. Όμορφη, αν μπορείς να την πεις, ιδέα που δένει καλά τα πάντα και ενορχηστρώνει μια διαβολικά τρομακτική κατάσταση. Δεν θα υπάρξει αργών metal και ατμοσφαιρικών μουσικών, να μην γουστάρει με αυτό το δεκάλεπτο τραγούδι. To επόμενο "Chasms" με πιο παραδοσιακό και σταθερό ρυθμό, αφήνει πάλι ένα σκοτεινό και αρκετά βρώμικο, κυρίως λόγο των φωνητικών, ήχο και ουσιαστικά πατάει πάνω στον ορισμό του είδους. Αργό, βαρύ, με διάσπαρτα solo να περνάνε αραιά και που στο προσκήνιο. Ανά σημεία, σπάει η σαπίλα, ηρεμούν τα έγχορδα και κυρίως τα τύμπανα και μερικοί ζωώδεις βρυχηθμοί μόνο, κρατάνε την ατμόσφαιρα απαίσια και σιχαμένη, όπως πρέπει. Μετά από ένα My Dying Bride κλείσιμο του κομματιού με τσέλο και αφού πέρασαν δεκατρία λεπτά, έρχεται το επόμενο, "Mirage", και ακούγεται σαν συνέχεια του προηγούμενου. Ίδιο στυλ, ίδιος ήχος, λίγο λιγότερο ενδιαφέρον συνθετικά και εξίσου μαύρο και θλιβερό. Κάπου προς το τέλος, μέσα στον θόρυβο, διακρίνεται ένα επικό και αρκετά ανεβαστικό ρυθμικό σημείο στα τύμπανα και το μπάσο, το οποίο καταλήγει σε ένα black metal ξέσπασμα, ακραίο και τρομακτικό. Το τέλος στον δίσκο έρχεται με το δωδεκάλεπτο "Obsidian Eyes". Επίκληση στον Άδη. Ένα κομμάτι που σε ταξιδεύει πάλι χαμηλά. Σέρνεται και σε εγκλωβίζει. Σε πλακώνει στην ψυχή και στο σώμα. Μου ακούγεται σαν το καλύτερό τους. Γενικά, πρέπει να είναι ότι καλύτερο έχω ακούσει από αυτούς. Χρησιμοποιεί πανέξυπνα το τσέλο και έχει νότες στις κιθάρες που πραγματικά κλαίνε. Προοδευτικό και δημιουργικό. Φτιάχνει ένα διαολεμένο ατμοσφαιρικό και σκληρό θρήνο. Οι αλλαγές του ασύλληπτες, τα τύμπανα προς το τέλος τσακίζουν, η δουλειά στην ενορχήστρωση γεμάτη ταλέντο και τα φωνητικά ανατριχιαστικά.

Αν όλα τα κομμάτια ήταν σαν το τελευταίο, θα μιλάγαμε για ασύλληπτο αριστούργημα. Δεν παύει όμως να έχουμε μια φοβερή doom αρχή για το 2016. Δεν θα περάσει απαρατήρητο από οπαδούς παρόμοιων μουσικών και θα καταφέρει να δελεάσει και περισσότερο ακραίους. Είναι οπωσδήποτε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες funeral doom κυκλοφορίες των τελευταίων ετών.

  • SHARE
  • TWEET