Luna Obscura

Ξέρω τι θα ρωτήσεις: γιατί ασχολείσαι με μία εγχώρια κυκλοφορία που βάση της είναι το ατμοσφαιρικό gothic metal με τα διάσπαρτα death αντρικά φωνητικά και τα «κλασικά» γυναικεία, που μάλιστα, κυκλοφόρησε ακριβώς ένα χρόνο πριν; Η απάντηση είναι απλή: όταν σχήματα του τόπου μας πραγματικά μοχθούν για να μας δίνουν τέτοια αποτελέσματα ποιοτικά, κρατούν ψηλά τα standards κι επιμένουν «ελληνικά» self released, τότε δεν μπορείς παρά να μην το επικροτήσεις και να βάλεις και συ το δικό σου λιθαράκι σε αυτό.

Μία τέτοια περίπτωση είναι αυτή των Luna Obscura που, έπειτα από ένα demo κι ένα single, ήρθε η στιγμή να μας παρουσιάσουν την πρώτη τους full length δουλειά κι εδώ ακριβώς ερχόμαστε στο αγαπημένο μου σημείο: μου αρέσει να ψάχνω τι ακριβώς κρύβεται πίσω από τον τίτλο ενός βιβλίου ή ενός CD, ποιο το βαθύτερο νόημα, το αντικείμενο ψυχανάλυσης του καλλιτέχνη. Η πρώτη επίσημη κυκλοφορία των Luna Obscura λοιπόν, ονομάζεται "Feltia", ήτοι η συναισθηματική εκείνη κατάσταση κατά την οποία ο άνθρωπος βρίσκεται υπό σφοδρά φόρτιση και μελαγχολία. Ενδιαφέρον. Το CD δεν άργησε και πολύ να πάρει την θέση του στο ηχοσύστημα και το ταξίδι στον μυστηριακό κόσμο της τετράδας, με κυρίαρχη την επιβλητική παρουσία της Gogo Melone λόγω της αιθέριας φωνής της (πολλά μπράβο κοπέλα μου), είχε ήδη δρομολογηθεί και ήθελε να αποβεί μοιραίο.

Lacuna Coil, To Die For, Moonspell, Amorphis (μέχρι το "Elegy") είναι μερικά από τα ονόματα που πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου, αν και η ταυτότητα του γκρουπ φαίνεται να είναι πολύ ισχυρή, γεγονός που οφείλεται μάλλον στην πολύ καλά στηριγμένη παραγωγή του άλμπουμ (σε σημεία μου θύμισε και λίγο από Septic Flesh "The Ophidian Wheel" αλά Leaves' Eyes - τα φωνητικά βλέπετε) αλλά και την επαγγελματικότητα της μπάντας στο έπακρο. Περίεργο, ε; Καθόλου, θα απαντήσω δίχως δεύτερη σκέψη. Αγαπημένο κομμάτι του "Feltia" ανακηρύχθηκε μέσα μου το "Ex Caelis Oblatus", ενώ τα "The Ancient One" και "Waltz Into Darkness" στηρίζουν άριστα το επιχείρημά μου, δεδομένου ότι την ύστατη στιγμή, τα φώτα όλα χαμηλώνουν και ο προβολέας της μελαγχολικής δεισιδαιμονίας των Luna Obscura απλώνεται ολοκληρωτικά στο "5 Visions" που κλείνει το άλμπουμ και κερδίζει τις εντυπώσεις, αν και είναι απλά ένα ορχηστρικό ιντερλουδικό outro και τίποτε παραπάνω - έχει όμως δραματικότητα, κορύφωση και τέλος fade out με προσωπικότητα.

11 συνθέσεις που ξεδιπλώνονται με περισσή μαεστρία σαν ένα καλό μυθιστόρημα που πραγματεύεται συναισθηματικά διλήμματα, στοιχειώματα και προσωπικούς δαίμονες που δύσκολα θα τους γυρίσεις την πλάτη, κι ας φέρουν την «κατάρα» του ντόπιου, διηγήσεις που με πήγαν στην εποχή του "Aegis" (πού το θυμήθηκα πάλι αυτό;), αλλά και του καλού ελληνικού ατμοσφαιρικού death metal των 90s και ξύπνησαν άγριες διαθέσεις για πισωγυρίσματα μέσω των “Esoptron" και "Athenian Echoes" ενδεικτικά. Ευτυχώς για μας, σήμερα υπάρχουν οι Luna Obscura.