Lost Society

Ασταμάτητους θα χαρακτήριζε κανείς τους πιτσιρικάδες από τη φινλανδική thrash μπάντα. Σε μόλις έξι χρόνια έχουν κυκλοφορήσει τρεις full length δίσκους, έχουν διακριθεί στο διαγωνισμό Global Battle of the Bands, έχουν συμβόλαιο στη Nuclear Blast και έχουν συμμετάσχει σε μεγάλα festival γυρνώντας όλο τον κόσμο. Το όνομά τους καλό θα ήταν να το λάβουν σοβαρά υπόψιν οι απανταχού thrashαδες, καθώς τέτοιες επιτυχίες χωρίς καλά καλά να έχεις κλείσει τα 20 χρόνια ζωής, υπόσχονται πολλά.

"Braindead" ονόμασαν οι Lost Society  τη φετινή τους κυκλοφορία και το εξώφυλλο οριοθετεί  προκαταβολικά τη διάθεση και τις προσδοκίες. Όλα τα χαρακτηριστικά στοιχεία του new wave of thrash metal είναι εδώ και είναι ωραία. Φαντάζομαι ένα βράδυ τους Lost Society παρέα με τους δικούς μας Chronosphere και ένα μαγαζί ετοιμόρροπο. Τραγούδια σαν τα "Hangover Activator", "Mad Torture" και "Riot" γράφτηκαν για ένα σκοπό, τον ίδιο για τον οποίο γράφτηκε το "Bonded By Blood" 30 χρόνια πριν. Υπήρχε πάντοτε κάτι αυθεντικό στις thrash μπάντες και αυτό είναι αξιοσέβαστο. Ίδιο στήσιμο, εμφάνιση, ίδια αγάπη στα κοφτερά φωνητικά και riff, ίδιο moshing...

Οι Lost Society, πάντως δεν ακολουθούν μονάχα το αλανιάρικο και σβέλτο στυλ των Municipal Waste. Συναντάει κανείς και την επική διάθεση των Kreator σε κομμάτια όπως το "Only (My) Death Is Certain". Ο δίσκος είναι μοιρασμένος και η μπάντα αρκετές στιγμές μας φέρνει στο μυαλό τους Testament. Αυτό γιατί τα παιδιά δίνουν ιδιαίτερη έμφαση στις mid tempo στιγμές και στις δομές των τραγουδιών. Υπάρχουν αναπάντεχες αλλαγές, riff-οσειρές και αμέτρητα, βιρτουόζικα solo στρατηγικά διασκορπισμένα μέσα στα 40 λεπτά του δίσκου. Αυτά είναι και το δυνατό του χαρτί και ίσως όλης της μπάντας. Όταν οι κιθαρίστες είναι τόσο ταλαντούχοι, με τέτοια άποψη και φαντασία κυριολεκτικά παρατηρείς τον καταιγισμό από νότες με τον σεβασμό που τους αξίζει. Φρέσκιες ιδέες, λίγο Zakk Wylde shredding, λίγο Alex Scholnick και κυρίως πολλά κιλά τεχνικής μέσα σε solo άψογα δεμένα στα τραγούδια. Όλη η μπάντα το έχει, με εξαίρεση τη φωνή που χωρίς να είναι άσχημη μου μαρτυρά το νεαρό της ηλικίας κάπως άγουρα, όμως οι lead κιθάρες σκίζουν κανονικά. Ακούστε το εντυπωσιακό riff που σκάει στο 1:48 του "P.S.T. 88" και κλείνει τον δίσκο για να καταλάβετε τι γεύση αφήνουν στον ακροατή.

Αν το καλοσκεφτείτε, το ξεκίνημα αυτής της χρονιάς έγινε με ανέλπιστα καλούς thrash δίσκους (και αναπάντεχους θανάτους). Ο γερο-Mustaine επέστρεψε ορεξάτος, οι Anthrax όρμησαν από το πουθενά σαν λυσσασμένα σκυλιά, οι Metallica υπόσχονται πολλά, αλλά να που και οι φρέσκιες μπάντες το παλεύουν με θράσος. Ακόμη και αν στέκονται στους ώμους αυτών των γιγάντων. Γιατί νομοτελειακά αυτές θα έχουν κάτι καινούργιο να πουν και ας πρόκειται για ένα ξερό παρακλάδι της μουσικής που οι παλιοί θεωρούν πως τα είπαν όλα μόνοι τους.