Liquid Trio Experiment

«Τον Οκτώβρη του 1998 είχαμε κλείσει ένα studio για να ηχογραφήσουμε το δεύτερο album των Liquid Tension Experiment, όταν η γυναίκα του John Petrucci γέννησε πρόωρα, αναγκάζοντάς τον να αποχωρήσει από τις ηχογραφήσεις, χωρίς να έχουμε γράψει τίποτα. Επειδή το studio ήταν κλεισμένο και προπληρωμένο, αποφασίσαμε να jammάρουμε οι τρεις μας (Levin - Portnoy - Rudess) και να ηχογραφήσουμε το αποτέλεσμα. Οι ηχογραφήσεις αυτές ήταν στο αρχείο μου μέχρι σήμερα, ώσπου αποφασίσαμε να τις εκδώσουμε», λέει ο Mike Portnoy στο εισαγωγικό σημείωμα του δίσκου και προσθέτει πως ο δίσκος περιέχει «ελεύθερο jamming. Χωρίς πρόβες και χωρίς περιορισμούς. Για δύο μέρες παίζαμε συνεχόμενα και ηχογραφούσαμε τα πάντα. Το αποτέλεσμα είναι παρόν σε αυτό το δισκάκι».

Το "Spontaneous Combustion", λοιπόν, είναι το αποτέλεσμα της σύμπραξης τριών βιρτουόζων μουσικών οι οποίοι χωρίς όριο και χωρίς καμία αίσθηση (αυτό)περιορισμού jammαραν ο ένας πάνω στις ιδέες του άλλου. Για τους μουσικούς, αυτό ίσως να είναι η καλύτερη φάση. Είναι όμως και για τους ακροατές;

Ένα πράγμα που ήδη υποψιάζεσαι από το εισαγωγικό σημείωμα είναι πως το "Spontaneous Combustion" έχει μηδενική παραγωγή, πράγμα που γίνεται καταφανέστατο από την πρώτη, απλή ακρόαση. Επίσης έχοντας υπόψην τη μουσική των Liquid Tension Experiment θυμάσαι πως η τριάδα ειδικεύεται στο σκληρό prog με τα πολλά jazzy περάσματα και στον αυτοσχεδιασμό χωρίς «έλεος». Αν από τον αυτοσχεδιασμό αυτό βγάλετε και το «τέλος», εκτός από το «έλεος», νομίζω ότι έχετε μια καλύτερη εικόνα του τι συμβαίνει.

Ήδη πριν ακούσω το δίσκο ξαφνιάστηκα από δηλώσεις φίλων progressivάδων ότι «δεν ακούγεται». Ok, δέχομαι πως τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα, αλλά η αλήθεια είναι ότι όταν η τριάδα απομακρύνεται πολύ από την jazz τα πράγματα χαλάνε ιδιαίτερα, καθώς αυτοσχεδιάζει χωρίς σταματημό και δεν ξέρει που να βάλει την τελεία και να λήξει το κομμάτι. Η απουσία παραγωγής κάνει σε φάσεις την κατάσταση πιο δύσκολη και έτσι όλος ο δίσκος είναι ένα ατελείωτο παιχνίδι των μουσικών με τους εαυτούς τους, με κοινό παρονομαστή την έλλειψη ειρμού.

Αν είστε μουσικός και φίλος της jazz / rock / fusion θα το λατρέψετε. Αν είστε απλά φίλος της jazz (όπως εγώ) θα βρείτε κάποιες στιγμές που θα σας τέρψουν και κάποιες άλλες που θα σας κουράσουν. Αν δεν είστε τίποτα από τα δύο, δεν ξέρω αν θα καταφέρετε να ακούσετε το album δύο φορές συνεχόμενα. Ζόρικη επιλογή, για παιδευμένα αυτιά. Προχωρήστε με δική σας ευθύνη.