Lions Lions

Το εμπορικό post-hardcore -αν μου επιτρέπετε τον όρο- ήταν πάντοτε κάτι που δε μου κάθισε καλά στα αυτιά. Οι λόγοι είναι πολλοί θα έλεγα. Από την ανέμπνευστη, εύπεπτη και απίστευτα προβλέψιμη μουσική, μέχρι το εκνευριστικό παρουσιαστικό και την αδιάφορη φιλοσοφία και νοοτροπία των πρεσβευτών του. Ειδικά το τελευταίο είναι κάτι που μου τη δίνει πραγματικά στα νεύρα. Έχω την αίσθηση ότι μπάντες της συγκεκριμένης σκηνής συγκροτούνται απλά και μόνο για να κάνουν εντύπωση και τίποτε άλλο. Προσωπικά τουλάχιστον δεν έχουν απολύτως τίποτα να μου πουν, γι' αυτό και ποτέ δε περίμενα κάτι συνταρακτικό από τέτοια συγκροτήματα. Από την άλλη, βέβαια, υπήρξαν και υπάρχουν ακόμη σχήματα που δεν εξευτέλισαν ποτέ το -κατά τ' άλλα- πλούσιο post-hardcore, με όμορφες συνθέσεις, άψογη αισθητική και πάνω απ' όλα άποψη, με τρανταχτό παράδειγμα τους Thursday ή τους Glassjaw, αν και οι τελευταίοι μας τα χάλασαν λίγο πέρυσι.

Μία μπάντα, λοιπόν, που κινείται πάνω κάτω στα χνάρια της εμπορικής εκδοχής του είδους είναι και οι Βοστονέζοι Lions Lions, οι οποίοι σχηματίστηκαν το 2008 και θα κυκλοφορήσουν μέσα στον Ιούνιο την τέταρτη κατά σειρά δισκογραφική τους δουλειά, με τίτλο "Το Carve Our Names". Η αλήθεια είναι ότι τους τύπους δεν τους γνώριζα προηγουμένως και παρ' ότι μας εξηγούν έξυπνα την ονομασία τους, ως λιοντάρια που κοιμούνται, κυνηγούνε, τρώνε και κάνουν τα πάντα μαζί, με τον τίτλο του νέου τους άλμπουμ, επιβεβαιώνουν την παραπάνω θέση μου, καθώς όπως δηλώνουν οι ίδιοι είναι πολύ σημαντικό να αφήνεις όποιος κι αν είσαι το στίγμα σου, δημιουργώντας πάντα μία εντύπωση. Και διερωτώμαι, τι είναι σημαντικότερο όταν είσαι μέλος ενός συγκροτήματος; Να παίξεις κυρίως για σένα τη μουσική που αγαπάς και να δημιουργήσεις κάτι που σε εκφράζει σε απόλυτο βαθμό ή απλά κερδίσεις την αυτοπροβολή σου στον υπόλοιπο κόσμο; Συγχωρέστε με αν είμαι σκληρός, αλλά μόνο αυτό μπορώ να συμπεράνω από δηλώσεις της εν λόγω μπάντας.

Αφήνοντας στην άκρη τέτοιους προβληματισμούς, πάντως, κάθισα και άκουσα την δισκογραφική δουλειά των Αμερικάνων. Περιλαμβάνει δώδεκα κομμάτια, στη μουσική των οποίων διέκρινα, προσωπικά, επιρροές από μπάντες όπως είναι οι Silverstein και οι Chiodos, metalcore χαρακτηριστικά με beat-downs και κλασικά μελωδικά riff, αλλά και μία punk rock / melodic hardcore προσέγγιση στο στυλ των Comeback Kid, που ήταν και το μόνο που μου άρεσε συνολικά από το άλμπουμ. Αυτό πιστεύω πως είναι εμφανές, με το κομμάτι "White Flag", που ήταν από τις ελάχιστες φωτεινές στιγμές του δίσκου, μαζί ίσως με την αρκετά καλή και ταιριαστή παραγωγή του.

Από 'κει κι έπειτα, η μπάντα ειλικρινέστατα έχει χάσει το παιχνίδι από τα αποδυτήρια λόγω των φωνητικών της. Δεν μπορώ με τίποτα να καταλάβω ποιός ο λόγος να καταστρέψεις ένα κομμάτι, τραγουδώντας, «στουντιακά» και μόνο -εννοείται-, ψηλά, τσιριχτά, δήθεν μελωδικά. Κατά τη γνώμη μου, δεν υπάρχει καν αίσθηση μελωδίας σε τέτοιες περιπτώσεις, παρά μόνον μια διαρκής ενόχληση.

Είναι κρίμα. Τα παιδιά, εκ των πραγμάτων ξέρουν μουσική, τεχνικά τουλάχιστον και αλήθεια χαραμίζονται με το να παίζουν τόσο αδιάφορη μουσική. Το θλιβερότερο, βέβαια, είναι ότι δεν ευθύνονται οι ίδιοι γι' αυτό -χωρίς να είναι και αθώοι- αλλά η ευρύτερη γενική νοοτροπία της συγκεκριμένης σκηνής που ξεπήδησε στην Αμερική των 00s και ανέθρεψε με τον τρόπο της ουκ ολίγους εφήβους παγκοσμίως.