Lagwagon

Το σύγχρονο αμερικάνικο punk-rock, έτσι όπως στήθηκε στις αρχές του '90 από τους Offspring, τους Green Day και τους Bad Religion μοιάζει πολύ με το τέρας του Λοχ Νες: είτε πίστευες στην ύπαρξη του είτε όχι, πλέον δεν πολυασχολείσαι με το θέμα. Έτσι το συγκεκριμένο είδος όσο καλό και να είναι, όσο σημαντικούς δίσκους και να έχει καταφέρει να παράγει κατά καιρούς, πάντα θεωρείται «δεύτερο» και επειδή είναι κάπως πιο εμπορικό σε σχέση με άλλα είδη πάντα λοιδορούταν από τους κατά τόπους επικριτές.

Αν και το επιχείρημα στέκει σε καλή έρμα, το γεγονός που παραμένει, αν και ο τελευταίος που το υποστήριξε σε συγκέντρωση άνω των τριών ατόμων υποχρεώθηκε σε δεκάμηνη συνεχή ακρόαση των Liquid Tension Experiment, είναι το εξής: το αμερικάνικο punk-rock είναι ένα έντιμο είδος, που μέσα σε όλη του την εμπορικότητα καταφέρνει ακόμα και στις μέρες της παρακμής του (όπως οι σημερινές) να προσελκύει στον κάπως πιο σκληρό ήχο τους νεότερους οπαδούς. Και αυτό πιστεύω πως του το χρωστάμε.

Στον έβδομο δίσκο τους λοιπόν οι Καλιφορνέζοι Lagwagon μας δίνουν τα απολύτως αναμενόμενα: γρήγορο, εύθυμο, ημι-σοβαρό punk-rock, με πιασάρικες κιθάρες και εύκολες φωνητικές μελωδίες (με ένα τόνο τραγουδάω όλο τον δίσκο), διανθισμένες με έναν τρόπο τινά πολιτικοποιημένο στίχο και κάποιες πιο ήπιες μπαλάντες. Ωραία μέχρι εδώ. Αν και οι Lagwagon παίζουν τη μουσική που πάντα έπαιζαν και δε θα μπορούσα να πω πως προχωράνε μπροστά και σπάνε τα στεγανά του ιδιώματος, είναι γνήσιοι απέναντι στον εαυτό τους και στο κοινό τους και αν ο συγκεκριμένος ήχος σας είναι αρεστός, ο δίσκος πίνεται σα μια κρύα μπύρα μια ζεστή νύχτα του Ιουλίου: μονορούφι.

Απλός, άμεσος, μελαγχολικός σε φάσεις, σε κάνει να ανεβάσεις στροφές και να κουνήσεις ρυθμικά το πόδι σου αλλά η επαναστατικότητα του περιορίζεται εκεί. Δε θα πας να γραφτείς και στους ανεξάρτητους αριστερούς. Και εδώ έγκειται το πρόβλημα μου με τις μπάντες του χώρου: είναι απίστευτα μονότονες και προβλέψιμες! Μπορεί να είμαι φίλος (τουλάχιστον στο παρελθόν) αλλά όταν βλέπεις το όλο κίνημα να ξεθωριάζει και τους μεν Offspring να παραπαίουν και τους δε Green Day να έχουν τόσα σκαμπανεβάσματα, δε θέλεις και πολύ για να πιστέψεις ότι οι Lagwagon είναι το κούτσουρο απ' το οποίο θα κρατηθείς για να μην παρασύρει τα punk-άδικα συναισθήματα σου η θάλασσα. Ίσως και να είναι έτσι. Απ' την άλλη αν είσαι κάπως πιο απαιτητικός ακροατής και δε σου φτάνουν 4 συγχορδίες ανά κομμάτι για να ευχαριστηθείς, τότε το "Resolve" είναι πιο βαρετό και απ' το να παρακολουθείς το μπετόν να στεγνώνει. Τι άλλο να γράψω; Διαλέγετε και παίρνετε.

Μια σοβαρή δουλειά, με καλές στιγμές και υψηλή συναίσθηση του τι προσφέρει, θα σας κάνει εντύπωση μόνο αν πάτε προετοιμασμένοι και με χαμηλές απαιτήσεις. Δυστυχώς ο συγκεκριμένος χώρος έχει κάπως «μπουκώσει» και όσα και αν μας έχει προσφέρει στο παρελθόν, νομίζω πως πλέον αδυνατεί να κάνει την έκπληξη και έτσι παρασέρνεται στον πάτο της δισκοθήκης μου. Αν είστε φίλος, σπεύσατε. Σε διαφορετική περίπτωση απομακρυνθείτε. Τα ρέστα δικά σας.