Anti-Mortem

New Southern

Nuclear Blast (2014)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 23/04/2014
Λίγος νότος, λίγος Ανσέλμος και 100% γαμηστερή αμερικάνικη hard rock τραγουδοποιία
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Δεν πιστεύω στις απλοϊκές προσεγγίσεις. Δεν πιστεύω στις πεπατημένες και δεν πιστεύω στις εύκολες συνταγές για τη δημιουργία μουσικής. Συνήθως, όση αγάπη και μεράκι αν βάλει κάποιος σε αυτό που κάνει, αν είναι κάτι που έχω ξανακούσει τείνω να προτιμώ το πρωτότυπο ή τέλος πάντων αυτό που ήδη έχω εκτιμήσει κι αγαπώ. Και τότε είναι που έρχονται άλμπουμ όπως το ντεμπούτο άλμπουμ των Αμερικανών Anti-Mortem και με κάνουν να αυτοαναιρούμαι. Μισό λεπτό να εξηγήσω γιατί συμβαίνει αυτό.

Πρώτον, αυτό που πρεσβεύουν οι Anti-Mortem μέσω της μουσικής τους δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας, ούτε είναι κάτι ρηξικέλευθο, όμως μοιάζει να έχουν βρει ένα μικρό κενό στον σύγχρονο αμερικάνικο hard rock ήχο και να έχουν τοποθετηθεί πολύ σωστά πάνω σε αυτό. Κάπου μεταξύ των πιο ελαφριών στιγμών των Down και των πιο σκληρών στιγμών των Black Stone Cherry. Όπως, ο τόπος καταγωγής τους, η Οκλαχόμα είναι ενδιάμεσα (αν και πιο δυτικά) από το Mississippi και το Kentucky ένα πράγμα.

Δεύτερον, η ηλικία τους, καθώς μιλάμε για παιδιά γύρω στα πρώτα χρόνια των 20 τους, τους δίνει πόντους στον τομέα της προοπτικής. Ιδιαίτερα, το επίπεδο των συνθέσεων που παρουσιάζουν είναι εντυπωσιακά ώριμο, διατηρώντας παράλληλα την ορμή που προσδίδει το νεαρό της ηλικίας.

Τρίτον, γιατί διάολε έχουν τραγούδια. Τραγουδάρες θα έλεγα. Παρ' όλο που δεν ξεφεύγουν από την κλασική δομή των κοφτών Panterικών riff, των γρετζαρισμένων φωνητικών και της αμερικάνικης στιχουργικής θεματολογίας, είναι τόσο καλοί σε αυτό το ύφος, που το υποστηρίζουν σε βαθμό που οι συνθέσεις τους ακούγονται φρέσκιες και δυναμικές κι όχι τετριμμένες.

Τέλος, ό,τι και να λέμε ο Larado Romo έχει φωνάρα, με γρέτζο, περίσσια δύναμή, όμορφα σπασίματά και πρωτίστως ωραίες γραμμές. Βεβαίως, έχει μελετήσει πολύ Anselmo, αλλά μου θυμίζει ταυτόχρονα την φοβερή φωνή του Whitfield Crane των Ugly Kid Joe. Ταυτόχρονα, ο αδερφός του Nevada γράφει εξαιρετικά πιασάρικα riff, ενώ έχουν την πολυτέλεια στην κονσόλα της παραγωγής να κάθεται ο τεράστιος Bob Marlette (Shinedown, Black Stone Cherry, Lynyrd Skynyrd) που εγγυάται το αψεγάδιαστο του αποτελέσματος.

Το εναρκτήριο "Words Of Wisdom" σε κερδίζει κατευθείαν με το refrain του, ενώ το "New Southern" που ακολουθεί σου δίνει την αίσθηση ότι αποτελεί τον ιδανικό συνδυασμό του "Walk" των Pantera και του "2X4" των Metallica σε μια από τις καλύτερες στιγμές του άλμπουμ. Τα "100% Pure American Hate", "Stagnant Waters" και "Truck Stop Special" είναι γεμάτα groove και δύναμη και σίγουρα ξεχωρίζουν, όμως οι καλύτερες στιγμές του άλμπουμ έρχονται με το "Hate Automatic" και ιδιαίτερα με το φοβερό "I Get Along With The Devil".

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως οι πιτσιρικάδες αυτοί αποτελούν προσωπική επιλογή του Monte Conner (προέδρου του αμερικάνικου τμήματος της Nuclear Blast και πρώην σημαντικού στελέχους της Roadrunner για όσους δεν γνωρίζουν) που παρακολουθεί την εξέλιξή τους εδώ και κάποια χρόνια κι ο οποίος έκρινε τώρα πως ήρθε η ώρα να βγάλουν προς τα έξω τη μουσική τους. Έχω την αίσθηση πως θα δικαιωθεί σύντομα για αυτή την επιλογή, καθώς το "New Southern" αποτελεί το ξεκίνημα μιας πορείας με εξαιρετικές προοπτικές που πραγματικά αξίζει να ακουστεί και να εκτιμηθεί από τον rock κόσμο. Εδώ και τώρα.
  • SHARE
  • TWEET