Journey

Eclipse

Frontiers (2011)
Από τον Κώστα Πολύζο, 31/05/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Χαράς ευαγγέλια για τους απανταχού οπαδούς του μελωδικού rock, καθώς οι Journey, η μπάντα που μαζί με τους Boston, Toto, Reo Speedwagon και Styx έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο μουσικό κίνημα που τόσο επηρέασε, αλλά και τόσο χλευάστηκε και που είναι γνωστό τοις πάσει ως AOR, εν έτει 2011 κυκλοφορούν το νέο τους album, υπό τον τίτλο "Eclipse".

Πριν μπω στο ψητό, θα ήθελα να σχολιάσω κάποια πράγματα. Καταρχάς, σίγουρα υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που αδυνατούν να συμμεριστούν τη χαρά μου για την κυκλοφορία ενός καινούργιου δίσκου των Journey και θα λένε «άσε μας τώρα ρε με τους Journey, πού τους θυμήθηκες»; Ε, λοιπόν, κύριοι δεν τους ξέθαψα από τη ναφθαλίνη -ποτέ δε μπήκαν άλλωστε- αλλά ο πολύς κύριος Neal Schon και η επιφανής παρέα του με ανάγκασαν να ξανασχοληθώ μαζί τους, καθώς δισκάρες σαν το "Eclipse" δεν κυκλοφορούν κάθε μέρα.

Ένα δεύτερο σχόλιο έχει να κάνει με την απόρριψη και τη μεμψιμοιρία των οπαδών του σκληρού ήχου απέναντι σε αυτές τις μπάντες, οι οποίοι, στην καλύτερη των περιπτώσεων, τις χαρακτηρίζουν ως «γλυκανάλατες» και «φλώρικες», για να μην αναφερθώ και σε χαρακτηρισμούς που έχουν να κάνουν με σεξουαλικές προτιμήσεις. Ειλικρινά δε μπορώ να καταλάβω τους λόγους που μπορεί να οδηγήσουν κάποιον να αφορίσει και να απαρνηθεί αυτή τη μουσική, όταν μέσα σε αυτή θα βρει έναν απίστευτο λυρισμό και μουσικούς πραγματικά «παιχταράδες». Δέχομαι τη διαφορετικότητα στις μουσικές επιλογές του καθένα, αλλά δε δέχομαι αφοριστικά σχόλια, άνευ ουσίας και επιχειρημάτων.

Οπότε, βάζω ποτάκι, θρονιάζομαι στον καναπέ και το «ταξίδι» ξεκινάει με το πολύ δυναμικό "City Of Hope", του οποίου η εισαγωγή στην κιθάρα μου θυμιζεί το "Ghost" του Slash και ίσως λίγο ,U2 αλλά ως εκεί. Το πρώτο πράγμα που καταλαβαίνει κανείς είναι πως έχουμε να κάνουμε με ένα δίσκο με πάρα πολύ καλή και καθαρή παραγωγή, όχι τυχαία βέβαια, καθώς ο Kevin "Caveman" Shirley βρίσκεται πίσω από την κονσόλα, κάνοντας πάλι τα μαγικά του. Συνεχίζουμε με το πολύ groove-άτο "Edge Of The Moment", με την κιθάρα του Schon να «κλαίει» στη βασική μελωδία και τη φωνή του Pineda να στέκεται στο ύψος των περιστάσεων, χρωματίζοντας τα μέρη που η κιθάρα δεν έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο. "Chain Of Love" για τη συνέχεια, όπου αν εξαιρέσουμε την εισαγωγή, το κομμάτι θυμίζει πολύ έντονα το "Perfect Strangers", αλλά ο τρόπος με τον οποίο εξελίσσεται η σύνθεση δεν αφήνει περιθώρια να χαρακτηριστεί ως στυγνή αντιγραφή, καθώς το έχουν φέρει στα μέτρα τους. Έπειτα έχουμε το ταξιδιάρικο "Mantra", με την πιάνο εισαγωγή, την απίστευτη μελωδία και τα φοβερά solo του Schon. Ό,τι περιμένει κανείς ακούγοντας ένα άλμπουμ από τους Journey, δηλαδή μπόλικο συναίσθημα και μελωδία, θα το βρει και στη συνέχεια, με τα "Anything Is Possible", "Resonate", "She's A Mystery", ενώ το "Venus", που κλείνει το δίσκο, μοιάζει στα αυτιά μου σα μια από τις πιο progressive στιγμές των Journey, κατά την οποία  ο Castronovο παραδίδει σεμινάρια syncopation.

Ιδιαίτερη μνεία θα πρέπει να γίνει βέβαια και στους πρωταγωνιστές του "Eclipse", που φυσικά δεν είναι άλλοι από τους ίδιους τους μουσικούς. Για τον Schon τι να πει κανείς; Παρών από την πρώτη δισκογραφική απόπειρα των Journey, έγραψε όλο το άλμπουμ και μάς χαρίζει απλόχερα μεγάλες «παικτικές» στιγμές, όντας ένας φοβερός κιθαρίστας - ας μην ξεχνάμε πως σε ηλικία 15 ετών αποτέλεσε το μήλον της έριδος ανάμεσα στον Clapton και τον Santana, για να τον κερδίσει τελικά ο δεύτερος. Πολύτιμη αρωγή στο όλο εγχείρημα προσφέρουν οι κύριοι Deen Castronovo (drums) -πραγματικά καταιγιστικός σε σημεία- και Ross Valory (bass), συνεπικουρούμενοι από τον καταπληκτικό, αλλά λίγο πιο πίσω στη μίξη, σε σύγκριση με το παρελθόν, Jonathan Cain. Για το τέλος άφησα τον Arnel Pineda, τον 43 Σεπτεμβρίων Φιλιππινέζο τραγουδιστή, που ηχογραφεί το δεύτερο άλμπουμ με το συγκρότημα που τόσο αγάπησε και ο οποίος κάνει κατάθεση ψυχής, παρουσιάζοντας μας φοβερά πράγματα σε φωνητικό επίπεδο, αλλά όταν μετά από κάμποσα χρόνια θα κοιτάξουμε τη μουσική παρακαταθήκη που θα μας έχει αφήσει, το πιο πιθανό είναι πως θα μιλάμε για έναν πολύ καλό τραγουδιστή, του οποίου όμως λείπει η ταυτότητα/προσωπικότητα για να μπορεί να χαρακτηριστεί ως μεγάλος performer και η σκιά του «τιτανοτεράστιου» Perry πάντα θα τον σκεπάζει.

Δεν είναι ο σκοπός μου να σας πατρονάρω, προσπαθώντας να σας επιβάλλω την άποψη μου για τους Journey, αλλά αυτό που προσπαθώ είναι να παρακινήσω όσους απαρνούνται αυτό το μουσικό ιδίωμα, χωρίς να του έχουν δώσει μια ευκαιρία, να αποβάλλουν τις παρωπίδες και να ακούσουν με την καρδιά τους ένα τίμιο και ειλικρινές άλμπουμ - αν όντως δεν τους αρέσει, να το αφήσουν στην άκρη. Θα κλείσω με τα λεγόμενα ενός φίλου, του οποίου την άποψη σέβομαι πολύ, για το "Eclipse": «όποιος ακούει μελωδικό rock, ακούει αυτό το άλμπουμ, όχι μόνο για να γουστάρει, αλλά κυρίως για να μαθαίνει». Ποιός είμαι εγώ για να πω το αντίθετο;
  • SHARE
  • TWEET