Jesu

Οι Jesu με τον ομώνυμο δίσκο τους το 2004 και το "Conqueror" του 2007 έδειξαν ξεκάθαρα τι πάει να πει θόρυβος. Απέδωσαν ιδέες σε ένα δύσκολο είδος το οποίο αιωρείται μεταξύ drone και doom metal. O Justin όντας πάντα πρωτοπόρος, από την εποχή των Godflesh, μας έχει δείξει το ταλέντο του και έχει γαλουχήσει γενιές μουσικών. Οι κιθάρες του έχουν γεννήσει μουσικά είδη και οι συνθέσεις του επηρεάζουν ακόμα και σήμερα άπειρα συγκροτήματα.

Οι Jesu, ξεκινώντας με σκληρό και επίπονο drone doom metal, εξελιχθήκαν μέσα από shoegaze και ατμοσφαιρικούς ήχους και έφτασαν να παράγουν μέχρι και ambient ατμόσφαιρες. Η πορεία τους είναι πτωτική. Από τα εξαιρετικά πρώτα άλμπουμ πέρασαν σε μέτριες κυκλοφορίες και έμειναν σε μια σταθερή κατάσταση επί χρόνια. Φέτος αλλάζουν ξανά το ύφος του ήχου τους, μιας και ακόμα παραμένει shoegaze με έμφαση στον θόρυβο, αλλά φλερτάρει με ονειρικές post-rock συνταγές αλά Sigur Rós.

Πέντε μεγάλες συνθέσεις υπό την συνοδεία του drum machine (τι ξενέρωμα...) έρχονται κοντά με Μogwai και Do Make Say Think ήχους στο πιο βιομηχανικό και αργόσυρτα βαρύ τους. Εάν σου λείπουν οι industrial πινελιές του Justin, καλύτερα άκου το περσινό του "Posthuman" υπό του project JK Flesh. Φέτος δεν θα βρεις σε αυτή την κυκλοφορία τίποτα από Godflesh και τίποτα κοντά στις μεγάλες EP κυκλοφορίες του παρελθόντος των Jesu.

Αν ψάχνεις μαστουρωτικές, παραμορφωμένες και βρώμικα ονειρικές συνθέσεις, θα τις βρεις εδώ. Άκρως μελαγχολική μουσική που σε χαλαρώνει και σε βουτάει στο σκοτάδι. Ένα σκατόψυχο post-rock το οποίο σε ταξιδεύει. Το εντυπωσιακό σε κάθε κυκλοφορία του Justin είναι ότι δεν μπορεί να είναι κανένας άλλος. Και εξηγώ. Μπορεί να αλλάζει ύφος και ήχο, αλλά παραμένει αυτός. Παράγει κάτι ξεχωριστό και μοντέρνο που αυτός εμπνεύστηκε, αυτός θα εξελίξει και αυτός θα υποστηρίξει με όλες του τις δυνάμεις. Είναι ο δικός του ήχος, με όποιες παραλλαγές και όποιες διαφορετικές καταστάσεις. Εδώ είναι ένα ζαλισμένο ηχοτοπίο γεμάτο με dream pop χαμόγελα, shoegaze θορύβους, doom κιθάρες, post-rock περάσματα και JUSTIN δάκρυα. Αφεθείτε στο 17-λεπτο "The Great Leveller" και θα καταλάβετε τι εννοώ.