Jeff Healey

Ο Jeff Healey δεν αξίζει τον οίκτο μας. Δεν έδωσε κανένα δικαίωμα για αυτό όσο ήταν εν ζωή, δε νομιμοποιούμαστε να το κάνουμε τώρα που απεβίωσε. Υπήρξε πάντα παράδειγμα θέλησης, ικανότητας και ταλέντου, αλλά ταυτόχρονα ένας ολοκληρωμένος καλλιτέχνης που ως τέτοιος διεκδίκησε και κέρδισε τη θέση του στο πάνθεον των σύγχρονων bluesmen. Η αξία των ηχογραφήσεών του, λοιπόν, δεν προκύπτει ως κάποια βεβιασμένη πράξη «φιλανθρωπίας» και «καλοσύνης», αλλά ως αυθόρμητη αντίδραση στην αναντίρρητη ποιότητά τους.

Το ιδιόμορφο παίξιμό του, απόρροια, για όσους δε γνωρίζουν, της ολικής απώλειας της όρασής του σε παιδική ηλικία, υπήρξε πάντα το χαρακτηριστικό του και για το λόγο αυτό οι ζωντανές του εμφανίσεις υπήρξαν πάντα περιζήτητες. Η επιστροφή του στα blues λοιπόν, μετά από μία καθόλου σύντομη διαδρομή στη jazz και σε παρεμφερή είδη, δεν είναι τυχαίο που γίνεται με έναν δίσκο στον οποίο παρουσιάζεται ουσιαστικά η house band του ιδιόκτητού του club στο Τορόντο, την οποία χρησιμοποιούσε τόσο για τις δικές του εμφανίσεις όσο και για αυτές των διάσημων καλεσμένων του. Περιέχει εξ' ολοκλήρου διασκευές που κατά βάση παρουσιάζονται και στα live του και μάλιστα έχουν επιλεχθεί με το κριτήριο της ανταπόκρισης από το κοινό περισσότερο από τις προτιμήσεις της μπάντας. Η πλειοψηφία των κομματιών αποτελούνται από blues συνθέσεις, δε λείπουν όμως και οι επιλογές από country folk, rock και rock 'n' roll. Και επειδή όπως προείπαμε τα live του είναι αρκούντως δημοφιλή, δεν έχουν παραληφθεί και ορισμένες ζωντανές ηχογραφήσεις (τέσσερις τον αριθμό).

Φυσικά και το κυρίαρχο στοιχείο της ακρόασης του δίσκου είναι, ως όφειλε, η συναισθηματική φόρτιση, καθώς οι μνήμες της είδησης του θανάτου του είναι ακόμα νωπές. Αλλά κάτω από το στρώμα της μελαγχολίας, το κέφι ενός μεγάλου δημιουργού αναβλύζει σε δέκα επιλογές εκτελεσμένες με πολύ μεράκι. Η εννιάλεπτη ζωντανή εκδοχή του "How Blue Can You Get" του B.B. King είναι ίσως η καλύτερη απόδειξη. Με άπλετο χώρο να ξεδιπλώσει τις κιθαριστικές του ικανότητες και ένα αξιοζήλευτο δέσιμο με την υπόλοιπη μπάντα, δεν πρόκειται απλώς για μία από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου αλλά και μία από τις πιο γλυκές αναμνήσεις που θα έχουμε από τον Jeff Healey.

Πέρα από το προαναφερθέν, ξεχωρίζουν με ευκολία η διασκευή στο "The Weight" των The Band, στο blues standard "Sittin' On Top Of The World" και στο "Like A Hurricane" του Neil Young - ένα από τα ομορφότερα ερωτικά τραγούδια έτσι κι αλλιώς. Ειδικά στο τελευταίο είναι πολύ ενδιαφέρων ο τρόπος με τον οποίο ο Healey προσομοιάζει με την κιθάρα του τον ιδιαίτερο ήχο του Young. Στο "Sugar Sweet" την πολύ καλή του απόδοση θα επισκιάσει ο Dave Murphy στα πλήκτρα, που σε όλη τη διάρκεια του cd θα αποδειχθεί μουσικός-κλειδί και πολύτιμος συνεργάτης.

Με την ολοκλήρωση της ακρόασης του δίσκου δε μπορεί να μην αναλογιστεί κανείς ότι ο Jeff Healey μπορεί να στάθηκε άτυχος στη ζωή του, αλλά είχε την ευτυχία που λίγοι άνθρωποι έχουν αποκτήσει. Έζησε κάνοντας αυτό που του άρεσε και το έκανε καλά. Κατάφερε, μάλιστα, εν αγνοία του, να φτιάξει και τον επικήδειο του με τον τρόπο που του άρμοζε και να ζωγραφίσει τις αναμνήσεις μας με έντονο μπλε. Αν η τελευταία εικόνα είναι αυτή που μένει, τότε θα τον θυμόμαστε πάντα ως κάποιον που είχε τα blues στο αίμα του και «έφυγε» με την κιθάρα στην αγκαλιά του, πάνω στη σκηνή, με το κοινό του να τον αποθεώνει.