James Blunt

Τι να πω εγώ τώρα; Ο μεσιέ Blunt πρέπει να 'ναι ένα από τα μεγαλύτερα μου guilty pleasures και σκέψου, η δισκοθήκη μου έχει άρκετα πράματα μέσα, τα οποία το 90% της συντακτικής ομάδας του Rocking δε θα έπαιρνε ούτε στα γενέθλια της εννιάχρονης ανιψιάς του. Δεν πτοούμαι εγώ όμως και όταν κάτι είναι καλό, θα το πω και ίσως μετά το αγαπήσω κιόλας, όπως έγινε με το ντεμπούτο του Blunt, το "Back To Bedlam", το 2004. Έξι χρόνια μετά, με έναν μέτριο θα έλεγα δίσκο στο ενδιάμεσο, ο σύγχρονος τροβαδούρος του έρωτα (ναι, το 'γραψα) επιστρέφει με το νέο του πόνημα.

Πρώτο κομμάτι, πρώτο single και πρώτο χασμουρητό συναντάμε στο "Stay The Night". Σου μιλώ ανοιχτά και σου λέω πως τον Blunt μου τον θέλω μίζερο και κλαμμένο, όπως τον εγνώρισα. Τώρα κάτι προσπάθειες να κοπιάρει εκείνο το ένα κομμάτι Eagle Eye Cherry και να μας το παίξει χαρουμενιάρης, 'γω, και τα κορίτσια που τον ακούμε, δε τις θέλουμε και το ξέρει, και φαίνεται και στον υπόλοιπο δίσκο. Για παράδειγμα, στο "Best Laid Plans" το μελωδικό πιανάκι, σε συνδυασμό με τη σήμα κατατεθέν γυναικωτή του φωνή, προσδίδει την κατάλληλη ατμόσφαιρα για άλλο ένα story αποτυχημένου έρωτα, έτσι όπως λίγοι καταφέρνουν να αποτυπώσουν σήμερα.

Η συνέχεια μπορεί να μην είναι τόσο φορτισμένη συναισθηματικά, αλλά ποντάρει στην πιο ανάλαφρη, popέστερη πλευρά του Blunt, με το "So Far Gone", κομμάτι που έχει τη δυνατότητα να υποστηρίξει τεράστιο airplay από οποιοδήποτε ραδιόφωνο. Το κολλητικό του refrain δεν έχει ξεκολλήσει από το μυαλό μου τρεις μέρες τώρα και προβλέπω ολική πλύση εγκεφάλου. Το "Superstar" έχει κάποια αρκετά ξηγημένα κιθαριστικά σημεία και ειδικότερα μία μπασογραμμή που θα ζήλευαν οι Killers, όπως και το, για άλλη μιά φορά, refrain του κομματιού.

Αδυναμίες έχει σίγουρα ο δίσκος, εκτός από το εναρκτήριο κομμάτι έχουμε και το "I'll Be Your Man", που όλως τυχαίως είναι και αυτό upbeat. Αρχίζω και αναρωτιέμαι μήπως και δεν είμαι τόσο biased και τελικώς μιλάμε για δίσκο που έρχεται να κοντράρει στα ίσα το καταπληκτικό "Back To Bedlam". Ευτυχώς όμως έρχεται το Abbίστκο βιολί στο "These Are The Words" και η κακόγουστη στιχουργική του "Turn Me On" και έρχομαι στα ίσα μου.

Δεν ανέφερα όμως το ατού του δίσκου, σου το άφησα για το τέλος. Πρώτα όμως, θέλω να μου κάνεις μια χάρη και να γυρίσεις το μυαλό σου στη στιγμή που πρωτοβγήκε το single του "Goodbye My Lover". Κομμάτι που κατάφερε να τρυπώσει στις καρδιές ευαίσθητων κορασίδων, και μη, και να γίνει από τα μεγαλύτερα σύμβολα χωρισμού, της γενιάς μου τουλάχιστον. Προσωπικά δεν το πήγαινα μία το κομμάτι, αλλά είμαι σε θέση να κατανοήσω γιατί είχε τέτοιο αντίκτυπο. Δεν είναι δα και rocket science, που λένε στη Μάνη, αλλά όλοι κάποτε έχουμε περάσει κάποια δύσκολη φάση της ζωής μας και ο μοντέρνος αυτός τροβαδούρος του έρωτα (I'm making this a thing) απλά κατάφερε να τιθασεύσει τα συναισθήματα πολλών και να τα αποτυπώσει έμορφα σε λίγα μόλις λεπτά. Γιατί στα λέω όλα αυτά; Γιατί το ξανάκανε ο μπάσταρδος. Το κομμάτι ονομάζεται "If Time Is All I Have" και σου υπογράφω πως μέχρι να μπει η άνοιξη, θα το ξέρεις απέξω, θέλοντας και μη. Δε το λέω όμως με καμία δόση κακίας, το κομμάτι είναι άψογο και αρκετά φορτισμένο, τόσο μάλιστα, που σε ζωντανές του ερμηνείες βάζει τα κλάματα ο Blunt μας, aaww.

Tελικώς, το μόνο που ξέρω είναι πως μάλλον θα δυσκολευτώ να βρω σύντομα κάποιο διάδοχο του "Back To Bedlam" και φαίνεται πως προς το παρόν ο Blunt δε μπορεί να προσφέρει κάτι τέτοιο. Είναι βέβαια λογικό, όταν ως καλλιτέχνης έχεις διοχετεύσει τόσο Χ συναίσθημα σε κάποιο δίσκο, είναι δύσκολο σε διάστημα λίγων χρόνων να καταφέρεις να μαζέψεις άλλο τόσο. Το συμπέρασμα είναι πως ναι, ο δίσκος είναι το λιγότερο αξιοπρεπέστατος και κοιτάει το "All The Lost Souls" και γελά, απλά να είσαι σίγουρος πως μάλλον θα βαρεθείς να πετυχαίνεις τα κομμάτια του 'δω και 'κει.