JIRM

Ας υποδεχτούμε, λοιπόν, τους JIRM. Νέο (όχι και τόσο ευφάνταστο) όνομα για τους Jeremy Irons & The Ratgang Malibus, νέα (metal) αισθητική εξωφύλλου και σαφέστατο γύρισμα σελίδας. Υπό το προηγούμενο προσωπείο τους, έβγαλαν τρεις πάρα πολύ καλούς δίσκους, με αποκορύφωμα το αριστούργημα "Spirit Knife" του 2014, που προσωπικά είχα ανακηρύξει τότε ως αγαπημένο μου άλμπουμ της χρονιάς. Οι κραυγές spirit knife με όλη τη δύναμη της φωνής στο ομώνυμο τελευταίο κομμάτι του άλμπουμ έδωσαν την κατακλείδα σε μια κατακόρυφα ανοδική πορεία γεμάτη υπέροχες στιγμές.

Η αλήθεια είναι πως η μπάντα από την Στοκχόλμη είχε δυσανάλογα μικρό αντίκτυπο σε σχέση με τις μουσικάρες που κυκλοφορούσε. Πιθανώς να έκριναν πως χρειάζονταν ένα κάποιο λίφτινγκ για να επιτύχουν το επόμενο βήμα. Μάλλον σκέφτηκαν, κιόλας, πως το αντιεμπορικό όνομα με την αναφορά στον Βρετανό Οσκαρικό ηθοποιό τους κρατούσε πίσω. Όμως, χωρίς να αλλάξουν δραματικά την ουσία του ήχου τους, κάπου στην πορεία έχασαν αυτό το μαγικό στοιχείο - πείτε το έμπνευση - που δίνει στις μπάντες το κάτι παραπάνω.

Ο ήχος τους έγινε, ως επί το πλείστον, πιο βαρύς. Τα alternative στοιχεία μειώθηκαν σημαντικά, με κάποιες εξαιρέσεις όπως το "Giza" ή μέρη του "Isle Of Solitude". Εν γένει, ακούμε μια βαριά ψυχεδέλεια με progressive αέρα, μα λίγες στιγμές που θα κολλήσουν στο μυαλό ή σημεία όπου θα επιστρέψεις για να τα απολαύσεις ξανά. Έβαλαν μέσα τέσσερα κομμάτια άνω των 10 λεπτών, μα δεν κατάφεραν να γίνουν επικοί, παρά τη στόχευσή τους προς ένα heavy Pink Floyd συναίσθημα.

Τα πολλά ala-Jeff Buckley κελαρίσματα του τραγουδιστή/κιθαρίστα Karl Apelmo σχεδον εξαλείφθηκαν. Η φωνή του χάθηκε πίσω από τα πολλά επιμεταλλομένα εφέ και μια ένταση που δεν πατάει σε δυνατές κορυφώσεις ή ανατριχιαστικές φωνητικές γραμμές. Ένας σημαντικός λόγος γι' αυτό είναι και οι κακές επιλογές στην παραγωγή, όπως γίνεται έκδηλο από το τελευταίο κομμάτι, "Tombs Arise", που μοιάζει να έχει απωλέσει όλες τις δυναμικές του εξαιτίας αυτού. Δεν παίζουν πια με τις παύσεις και την ησυχία όπως συνήθιζαν να κάνουν... Είναι κρίμα για μία τόσο ταλαντούχα πάντα να καταλήγει σε μια - κάπως μονότονη - χρυσή μετριότητα που θα προσπεραστεί.

Bandcamp